‘Het moet meer dan duidelijk zijn voor de hoofdverdachte van het 8 decembermoordproces dat de internationale mensenrechtenorganisaties vanaf het begin gesteld hebben dat mensenrechtenschendingen niet verjaren en dat amnestiewetten niet van toepassing zijn voor van moord verdachte personen. Suriname als OAS lidstaat dient zich onvoorwaardelijk neer te leggen als een partij bij de Inter-Amerikaanse Conventie voor Mensenrechten. Suriname heeft zich gecommitteerd aan het onderzoeken, vervolgen en bestraffen van ernstige mensenrechtenschendingen zoals het 8 decembermoordproces. De eisen en oproepen van de Stichting 8 december 1982 om geen antidemocratische wetten die tegen de rechtspraak ingaan en zo de onafhankelijke rechterlijke macht de grond in boren, worden door de laatste verklaring van het Inter-Amerikaans Hof voor Mensenrechten onderstreept.’
‘Deze verklaring van het Inter-Amerikaans Hof voor Mensenrechten legt ook het flankerend beleid van met name de hoofdverdachte bloot om externe personen in te zetten om nabestaanden het pad van gerechtigheid te doen verlaten om dit megaprobleem wat Suriname al 34 gegijzeld houdt, op Broko Baka onder het genot van een sigaretje en borrel op te lossen onder het mom van verzoening. Dit flankerend beleid dat de rechtsstaat verder ondermijnt, polariseert op de koop toe de samenleving verder. De Stichting heeft zich altijd op het standpunt gesteld dat berechting primair is zodat de nabestaanden komen te weten wie hun geliefden hebben vernederd, gemarteld en uiteindelijk vermoord. Na voldaan te hebben aan de decennialange roep van de Surinaamse moraal voor berechting, kunnen de belanghebbenden weten met wie zij zich eventueel willen verzoenen en wie zij willen vergeven. Met het inzetten van de amnestiewet in 2012, artikel 148 van de Grondwet en de vele publieke verbale beschuldigingen naar de overleden slachtoffers van 8 december 1982 en de nabestaanden polariseert zij de samenleving verder. De zelfamnestiewet van 2012 wordt door het Inter-Amerikaans Hof voor Mensenrechten gezien als een poging om immuniteit te consolideren voor mensenrechtenschendingen gepleegd tijdens de militaire periode ( 1982-1992) in Suriname en om de uitzonderingen te verwijderen uit de amnestiewet van 1992, die van toepassing waren op misdaden tegen de mensheid en oorlogsmisdaden.’
‘Deze verklaring laat totaal geen twijfel over bestaan. Het spreekt indirect een waardeoordeel over de rapportage van de minister van Justitie en Politie tijdens de onlangs gehouden 25ste Sessie van de Universal Periodic Review (UPR) van de VN- mensenrechtencommissie in Genève. Bij haar presentatie zei minister Jennifer van Dijk-Silos dat het strafproces niet gehinderd wordt. Het is een zeer kwalijke zaak dat hoge functionarissen van de Republiek Suriname op met name internationale fora onwaarheden verkondigen en ons land te schande zetten. De Krijgsraad is kennelijk alleen goed als het doet wat de verdachten en sommige politici willen.’
‘Pas als de rechterlijke pendule aan de kant van de verdachten zwaait is de rechterlijke macht goed. Naast de toepassing van “niemand staat boven of onder de wet” is het ook een kwestie van menselijke waardigheid. Omdat de 15 mannen in 1982 samen met het Surinaamse volk terugkeer eisten van de democratie en herstel van de rechtsstaat, zagen onder andere de verdachten de oplossing door hun in de nacht van 7 op 8 december van bed te lichten, hun vrouw en kinderen huilend en gedesillusioneerd achterlatend, hen over te brengen naar het Fort Zeelandia en hun te martelen, vernederen, vals te beschuldigen en uiteindelijk beestachtig te vermoorden.’
‘De nabestaanden maar ook de nationale en internationale gemeenschap geven wederom aan dat zij zich niet laten neerslaan door vergankelijke en tijdelijke machthebbers die verdacht worden van moord op hun medemens.’
