Hoe is het mogelijk dat er zoveel kwader trouw tegenover het belang van de kiezer wordt gespuid en hij zit er gedwee als een mak lam bij? Een verklaring is de lage scholing van de Surinaamse bevolking c.q. de Surinaamse. Er worden af en toe voorbeelden gegeven over de manipulatie door stedelingen in een district decennia terug. Men zou toen niet in staat zijn alles te begrijpen wat er allemaal vanuit een podium werd geschreeuwd, maar men applaudisseerde erop los, ook als men subtiel werd beledigd. De Surinaamse bevolking is over het algemeen qua scholing niet in staat om informatie die politici aan ons voorhouden, te verifiëren. Voor een deel ligt het onvermogen in de leeftijd. Zo hebben de first voters de regering Wijdenbosch-Radhakishun niet bewust meegemaakt. Sommige van hen waren niet eens geboren. In het meest gunstige geval was men een 4-jarige. De first voters hebben met enig onderscheidingsvermogen (10-jarige) pas het einde van Venetiaan 2 (2000-2005) meegemaakt. Politiek heeft men niet veel meegemaakt en over het algemeen volgt men de zaken op die leeftijd van de first voter niet. Daarom is het mogelijk dat politici zich hypocriet kunnen opstellen over bijvoorbeeld oneerlijkheid bij de besteding van staatsmiddelen. We zeggen al een hele tijd dat wat de corruptie aangaat er sprake is van een complot van één bevolkingsgroep tegen de andere: de politici (inclusief ambtenaren, vrienden en ondernemers die profiteren) tegenover de gemiddelde burger. Er is heel veel informatie over de besteding van staatsmiddelen bij zowel de oppositie als bij de coalitie. Het is nooit exact gemeten, maar als gekeken wordt naar de stand van de politiek bij de grote/relevante politieke partijen, dat valt het overgrote deel van de begroting wat de ‘beleidsmaatregelen’ betreft ten prooi aan regelarij, overfacturering, oneerlijke gunningen en draaideurconstructies waarbij men aan zichzelf uitbesteedt. Alleen het deel van de begroting waar de salarissen worden bepaald, is transparant en eerlijk. Bij de apparaatskosten – waar ook de lonen vallen – hebben we ook de ‘materiële kosten’ en de ‘aanschaffingen’ om de overheid draaiende te houden. Bij deze twee posten is er ook veel sprake van het regelen en profiteren. Dat is wat de begroting betreft. Daarbovenop komt de bevoegdheid van het belasting aanslaan, heffingen opleggen, het toestaan en vergunnen van economische activiteiten en de ontheffing verlenen aan de orde, waarbij in samenwerking met ondernemers weer regelarij aan de orde is. Beide partijen hebben behoorlijk inzage in de begrotingsprocessen en de uitgaven. Het is vaste procedure om de begrotingen uit te pluizen. Bij de coalitie heeft dat als doel om mogelijkheden te ontdekken om te verdienen bij de beleidsmaatregelen, bij de materiële kosten en de aanschaffingen. Bij de oppositie gaat het erom om bewijzen te verzamelen als geheime ammunitie. Beide grote politieke kampen hebben in Suriname genoeg lang geregeerd om geheime informatie over zichzelf vrij te geven. In de bevolkingsgroep van de politici etc… is er een stilzwijgende afspraak, een beroepscode, om geen broko bana te spelen. Een rode kaart mag eens een keertje wel vanwege gemeen spel, maar de twee teams zullen elkaar niet massaal te lijf gaan. Wat aan de burgerij bij mondjesmaat wordt losgelaten is om elkaar in toom te houden en elkaar te herinneren aan de beroepscode. Het is te vergelijken met de verhoudingen in de wereld nu tussen kernmogendheden (landen met kernwapens/faciliteiten om uranium te verrijken). Net zoals de kernmogendheden elkaar in bedwang houden met het achter de hand houden van de dreiging van de kernwapens, precies zo houden de grote politieke blokken elkaar in bedwang met elkaars informatie over grove corruptie. We meenden om het bovenstaande ‘in kaart te brengen’, omdat recent door de minister van OW is gezegd dat hij een heleboel belastende informatie heeft over corruptieve praktijken van de politieke opponenten en dat hij op een instructie van de president wacht om deze bij hem of bij de pg te deponeren. Ook de president zou over een dik boek beschikken om de helft van een partij te laten opsluiten. Dit betekent dus op de eerste plaats dat zowel onze president als onze OW-minister bewijzen heeft dat er duidelijke corruptie is gepleegd in een bepaalde periode. Ten tweede betekent dat, dat deze heren het niet nodig vinden om vanuit hun positie de zaak intern te laten onderzoek door bijvoorbeeld Clad. Ten derde betekent dit ook dat de heren met alle bewijzen in handen deze niet afgeven aan de pg met het verzoek om tot vervolging over te gaan. Men wil dus zoveel mogelijk ‘verdachten’ kweken om hen met een dreiging van ‘vervolging’ in toom te houden. Uit deze drie punten kan geconcludeerd worden dat deze heren hun informatie als geheim wapen achter de hand houden, om zichzelf en degenen die hun politieke constellatie in stand houden, te beschermen. Geconcludeerd kan ook worden dat wat betreft het verkwanselen van staatsmiddelen er niet veel verschil is tussen de twee grote politieke kampen die regeermacht hebben verworven. De kiezer moet weten dat er nog veel meer is, maar dat de andere bevolkingsgroep de informatie voor ons verborgen houdt. De case van de wijdverbreide corruptie kan in Suriname, vanwege de lage scholing van de bevolking, aangeduid worden als een complot van de bevolkingsgroep ‘politici, hoge (rechterlijke) ambtenaren en corrupte ondernemers’ tegen de bevolkingsgroep ‘de burgers’. De laatste bevolkingsgroep wordt middels de politiek verdeeld en zal voor lange tijd nog het slachtoffer blijven: men zal belasting betalen en dat zien verdampen in de zakken van de andere bevolkingsgroep. Hieraan komt een einde, niet wanneer deze of gene politieke partij aan de macht is, maar wanneer het overgrote deel van de bevolking een behoorlijke opleiding op goede scholen heeft genoten.
