Anticorruptiewet strookt niet met bestuurscultuur

De voorzitter van de grootste oppositiepartij heeft bij de behandeling van de anticorruptiewet (ACW) heel markante uitspraken gedaan met betrekking tot de preventie en de aanpak van corruptie. Zo is het helemaal waar dat er al een heleboel wetten bestaan waarin aspecten van corruptiebestrijding liggen. De lijst van strafregels en administratiefrechtelijke wetten en ook de grondwet staat bol van de bepalingen die tegen corruptie zijn. In de afgelopen periode is er heel weinig daarvan gebruik gemaakt, omdat er geen cultuur van anticorruptie bestaat bij de Surinaamse overheid. Terecht stelde de politicus dat het een grove misvatting is dat door 1 stuk van wetgeving de corruptie in het land zal ophouden te bestaan of over de gehele brede linie zal worden aangepakt. De ACW regelt slechts enkele aspecten van de corruptiepreventie en –bestrijding. De vraag rijst wat er met de andere wetten zal gebeuren die niet toegepast worden. De ACW moet niet opgevat worden als een verzameling of bundeling van alle mogelijke bepalingen ter bestrijding en preventie van corruptie. De anticorruptiewet is slechts onderdeel van de anticorruptiewetgeving, het is niet hetzelfde. We schreven eerder dat de aanname van de ACW niet past in de geest van de regeerstijl van deze regering. De aanname daarvan zal puur van administratieve waarde zijn, aangezien complete naleving ervan niet wezenlijk zou bijdragen aan de totale corruptie. Het gezicht van de corruptie in Suriname is ook divers, van subtiel naar belangenverstrengeling naar de orthodoxe vorm: de omkoping en de tyuku. Nagenoeg onze hele administratie en ‘public spending’ is doorspekt met corruptie. Elke lening en elke uitgave is corruptiegevoelig, de hele belastingsfeer in ruime zin zou verziekt zijn. Het grootste probleem op dit moment is niet dat er geen ACW is, maar dat er geen anticorruptiecultuur is gevestigd door deze of een andere regering. Het gaat bij de corruptieproblematiek helemaal niet om wetgeving die ontbreekt, maar een systeem dat niet samengaat met anticorruptie. Deze cultuur zal worden gevestigd wanneer regeringspartijen voor de verkiezingen op podia zullen zeggen dat kiezers, propagandisten, structuren, vrienden en vooral sponsors, nadat men de verkiezingen heeft gewonnen, niet moeten komen vragen naar overheidsbanen, vergunningen, beschikkingen, concessies en overheidsopdrachten, tenzij men transparant daarover naar buiten zou kunnen komen. De vestiging van de anticorruptiecultuur begint wanneer de grote potentiele partijen de bronnen van de financiering van hun campagne met vermelding van naam en toenaam op een website publiceren. Geen enkele grote politieke partij in Suriname heeft het zover gebracht. De burgerij heeft niet veel notie van wat anticorruptie betekent en wat het verschil is tussen anticorruptiewetgeving en anticorruptiewet. De burgerij gaat ervan uit dat de ACW een wondermiddel is waarmee, wanneer aangenomen, alle corruptie zichzelf met wortel en tak zullen uitroeien. Onder gelijke omstandigheden is ook uitgekeken naar de SER en wordt er gesproken over het Constitutioneel Hof. Het grootste bewijs dat de ACW niet strookt met de heersende bestuurscultuur, is het feit dat men nog steeds zeer agressief is tegenover critici. Delen van de regering mijden de kritische en vrije pers en dat is het grootste bewijs dat de ACW niet de bedoeling heeft om corruptie aan te pakken, maar om de burgerij die onwetend is, zand in de ogen te strooien. De minister die het meest gedaan heeft op het gebied van het aanleggen van infrastructuur is de bovengenoemde voorzitter die eens Juspol-minister was. In 2010 heeft hij mediawerkers getraind en hen o.a. ook bijgebracht dat er fora zijn (waaronder in het Inter-Amerikaans systeem) waar de media inspraak moeten hebben in de corruptiebestrijding. De media moeten zich als onderdeel van de ‘civil society’ niet alleen bezig houden met anticorruptie, men heeft zelfs de ruimte om rechtsreeks zonder toestemming van de regering informatie te geven aan het anticorruptiemechanisme Mesicic over corruptiegevallen in Suriname. Het mechanisme Mesicic is gekoppeld aan het Inter-Amerikaans Verdrag tegen Corruptie. Als de civil society (w.o. de media) informatie aan het Inter-Amerikaans systeem zou verstrekken zoals van haar wordt verwacht, dan zou men door de regering en op de staatsradio uitgemaakt worden voor verrader en a-nationalist. Dit alles is het bewijs dat het aannemen van de ACW een farce is en puur politiek-propagandistische doelen nastreeft. De corruptie in Suriname is het hoofdprobleem dat alle andere problemen die niet opgelost kunnen worden, voorbij streeft. Het varieert van infrastructuur tot onderwijs en gezondheidszorg. Zolang corruptie voorkomt zullen andere problemen niet kunnen worden opgelost. De huidige ‘precaire situatie’ en de ‘donkere wolken’ die boven Suriname blijven hangen zijn veroorzaakt en in stand gehouden door corruptie.

error: Kopiëren mag niet!