Vrouwe Fortuna aan je zijde hebben. Dat heb ik in Rio ervaren één van de dagen. Tot twee keer toe. Als ze de eerste keer niet bij me was, had ik het nog kunnen overleven. Misschien een honderd, twee honderd US-dollar aan schuld betalen. Maar, was ze er niet aan mijn zijde de tweede keer op dezelfde dag, had ik deze column niet eens geschreven. Was ik meteen een bedelaar geworden, iemand zonder een kopercent op zak. We hadden het eerder over alertheid, extra alert zijn wel te verstaan. Maar onder de druk van de Olympische Spelen verlies je al heel snel je concentratie. Vooral als je journalist, fotograaf en cameraman tegelijk bent.
Ik was bij de welkomstceremonie van Suriname in het Olympische dorp. Bij de vlaggenceremonie waren we door organisatorische onvolkomenheden net op tijd voor deze plechtigheid. Dus snel je fototoestel en filmcamera tevoorschijn halen. Tijd voor het regelen van het statief voor de camera was er niet, zou ook niet ideaal zijn in deze dynamische situatie. Dus het statief even snel leggen op een platform dat speciaal gemaakt was voor cameramannen. De activiteit was zo dynamisch, dat de 5 landen die hieraan deelnamen en de dansgroep, zeker 100 meters naar voren bewogen. Dus de sportjournalist-fotograaf-cameraman ging mee met de flow. Na de act nog even nababbelen met de SOC-vertegenwoordiging en laatste info halen. Terwijl we spraken, liep de delegatie het dorp binnen. Het was tijd voor mij om een press attache-briefing bij te wonen. Dus liep ik terug naar de taxistandplaats, niet vermoedend dat ik het statief 150 meters verder heb laten liggen. Intussen was alles snel opgeruimd en leek het niet erop dat er ter plekke ooit een activiteit was. Maar toen kwam Vrouwe Fortuna langs en realiseerde ik dat iets mis was. Ahaa, mijn statief. Gelukkig lag het nog steeds op het platform.
Dan naar de briefing, vervolgens naar Main Press Center (MPC), verslag sturen naar Su en daarna naar huis met de bus tot de helft van de route en vervolgens met de taxi verder: 21 Real (Reais). Geld uit de portemonnee halen en de 21 Real bij elkaar krabbelen. Om het nauwkeurig te doen; de portemonnee op de bank van de auto gezet. De taxichauffeur bedanken en weg naar ons appartement: 9 hoog. Half uur later belt de portier naar de kamer. Als leek van de Portugese taal begreep ik alleen iets van ‘porteo, taxi’ en niets meer. Dus dat er een taxi is bij de poort. Maar ik heb geen taxi besteld, dacht ik. Maar de portier en taxichauffeur bleven aandringen om naar beneden te komen. Toen kwam Vrouwe Fortuna voor de tweede keer langs en bracht me naar beneden. Toen ik mijn linkerzak onderweg voelde, wist ik al hoe laat het was. De portemonnee met al mijn rijkdom was ik vergeten in die taxi. Ik kon de chauffeur niets anders dan zeker 5 keer “obrigado” zeggen. Bedankt. Het kon ook even anders afgelopen zijn. Hopelijk bezoekt Vrouwe Fortuna ook onze atleten vanaf morgen.
Jaswant Gajadien uit Rio
