Eens predikten politici onder aanvoering van wijlen Jagernath Lachmon verbroederingspolitiek in Suriname. Dit, alsof er iets te verbroederen viel. Suriname is sinds mensenheugenis een land waarin verschillende etnische bevolkingsgroepen in grote diversiteit en met een multi-etnische en dito religieuze samenstelling in eenheid samenleven. De mythe als zou er verbroederd moeten worden, werd op een misleidende manier voor electorale doeleinden misbruikt.
Rond de onafhankelijkheid van Suriname in 1975, werden raciale spanningsvelden gecreëerd en dat eveneens om abjecte electorale redenen. Deze raciale spanningen leidden zelfs tot brandstichtingen, die in het heden gemakkelijk willen worden vergeten. Zo ook de exodus van met name Hindostanen en Javanen die met vliegtuigladingen vol naar Nederland werden vervoerd. De organisatoren daarvan waren wijlen Jagernath Lachmon en Paul Salam Somohardjo. Duizenden landgenoten werden naar het vreemde en voor hun onbekende Nederland getransporteerd, terwijl de leiders van deze exodus dood gemoedereerd naar Suriname terugkeerden om zich wederom in de politieke arena te begeven, hun landgenoten in grote eenzaamheid in Nederland achterlatend.
Dat dit een laffe misdaad is, staat buiten kijf. Mensen en met name de Javanen daaronder, die geheel ontheemd in grote eenzaamheid hun levensdoelen door de vingers ontglipt zagen, die taferelen kunnen tot op heden in speciaal cultureel ingerichte bejaardentehuizen in Nederland worden aangetroffen, kwijnen er weg, terwijl de dader van dit ongerijmde in Suriname nog steeds politieke sier maakt. Mensen die in een vernietigende staat van heimwee verkeren en niets anders zouden willen dan naar Suriname terugkeren, maar dat om verschillende redenen niet kunnen, dat hoopje menselijke ellende treft men er. Er zijn er ook, die hun laatste levensjaren in Suriname wensen door te brengen of er te sterven. Degenen die voor die exodus verantwoordelijk zijn, laten het afweten. De mensen zijn aan hun lot overgelaten en kwijnen in eenzaamheid weg.
Maar dan, 25 februari 1980, de staatkundige en politieke omwenteling in Suriname. Het momentum waarbij er een aanvang werd gemaakt met een definitieve beslechting van ressentiment, sektarisch, etnisch denken en handelen. In de jaren na voornoemde datum werden de verschillende etnische groepen in Suriname ertoe gebracht om in een effectieve eenheidsgedachte de schouders onder de ontwikkeling van Suriname te zetten.
De relatieve vermenging der volkeren in Suriname werd hoe langer hoe meer een feit. In vrijwel alle verbanden vond er een culturele en religieuze cross over plaats. Nationale feestdagen kregen een herijking en nieuwe werden recht doende aan de pluriforme Surinaamse samenleving toegevoegd. Sinds die periode een feit werd, zien wij onder andere de religieuze en culturele feestdagen zich ontwikkelen naar waarachtige broederschapsfeesten, die gekenmerkt worden door vrede, harmonie en vooral liefde.
Een prachtig voorbeeld daarvan is het jongste Holi Phagwa feest, een gebeuren dat gegrift staat in het geheugen van velen die in Suriname wonen, maar meer nog van diegenen die deze grandioze gebeurtenis uit het buitenland afkomstig zijnde, voor het eerst als een noviteit meemaakten.
En wanneer zelfs het vermaarde station CNN van de Verenigde Staten in een verslag op 8 maart 2015, roem uitspreekt voor de aard en het karakter van dit succesvolle feest, dan kan het niet anders dan dat wij in Suriname ons dieper dienen te bezinnen op datgene dat ons bindt in plaats van kwaadaardig te zoeken naar hetgeen ons zou scheiden.
De huidige president van de Republiek Suriname is daarover niet onduidelijk, getuige het feit dat die bij iedere gelegenheid dit hoog goed als een exportproduct de hemel in prijst. En in actuele zin uitgesproken, gij politici die geesten uit flessen wensen te doen ontsnappen, weest bedacht voor het ontaarden van zaken die ons absoluut niet terug moeten voeren naar de dagen die onze staatkundige onafhankelijkheid voorafgingen.
Roy Raymond de Miranda
