Als kind heb ik de misère te “Laatste Rits” zoals de laatste zijweg van Weg naar Zee destijds in de volksmond werd genoemd, heel vaak meegemaakt. Wij woonden voor het genieten van onderwijs in de stad en kwamen onze landbouwactiviteiten uitvoeren op onze landbouwgronden in het gebied dat bekend stond als Weg naar Zee. De hevige tevens pijnlijke prikken van muskieten, makoe’s en mampira’s heb ik regelmatig meegemaakt. Geen enkele klamboe hielp! Alleen rook verdreef deze grimmige insecten! Maar zelfs droog hout om vuur te maken was moeilijk te vinden. Bovendien verbleven in dit gebied vele giftige slangen. Ook de sika’s in het mulle zand herinner ik mij nog heel goed. Ooit door een schorpioen gebeten? Ik wel! Ik heb alles overleefd en ben gelukkig kerngezond gebleven. Op ons perceel te Weg naar Zee hebben we rijst geplant, geoogst, gedroogd en gestampt, vervolgens getransporteerd naar de pelmolens aan de Kwattaweg. De Henry Fernandesweg zoals het gebied Weg naar Zee bekend staat, was in die tijd volledig onbegaanbaar. Door het polderlandschap liep het hele gebied vaker over. Met een fiets ben ik diverse keren gevallen met mijn broertje erbij. Ondanks de schrammen en bulten die we opliepen, moesten we allebei toch vreselijk lachen. In het hoger gedeelte van het land teelden we amsoi, paksoi, kaisoi, bonen, kousenband en diverse andere heerlijke soorten groente, bestemd voor de verkoop op de markt. Mijn vader verdiende toen een zeer karig salaris bij een nutsbedrijf. Het hele gezin werkte hard mee om extra verdiensten te vergaren. Naast het perceel te Weg naar Zee hadden wij ook nog een perceel te Awarahee. Ook hier werd voornamelijk aan kleinlandbouw gedaan. Toen vonden er nog geen crematies plaats. Uiteindelijk zou de eerste persoon die hier officieel gecremeerd zou worden een Arya Samaadjie zijn, een Hindoestaan afkomstig uit Nickerie. Naar hem is dit oord voorts genoemd. Baboe Oedayrajsingh Varma was van 1951 – 1958 tevens lid van de Staten van Suriname. Het Openlucht Crematorium werd omstreeks 1968 aangelegd.
Ontwikkeling
Terwijl de lijken van overwegend hindoes worden verbrand te Weg naar Zee ging ik ervan uit dat uiteindelijk deze plaats snel tot ontwikkeling gebracht zou worden als toeristische attractie. Dat het zoute water diep landinwaarts stroomt, vindt al vele tientallen jaren plaats. Ons land grenst immers in het noorden aan de Atlantische Oceaan. Het heeft vele jaren geduurd voordat uiteindelijk toch nog in deze eeuw de Henry Fernandesweg werd geasfalteerd en er stromend water kwam uit de kraan in dit gebied. In de droge tijd was er vroeger nauwelijks drinkwater te vinden. Wel brak water natuurlijk! Ook in dit gedeelte van Suriname is heel veel leed geleden en door politici en planologen bitter weinig gedaan. Dat het aangelegde Bedevaartsoord en Openlucht Crematorium recent zijn weggevaagd door de golven van de machtige oceaan is volledig te wijten aan het gevoerde beleid van politici. Het heeft daarom geen enkele zin om nu met krokodillentranen te komen! Wij zijn het al min of meer gewend van onze politici dat zij door leugens te verkondigen, stemmen proberen te krijgen van de kiezers. Bent u weleens naar West-Suriname geweest? Dan heeft u geconstateerd hoe grote huizen daar verrotten en een zeer kostbaar aangelegde spoorlijn in de jungle aan het verroesten is. Maar van het gevoerde wanbeleid van onze politici hoef ik u gelukkig niet veel voorbeelden te geven. Het zijn volgens mij zeker schlemielen die nog steeds propaganda voeren voor politieke partijen of zeer onnozele personen die weinig ellende hebben meegemaakt in Suriname. Daarom hamer ik er zo intens op dat politieke partijen met programma’s komen waarop kiezers een keuze kunnen maken om te stemmen. Naar de opportunistische en leugenachtige praatjes die verkocht worden, hoeft u dan niet meer te luisteren. Ook niet naar de scheldkanonnades of hoe goed onze politici het voor elkaar zullen krijgen om de diverse braak liggende gebieden (zoals armoede, infrastructuur en onderwijs) tot ontwikkeling te brengen als ze aan de macht komen. Suriname is voor zeker 90 % bedekt met oerwoud. Dus er valt echt genoeg te doen hoor!
Triest
Het is intriest dat zo’n prachtig gebied als Weg naar Zee niet verder tot ontwikkeling wordt gebracht en er nog steeds geen adequate dam is gebouwd die ons in de kustvlakte beschermt tegen het oprukkende water. Bepaalde politici geven liever de voorkeur aan een highway en wederom een futuristisch treinproject dan te kiezen voor onze veiligheid. Vindt u het niet respectloos van onze bestuurders dat hoewel wij onze doden cremeren te Weg naar Zee, dit stukje nog steeds niet gereed is gemaakt voor het op de juiste wijze uitvoeren van de rituelen? Goede tevens professionele voorzieningen voor bijvoorbeeld het uitstrooien van de as om de laatste eer te bewijzen, bestaan er gewoon niet. Bij de laatste springvloed zijn zelfs lijken weggespoeld. Als kind had ik verwacht dat hier een mooi wandelpark te zien zou zijn waar je in alle rust de overledenen nog kon gedenken. Een park met veel groen zoals in veel landen op de wereld alsmede mooie bloemen aan de ene kant en aan de andere kant een indrukwekkende bedevaartsoord wat dan zou klinken als “Weg naar Zee, hoezee” in onze oren bij de mooie ja indrukwekkende Atlantische Oceaan. Helaas kunnen wij deze lofprijzing niet uiten. Wanneer dan wel beleidsmakers en politici?
Robby Roeplall
