“Zolang je de invoerrechten voor kip laag houdt, stimuleer je de lokale ondernemers niet. Wij moeten langzamerhand de invoerrechten op kippenbouten en hele kippen verhogen. Tegelijkertijd moet de lokale productie worden gestimuleerd”, zo drukt Ferdinand Welzijn, minister van Handel en Industrie, zijn denkwijze uit rond de pluimveesector in Suriname.
Minister Soeresh Algoe van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) aan de andere kant heeft zich onlangs uitgesproken over de import van kippenvlees. De import van kippenvlees moet naar zijn oordeel vooral de prijs laag houden in Suriname. Importkip uit massakwekerijen is veel goedkoper. Volgens Algoe wordt er bewust gebruik gemaakt van de lage prijs om zodoende de consumenten tegemoet te komen. Dit staat in schril contrast met de visie tot bevordering van de lokale productie.
Input in coöperatief verband aanschaffen
Volgens Consumentenkring-voorzitter Albert Alleyne zouden de lokale bedrijven misschien in coöperatief verband een veel lager prijs kunnen bieden aan de consument. “Je kunt niet op een kleinschalige manier blijven produceren en verwachten dat de prijs betaald zal worden die jij hebt als kostprijs. Ik ben natuurlijk als consument bereid om de lokale productie te ondersteunen, maar het kan niet zo zijn dat ik meer moet betalen, terwijl het goedkoper kan. Lokale producenten moeten efficiënter kweken en in coöperatief verband hun spullen aanschaffen”, stelt Alleyne. Naar zijn oordeel zal zo gauw de prijs van het lokaal product dichtbij het geïmporteerde zijn, de Surinamer het Surinaams product willen kopen. Feit is dat in een tijd van dure levensmiddelen voor de consument elke cent telt.
Oneerlijke concurrentie
Nemchand Kanhai, voorzitter van de Associatie Pluimvee Sector Suriname (APSS), ondersteunt alles dat voor lokale productie staat. Hij meent dat er momenteel nog sprake is van oneerlijke concurrentie. “Met hele kip hebben wij geen probleem. Het verschilt niet veel. Met Braziliaanse kip staan wij bijna gelijk. Echter worden de kippenbouten geïmporteerd als eetbare slachtafval. Sommige landen zijn anti-dumping. Suriname kan dat natuurlijk ook toepassen, maar dan moet het land ervoor kiezen”, stelt Kanhai. Het gaat hier in beginsel om drie grote ministeries, die de bal moeten laten rollen om de lokale productie te ondersteunen. HI en LVV zijn volgens Kanhai een grote voorstander van. Echter dient het ministerie van Financiën hier wat in te leveren, waardoor er tijdelijk minder inkomsten zullen zijn voor de Staat.
Het lang-termijn sneeuwbaleffect echter resulteert in meer werkgelegenheid en vervolgens in meer inkomsten voor de Staat. “Hoe hebben andere landen hun pluimveesector wel kunnen beschermen? Hoe doe je straks als er een ziekte uitbreekt in het land waar wij kip van importeren? Dan ben je wel aangewezen op lokale producten. Je dient je eigen markt te beschermen. Dat doet elk ander land in Caricom wel”, meent Kanhai. De boeren weten de markt momenteel van 150.000 eieren per dag te voor zien. Kanhai ziet niet waarom het niet zal lukken om ook in kip te voorzien indien er voldoende ruimte wordt gecreëerd.
“Hoe stimuleer je dat?”, vraagt Welzijn retorisch. De input/grondstoffen moeten naar zijn oordeel worden vrijgesteld van belastingen/invoerrechten. Kapitaal investeringen moeten incentives krijgen. Als gevolg hiervan dient de prijs van lokale kip goedkoper te zijn. Hierbij zal er volgens Welzijn ook een bijdrage moeten komen van het fonds voor Kleine en Middelgrote Ondernemingen. Dit fonds wordt binnenkort operationeel. De nadruk met dit fonds zal worden gelegd op importvervanging. Wij consumeren als Surinaams volk circa 25 miljoen kilogram kip per jaar. Hiervan importeren wij circa 16 (zestien) miljoen kilogram en 9 (negen) miljoen kilogram wordt lokaal geproduceerd. Dus bestaat er een ruimte van 16 miljoen kilogram in deze voor nationale investeerders om de gehele kip-import te vervangen.
Kavish Ganesh
