Hoewel de Javaanse politieke partijen nog steeds naar een leider uitkijken, terwijl die ene potentiele leider allang door zijn eigen kracht en moeite in het oosten profileerde, hebben zijn aanhangers de vrees om die in het openbaar te bevestigen. Inderdaad de man die als de leider van de komende tijd wordt gedoodverfd is niemand anders dan de hardwerkende en de durfal-politicus Salam Somohardjo. In de bloeiperiode van Willy Soemita was het duidelijk dat zijn achterban en volgelingen nog bang waren voor zijn macht en kracht. We denken hierbij terug aan namen als van Pak Amat, Pak Salim, Ponny, Djarodji, Manis, Karmin. Moedijo, Amin, Mardinie, Hubert, Marie, Satoe, Ambjia, Ponimin, Haroen, Slamet, Ramini, Hendrik en de onlangs overleden Eddy en nog vele anderen, De kracht van partijen als de KTPI, Pendawalima, PPRS en Pertjajaluhur, lag grotendeels bij deze veldmensen [bandolans]. Ook toen de SRI het voor het zeggen had waren hun vertegenwoordigers op het veld heel krachtig. Het is heel jammer dat vele van deze “stonfotoes” vanwege een complex van factoren de brui hebben gegeven aan hun actieve rol in de politiek en helemaal op achterste rij hebben plaatsgenomen. Slechts enkelen zijn trouw gebleven aan hun partij. Oorzaak: te weinig aandacht voor die eens stuwende krachten en meer nog hun verwaarlozing na de verkiezingen. Overigens is dit een zeer grote tekortkoming bij vele politieke partijen. Vandaag de dag proberen die partijen schoorvoetend de man van het veld weer op te zoeken en te benaderen. Maar hun eisen zijn vaak ook niet mals.
Een nuchtere veldman van de KTPI zei aan de vooravond van de verkiezingen van 2015 botweg: ”voor wat hoort wat”. Inderdaad, politiek Suriname is vandaag de dag hard. Men mag weten dat de godsdienst toch nog een belangrijke rol speelt en dat politici deze factor niet zo” blauw- blauw “ moeten laten. De mensen zijn nu immers op vrijwel elk gebied niet alleen bewuster geworden, ze zijn ook gevoeliger geworden. Zij luisteren momenteel niet alleen naar de verschillende nieuwsberichten; hun kinderen en kleinkinderen hebben hen nu ook geleerd om goed na te denken. Zij zijn bewuster geworden en zij proberen nu hun eigen mensen met allerlei slimmigheden over te halen om te gaan naar de partij die met heel veel geld en beloften durft te strooien. Ook de plaats die de vrouw inneemt is danig aan het veranderen. Denk in dit verband aan de eerste vrouw in de Nationale Assemblee en de eerste vrouwen die zich hebben geprofileerd als leden van RR en DR, en kijk eens naar de participatie van de jongeren. Vooral deze laatste groep wil niet meer gebruikt worden als stootgroepen en als vaandeldragers. Zij willen en moeten ook gekend en erkend worden. Ook zij eisen hun plaats op de grote lijst op.
In het naaste verleden hebben de meeste politieke partijen zelfs in deze moderne tijd de participatie van de vrouw, waar zij juist een heel grote rol moeten spelen, danig verwaarloosd. De vrouwen willen heden ten dage niet meer gebruikt worden als slechts kembangan [versiering] en of lijstaanvulling om zogenaamd de ogen van de kiezers “mooi” te maken en of te lokken. De vrouwen willen tegenwoordig niet meer gebruikt worden om bij verkiezingen slechts voor voeding te zorgen en als stemvee ingezet te worden. Zij werden vaak ook wel geplaatst doch als puntje bij paaltje komt werd en wordt stiekempjes aan de kiezers geleerd om niet op hen te stemmen doch slechts op de lijst waarop de namen van mannen prijken. We denken hierbij aan gevallen in het district Commewijne waarbij de potentiele vrouw op de lijst overgeslagen moest worden om op een politieke figuur van de partij te stemmen. Voorbeelden hierover zijn er genoeg in het verleden. Welnu, ook die tijd is voorbij en deze slimmigheden moeten afgestraft worden. De vrouwen van tegenwoordig willen niet alleen hun eigen eisen stellen, ze willen ook een verkiesbare plaats op de lijst hebben.
Maar het moet wel gezegd worden dat onder de vrouwen er ook nog heel veel gedaan moet worden. Zij moeten durven om op te komen, zij moeten zich goed organiseren, zij moeten zich verenigen en hun doelstellingen formuleren. Dat vele vrouwen momenteel hard studeren en hoge posities durven in te nemen is een grote stap in de goede richting. En zij moeten nog meer durven om hun plaatsen op te eisen. Zij moeten niet alleen wachten op de glimlach van de mannen en daarmee tevreden zijn. Zij moeten durven ook met hun vuist op tafel te slaan. Voorbeelden als van mevr. Ann Sadi, Karta Bink, Jenny Warsodikromo en de nieuwe leden van Saramacca Naomi en Martha van Wanica. Vrouwen, kom op en eist uw plaats op. Vandaag hebben politieke leiders via hun mannetjes bribik-bribik [voorbereiding] van de dag tot nacht gemaakt om hun achterban te mobiliseren en te motiveren. Iedereen doet het op hun eigen manier. Soms openlijk, maar vaak ook in het duister. Maar let goed op beste mensen, want iedereen zit nu op de loer en ze geven alles door, want de strijd zal heftig en hevig gevoerd worden.
Kadi Kartokromo
