Een christelijke politieke partij is een prachtige zaak met een schone, evangelische taak. Haar boodschap is de boodschap van het “evangelie van Jezus Christus”. Op dit punt treedt het eigen -noodzakelijk eigen – karakter van de christelijke politieke partij naar voren. In de Bijbel is “recht” het gebod van God, “gerechtigheid” de toestand, die aan dat gebod beantwoordt. Het recht moet partij kiezen en, wanneer het tenminste waarlijk recht is, moet het partij kiezen voor de maatschappelijk verdrukten. Het is een van de grote dingen in deze wereld dat wanneer het belang van de zwakkere vertrapt wordt, het recht beschermend de hand over hem uitstrekt en zijn belang maakt tot recht. Een christelijke politieke partij zal nooit en te nimmer het grove eigenbelang of het belang van een bepaalde groep der bevolking nastreven, maar van de totale gemeenschap. Laat zij dit los, dan heeft zij haar bestaansrecht verloren.
Is de politieke partij DOE in staat om het huidig regeringsbeleid van een christelijk kenmerk te voorzien? Al moet het politieke beleid niet uit zijn op het bereiken van kerkelijke doeleinden of op verkondiging van het evangelie, en dus alleen maar afgaan op politieke doeleinden, toch kunnen en moeten politieke doeleinden een christelijk kenmerk dragen. Een van de christelijke kenmerken is dat de overheid als dienaresse Gods is geroepen de samenleving te dienen naar de norm van de gerechtigheid. Dit houdt in dat zij zich inzet voor een maatschappij, waarin recht en vrede heersen, zich inzet voor een rechtvaardige sociaal-economische-staatsrechtelijke-bestuursrechtelijke ordening van de maatschappij, opkomt voor de zwakken en verdrukten, het onrecht bestraft (staatscorruptie, staatsroverij, staatsgraaierij, roven en beroven van de Staat, machtsmisbruik), de gewetensvrijheid eerbiedigt, de persoonlijke levenssfeer beschermt en in het algemeen de voorwaarden schept, die nodig zijn voor een samenleving van verantwoordelijke mensen.
De gerechtigheid is, moet het hoofdmotief zijn van het overheidsoptreden. De kern van de dienende taak van de overheid is de publieke voorwaarden te scheppen, die de mens behoeft om tot verantwoordelijkheid voor zijn medemens te komen. In deze zin is de overheid dienaresse Gods, dat wil zeggen dienaresse van de bedoelingen van God met deze wereld: recht doen aan de verdrukten, schild zijn voor de zwakken, dienstbaar zijn aan mensen in nood, zorg dragen voor de schepping ’s God, armoedebestrijding, het kwaad bestraffen en bestrijden, de naleving van wettelijk vastgestelde rechtvaardige normen en waarden ter verhoging en ter waarborging van de kwaliteit van een rechtvaardige samenleving.
De gemanifesteerde grote verdeeldheid in de politieke partij DOE, de gedesillusioneerde partijtoppers en DOE-aanhangers (kiezers ) is een toonbeeld van het politiek leiderschap en politieke cultuur van ons land. Onze politieke leiders gaan voor eigen belang, eigen welzijn en eigen welvaart en niet voor het welzijn van de totale natie, de totale gemeenschap, van land en volk. Het is dan ook geen wonder dat het politieke bedrijf met toenemend wantrouwen wordt bekeken en Surinaamse politici voor dieven, corruptelingen, graaiers en rovers worden uitgemaakt.
Elk antwoord op de sociaaleconomische problemen van vandaag blijft uit, elk begrip voor de groeiende bestaansangst die in onze samenleving aanwezig is, ontbreekt. Maar intussen wordt wel een klemmend beroep gedaan op de individuele verantwoordelijkheid van de burger. De overheid eist van de individuele burger matiging en versobering.
Voor wat? Voor wie?
Leendert Doerga
