Guillermo Samson: “Redenen voor Surinaamse volk om tegen IMF te zijn”

Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank werden in 1944 opgericht in Bretton Woods (New Hampshire, Verenigde Staten). Het IMF behoort tot één van de machtigste instellingen ter wereld. De oorspronkelijke doelstelling van het IMF was het bevorderen van de internationale economische samenwerking en het toestaan van leningen op korte termijn aan de lidstaten. Daardoor konden de landen met elkaar handel blijven drijven en hun betalingen met het buitenland in evenwicht houden, zelfs tijdens grote crises. Sinds de schuldencrisis van de jaren ‘80 heeft het IMF zich ontwikkeld tot hét centrum voor reddingsoperaties voor landen in financiële nood. Die crises zijn in de globale casino-economie als de onze, overigens meestal het gevolg van speculatie tegen munten. Het klinkt allemaal heel geweldig. Maar hoe komt het dat vele landen in de wereld, vandaag de dag nog steeds in een malaise zitten, ondanks hulp te hebben verkregen van deze grote mogendheid?
Het IMF verstrekt noodleningen waaraan voorwaarden verbonden zijn. Die voorwaarden worden meestal Structurele Aanpassingsprogramma’s (SAP) genoemd. ‘En dan praten wij niet over het SAP van Ronald Venetiaan. Dat is een heel andere verhaal. Het IMF treedt op als een globale krediethaai en oefent een enorme druk uit op de economie van meer dan 60 landen. Deze landen moeten de voorschriften van het IMF volgen om leningen, internationale hulp en zelfs schuldverlichting te krijgen. Het IMF beslist dus hoeveel hulp vragende landen mogen uitgeven voor onderwijs, gezondheidszorg en milieubescherming. Het IMF is één der machtigste instellingen ter wereld, maar toch weten weinigen hoe het fonds werkt.’ Econoom teven Jurist Guillermo Samson ziet vooralsnog veel redenen voor Suriname om tegen het IMF te zijn.
Immoreel systeem van hedendaags kolonialisme, dat de armen leegzuigt
Het IMF heeft, bij monde van Samson, samen met de Wereldbank en de Wereldhandelsorganisatie, de globaliserende wereldeconomie op het pad van grotere ongelijkheid en ecologische afbraak gezet. De Structurele Aanpassingsprogramma’s verzekeren de terugbetaling van de schulden door landen te verplichten de hakbijl te zetten in uitgaven voor onderwijs en gezondheidszorg. Landen moeten hun subsidies voor basisvoedsel en openbaar vervoer verminderen, de nationale munt devalueren om de uitvoer goedkoper te maken, overheidsbedrijven privatiseren en de lonen bevriezen. Deze besparingen verhogen de armoede, ze beperken de mogelijkheden van landen om een eigen sterke economie op te bouwen en geven multinationale ondernemingen de gelegenheid arbeiders uit te buiten en het milieu te vervuilen. In ruil voor een lening moest Argentinië destijds de lonen van artsen en onderwijzend personeel verlagen en de uitkeringen van de sociale zekerheid beperken. Het IMF zal er voor zorgen dat de elite in Suriname veeleer verantwoording zal afleggen aan de elite uit de Eerste Wereld dan aan de eigen bevolking. Zo ondermijnt het IMF volgens Samson de democratie.
“IMF is het knechtje van de rijke landen en van Wall Street. Het IMF redt rijke bankiers en veroorzaakt morele willekeur en een grotere instabiliteit in de wereldeconomie. De Structurele Aanpassingsprogramma’s maken het vooral vrouwen moeilijk om in de behoeften van hun gezin te voorzien. De leningen en reddingsoperaties van het IMF geven aanleiding tot een onthutsende overexploitatie van de natuurlijke rijkdommen. Het IMF redt rijke bankiers en veroorzaakt morele willekeur en een grotere instabiliteit in de wereldeconomie. Zonder rekening te houden met de historische ervaring van de geïndustrialiseerde landen zelf, zal het IMF ons dwingen voorrang te geven aan productie voor de uitvoer boven de ontwikkeling van een gediversifieerde binnenlandse economie. Het IMF benadeelt de arbeiders. Landen worden aangemoedigd om belastingverminderingen toe te staan en subsidies te geven aan uitvoergerichte bedrijven”, stelt Samson.
De reddingsoperaties van het IMF brengen geen oplossing, maar verergeren de economische crises
Tijdens financiële crises zoals in Mexico in 1995 en Zuid Korea, Indonesië, Thailand, Brazilië en Rusland in 1997 kwam het IMF tussen als ‘kredietverlener in laatste instantie’ (lender of last resort). Maar het optreden van het IMF in Azië maakte geen einde aan de financiële paniek. De crisis werd erger en tastte ook andere landen aan. De voorwaarden die aan de noodleningen verbonden waren, bleken een slecht geneesmiddel. Massale ontslagen op korte termijn en een ondermijning van de ontwikkeling op lange termijn waren het gevolg. In Zuid-Korea deed het IMF een recessie ontstaan door de interesten te verhogen, waarop nog meer faillissementen en ontslagen volgden. Als gevolg van de hervormingen die het IMF in 1995 aan Mexico opdrong, steeg het aantal Mexicanen dat in extreme armoede tot de dag van vandaag leeft met vijftig procent en daalde het nationaal minimumloon met twintig procent. “Het IMF zal na inventarisatie van de financiële stand van zaken, voor Suriname een SAP voorschrijven “… that SAPs the poor”. ‘To sap’ betekent onder andere ondermijnen, verzwakken, levenskracht onttrekken. Een SAP is een Structural Adjustment Programme van het IMF. ‘Het SAP van president Venetiaan in de jaren ’90 was slechts een slappe oplossing van zuurconcentraten met veel water en suiker, dan dat wat ons nu te wachten staat. Om de hiervoor genoemde redenen moeten wij daarom massaal het voorgestelde SAP van de minister van Financiën, voormalig medewerker/statisticus bij het IMF, afwijzen”, aldus Samson.

error: Kopiëren mag niet!