Elke Surinamer voelt het dagelijks in zijn portemonnee (zak). Elke Surinamer is er van bewust dat Suriname in grote financiële problemen zit. Elke Surinamer is bereid om offers te brengen. In het recente verleden hebben wij al in de rijen gestaan om aardappelen, uien, blom en benzine te komen. In die tijd (vooral degenen die in de rijen stonden) waren alle Surinamers solidair met elkaar. Wij waren lotgenoten en wij hadden elkaar hard nodig voor de eerste levensbehoeften. De laatste weken merken wij, ondanks de crisis, dat ministers, vicepresident en assembleeleden (zowel van de coalitie als van de oppositie) vaker op reis gaan. Volgens de krant (Dagblad Suriname van vrijdag 18 maart 2016, blad 02 ) zijn er op dit ogenblik vijf ministers en de vicepresident van Suriname in het buitenland. De reis- en verblijfkosten van de vicepresident A. Adhin naar India (volgens de president), worden door India betaald. Een Derde Wereldland (India) betaalt de reis- en verblijfkosten van de vicepresident van Suriname (internationaal staat Suriname bekend als het zeventiende rijkste land van de aardbol). Wat een omgekeerde wereld. Deze hoogwaardigheidsbekleders reizen business class. Het kiezersvolk, ondanks hun partijgebondenheid, begint langzaam commentaar te leveren. De een durft via opbelprogramma’s zijn misnoegen te uiten; de andere schrijft een ingezonden stuk, maar de grote massa levert op feesten, dede-oso, huwelijken openlijk hun commentaar te geven over het reizen van deze gezagsdragers.
Suriname is rijk aan volksvertegenwoordigers
Op 25 mei 2015 zijn in Suriname 934 volksvertegenwoordigers gekozen; 51 DNA-leden, 118 DR- en 765 RR-leden. Wat een luxe heeft Suriname, zegt men vaak. De 51 DNA-leden is een must en over deze assembleeleden heb ik geen commentaar. Vanaf 1987 (29 jaar) geven de Surinamers hun mening over de RR-en DR-leden. Het is in de grondwet opgenomen, maar na zoveel jaren moeten wij met ons allen kijken of wij deze RR- en DR-leden (in totaal 883) nog in de huidige vorm moeten handhaven. De grondwet is nu op de operatietafel. Het zou een goede gelegenheid zijn om ook deze regionale organen op de operatietafel mee te nemen.
De parlementaire delegatie naar Zambia
Via de media heb ik vernomen dat een aantal volksvertegenwoordigers naar het Afrikaanse land Zambia gaan om een IPU vergadering bij te wonen. Oppervlakkig bekeken is het een heel goede zaak, omdat Suriname overal aanwezig moet zijn, maar in een tijd van crisis moeten wij prioriteiten stellen. Elke Amerikaanse dollar moeten wij besparen voor babyvoeding, insuline, dialyse patiënten etc. Volgens de krant gaat deze parlementaire delegatie naar Zambia de staat Suriname ongeveer US $ 55.000,00 ( SRD= 302.500 tegen een koers van 5.50) gaat kosten. Voor rijke landen als Zwitserland, Singapore, Dubai (het land van Misiekaba) is dit een ‘chicken feed’, maar voor Suriname is dit een astronomisch bedrag als je het omzet in SRD’s. Gelukkig zijn twee volksvertegenwoordigers (dankzij de maatschappelijke druk van de nuchter denkende Surinamers) tot inkeer gekomen en hebben hun reis naar Zambia afgezegd ( een goede zaak). De volksvertegenwoordiger/predikant van de coalitie heeft nog op dinsdag 15 maart ( tot 14.00 uur ) in een interview zijn reis naar Zambia goed gepraat.
Korte achtergrondinformatie over Zambia
Zambia (vroeger Noord –Rhodesië) was een Engelse kolonie. Op 24 oktober 1964 werd dit land onafhankelijk. De oppervlakte van dit land bedraagt 752.612 km² en heeft een bevolking van 15.066.266( 2015) zielen. De officiële taal is Engels, maar er zijn nog 70 talen ( overwegend Bantoetalen) die gesproken worden. Een arm land waar 68 % van de bevolking onder de armoedegrens leeft (VN-informatie).
Oproep aan de oppositionele partijen en anderen
Op de oppositionele partijen als de VHP, NPS, PL, ABOP wil ik het verzoek doen om elke parlementaire delegatie naar het buitenland aan een kritische beschouwing te onderwerpen. De oppositie moet niet alleen over het wanbeleid en over het verkwistend beleid van deze regering praten, maar in een tijd van economische malaise moet men prioriteiten stellen. Suriname moet op elk forum aanwezig zijn, maar als wij die middelen niet hebben ( door het verkwistend beleid verpauperd zijn) , dan moeten wij dan maar van de moderne communicatiemiddelen gebruik maken om onze stem te laten horen en niet verplicht voelen om fysiek aanwezig te zijn. Ook op de partijen als BEP, PALU en DOE doe ik een beroep om prioriteiten te geven t.a.v. conferenties in het buitenland.
Leraren zijn geen bedelaars
Als een zelfrespecterende Surinamer schaam ik mij dood dat de regering Bouterse/Adhin anno 18 maart 2016 nog van plan is om pakketten uit te delen aan leraren (opvoeders, hardwerkende Surinamers, goed geschoolde Surinamers met een MO-A-, MO-B of drs.- diploma). De president van ons land, de revolutionaire leider, de volkspresident durft niet in het parlement in discussie te gaan met volksvertegenwoordigers, maar is wel bereid is om op een persconferentie mededelingen te doen over pakketten en verzachtende maatregelen die in aantocht zijn voor de werkende klasse. Uit zelfrespect (egie lespeki, apná-ijjat) moeten leraren en onderwijzers weigeren om pakketten tegen gereduceerde prijzen te kopen. Waar is onze nationale trots; waar is onze waardigheid en zelfrespect. De machthebbers onderkennen de verpaupering van de Surinaamse samenleving, maar gaan een stap verder om deze goed geschoolde leraren/onderwijzers te beledigen om hen in aanmerking te laten komen voor een pakket, terwijl de persmeneer van de Koenderschool (ULO/LBGO)) op de persconferentie zat te grinniken en een salaris toucheert welke gelijk is aan driemaal het salaris van een MO-B’er en hij heeft ook de beschikking over een dure dienstwagen. De regering moet niet proberen de leraren /onderwijzers blij te maken met een paar honderden pakketten. De armoede geldt niet alleen voor de leerkrachten, maar voor alle Surinamers (ruim 120.000 huishoudens verkeren in dezelfde situatie). Met vereende krachten (in het Latijns zegt men ‘coniunctis viribus’) moeten niet alleen de leraren/onderwijzers, maar alle andere Surinamers proberen de regering zover te krijgen dat zij het verkwistend beleid omzetten in een productiegericht beleid.
Hardeo Ramadhin
