Onlangs gaf Miriam Naarendorp, hoofd Farmaceutische Inspectie van het ministerie van Volksgezondheid, aan dat medicamenten duurder worden. Menige klant wordt nu vaker verrast door de verhoogde prijzen van medicijnen, die zij bij de apotheek moeten betalen. Ook blijkt dat sommige medicamenten niet meer door de verzekeringsmaatschappijen gedekt worden. Irvin Jong A Liem, voorzitter van de Vereniging van Apothekers, zegt dat indien de inkoopprijzen van medicamenten wijzigen, de prijs die de apotheek moet berekenen voor die medicamenten automatisch ook zullen wijzigen. Het kan een prijsverhoging betekenen, maar uiteraard soms ook een prijsverlaging. Dit is afhankelijk van de prijs, waarvoor de apotheek het medicament inkoopt. Apotheken spelen ook vaak in op dure medicatie, die niet of niet meer in de geneesmiddelenklappers van de verzekeringsmaatschappijen of de overheid voorkomen. Zij kopen en verkopen die producten tegen een door hun zelf bepaalde prijs.
Verzekeringsmaatschappijen beweren bij navraag door cliënten ook wel dat zij sommige middelen wel dekken, terwijl de klant bij de apotheek toch gevraagd wordt om hiervoor te betalen. De komt volgens Jong A Liem, omdat in sommige gevallen er afspraken zijn met verzekeringsmaatschappijen, waarbij de apotheken medicamenten tegen een vastgestelde prijs moeten leveren.
‘Indien een medicament op dat moment niet tegen die prijs verkrijgbaar is en duurder wordt ingekocht door de apotheek, kan aan de verzekeringsmaatschappij gevraagd worden die duurdere prijs te vergoeden. Dit zijn de zogenaamde machtigingsmiddelen. Wordt dit verzoek om welke reden dan ook afgewezen, dan mag de apotheek de kosten niet doorberekenen aan de zorgverzekeraar en zal de klant het middel helaas zelf moeten betalen totdat weer ingekocht kan worden tegen die vastgestelde prijs’, legt de apotheker uit.
‘Het is overigens een recht van de verzekeringsmaatschappijen om te bepalen welke medicijnen zij wel of niet wensen te vergoeden. De medische klapper van de overheid (nationale medische klapper) zou slechts een leidraad zijn. Verzekeringsmaatschappijen mogen afwijken van deze lijst door hun eigen lijst aan medicamenten (klapper) uit te breiden.’ Op de vraag hoe hij de toekomst van de sector tegemoet ziet en of er een eventuele schaarste van bepaalde medicamenten, zoals wij die eerder in de geschiedenis hebben gekend, mogelijk in het vooruitzicht ligt, zegt Jong A Liem dat volgens de wet iedereen recht heeft op zorg. Hij is ervan overtuigd is dat alle actoren in de gezondheidszorg hun best zullen blijven doen dit recht te garanderen en te voorzien in de beschikbaarheid van kwalitatief goede en betaalbare medicamenten. ‘We hebben een nationale geneesmiddelenklapper, die op basis van selectie samengesteld is en het is helaas zo dat niet alle medicamenten die patiënten en artsen willen, opgenomen kunnen worden in de klapper of in het verzekeringspakket. Er moeten keuzes gemaakt worden en we moeten het uiteindelijk doen met een bepaald budget dat niet onbeperkt is, maar er zullen mogelijkheden blijven voor behandeling’, aldus Jong A Liem.
