Het seizoen van de loze beloften is aangebroken. Politici maken flink misbruik van de mindere scholing van de bevolking en dus het onvermogen om de maatschappelijke actualiteit te volgen. De lage scholing zorgt ervoor dat men alleen conclusies kan trekken uit wat men ziet en niet uit wat men niet ziet. Nu wordt weer beloofd dat het grondenrechtenvraagstuk van de Inheemsen en de Marrons zal worden opgelost. En 1 man zal het oplossen, dus als een soort San Salvador. Men komt niet aan de kiezer vertellen waarom het in de achterliggende 4.5 tot 10 jaar niet is gebeurd. Deze worst van grondenrechtenvraagstuk wordt de minder geschoolde kiezer voor de neus gehouden door een zogenaamde Marronpartij, die al 10 jaar midden in het machtscentrum zit. Nooit zijn er op aandringen van deze partij serieuze maatregelen genomen om dit vraagstuk op te lossen. Dit vraagstuk is qua beleidsmaatregelen geparkeerd bij RO en ook het kabinet van de president ontfermde zich daarover na 2010. In partijpolitieke termen is de NDP is veel eerder te associëren met de inspanningen dan bijvoorbeeld de Abop, die nu de zaak weer als lokaas gebruikt. De grondenconferentie te Colakreek (2011) was een aangelegenheid van het kabinet van de president. Het was bar slecht voorbereid door de deskundigen, omdat men vanuit een stuk superioriteitsgevoel even een zaak wilde gaan opleggen aan de binnenlandse bevolking. Een deskundige legde alle in de mensenrechten en internationale verdragen vervatte beginselen opzij en wilde een oplossing ‘Sranan fasi’. Dat moest zijn een oplossing zoals voorgekauwd en opgelegd door de Surinaamse regering. Op gegeven moment coupte de meest ongeschikte persoon om via dialoog vraagstukken op te lossen (een NDP-ondervoorzitter en voormalige OW-minister) de conferentie en begon a la jaren ’80 vuur te spuwen en priemend met zijn vinger te wijzen naar de binnenlandbewoners. Deze hadden de fout gemaakt om open en bloot voor te leggen in welke richting zij een oplossing zagen. De halfgoden uit de stad waren furieus, de zaak escaleerde. De Colakreek conferentie was een grote flop en verkwisting van staatsmiddelen. Het was geëscaleerd door slechte technische voorbereiding van de kant van de deskundigen (geen voorgesprekken, geen papers, geen communicatie) en aan de andere kant door de dictatoriale en onbeschofte houding van enkele regeringsgerelateerde ex-militairen, die heer en meester van het binnenland zijn. Opmerkelijk was dat in deze geen rol voor de Abop was weggelegd en dat men de partij voor lief; 2015 was immers nog ver weg. In het regeerakkoord van 2010 staat in de ‘Hoofdlijnen’ aangegeven de ‘Oplossing van het grondenrechtenvraagstuk van de Inheemsen en Marrons’ als punt 4. Ook staat aangegeven als punt 5 ‘Onderzoek naar en evaluatie van de mogelijkheden ter regulering en/of versterking van het traditioneel gezag’. Deze zaken zijn niet als prioriteiten behandeld: het ging immers om 2 van de 21 regeerprioriteiten op basis waarvan de regering werd geformeerd in 2010. De meest belanghebbende A-Combinatie/Abop had het de afgelopen jaren kennelijk weer te druk met het profiteren van de geneugten van het regeren in Suriname: reizen, dubbele topkadersalarissen ontvangen en verwerven van regeringsopdrachten en concessies. Net zoals de SPA en de NPS is de Abop verworden van een partij voor de massa tot een partij voor de elite.
De partij Abop komt niet serieus over als men het nu over de grondenrechten heeft. Wat heeft ‘haar’ ministerie RO gedaan om deze kwestie op te lossen? Grondenrechten en het traditioneel gezag zijn sinds 2010 2 van de 4 speerpunten van RO. In de conceptbegroting 2015 staat onder de post ‘Grondenrechten en Traditioneel Gezag’ SRD 5 miljoen uitgetrokken. In 2014 zou een Bureau Grondenrechten consultaties hebben gehad met diverse stakeholders, waarbij de Inheemsen van Erowarte, de Saramaccaners, de Kwinties, de Paramaccaners en de Aucaners zouden zijn bezocht. Dit kan gezien worden als een politieke campagne om de netwerken weer te oliën naar 2015. In 2015 zullen resterende groepen worden bezocht om eveneens te praten over het overheidsstandpunt inzake de grondenrechtenproblematiek. Moet dat nu pas? ‘De regering heeft een nieuwe aanpak voor het grondenrechtenvraagstuk, welke erop neerkomt dat welke oplossing er ook bereikt wordt, deze moet passen binnen het staatsrechtelijk bestel van de Republiek Suriname. De Inheemsen en Marrons worden als onderdeel van deze nieuwe aanpak als partners beschouwd worden en geenszins als partijen tegen de Staat’, aldus de conceptbegroting van 2015. Waarom komt men nu pas hiermee? De vraag rijst uiteraard ook of dat ooit in Suriname anders is geweest. Er is nooit gesproken over een oplossing tegen het staatsrechtelijk bestel, over het afscheiden van Suriname of over reservaten. Waarop men doelt met ‘nieuwe aanpak’ is onduidelijk. Op de Colakreek conferentie betekende dit dat wij niet naar het buitenland en verdragen van de VN moeten kijken. In 2014 stond op de begroting voor de 2 speerpunten SRD 3 miljoen. In 2013 zou het bureau zijn opgericht dat als taak had o.a. het samen met RO coördineren van het grondenrechtenvraagstuk en demarcatie van het gebied. Op de begroting van 2013 was SRD 2 miljoen begroot. Deze begroting had voor 2012 geen vorderingen te melden dan dat er een stappenplan was opgemaakt. Er stond wel een vreemde benadering erin dat de ‘aanpak van het grondenrechtenvraagstuk’ ‘niet alleen gericht’ zal ‘zijn op de oorspronkelijke doelgroep maar ook op de overige bevolkingsgroepen’. Uit de 3 begrotingen merken we dat in de periode 2012-2014 geen vorderingen zijn geboekt en men pas in 2014 weer oog heeft voor het veld, want 2015 is het verkiezingsjaar. Dit, ondanks het feit dat het grondenvraagstuk 1 van de 4 speerpunten was van RO. Dit ministerie was geheel en al en zonder ‘politieke concurrentie’ of dwarsliggerij in handen van de Abop. Men moet nu dus goed ‘drei ai’ zijn om de worst van ‘grondenrechtenvraagstuk’ te hangen voor de neus van de kiezer. Als het om dit punt gaat bij de kiezer zou men gerust kunnen zeggen: kijk nu een andere richting op.
