Als men in Suriname praat over de achterban van de VHP, bedoelt men maar één etnische groep ermee, de Hindostanen. Deze zelfde achterban, de Hindostanen dus, is bepaald niet ‘happy’ met de politieke combinatie waarin de VHP zich heeft verwikkeld. Dit onbehagen heeft een historische oorsprong. Het was begonnen rond de onafhankelijkheid tussen de voorzitters Lachmon en Arron. Daarvoor was er wel sprake van een ‘aardige’ samenwerking tussen Lachmon en Pengel en nog meer tussen Lachmon en de ‘ongehoorzamen’ van Pengel. Deze samenwerking heeft men gemakshalve ‘verbroederingspolitiek’ genoemd. Maar nu zijn de ‘buren’ met elkaar bezig en niet de ‘broeders’ om de aanstaande verkiezingen in mei te winnen.
Maar zo gemakkelijk zal het niet gaan, zeker niet met scheldkanonnades en stoere politieke gepraat, omdat elke verbroedering een proces is van ‘natievorming’, dus naar elkaar toe groeien. De oude politieke wonden zijn helaas nog niet helemaal genezen en om een lang verhaal kort te maken, de ‘boiti-VHP’ers’ zullen het straks niet vinden met de ‘wakaman-NPS’ers’ en helemaal niet met de politiek onbetrouwbare Pertjajah Luhur. Veel VHP’ers weigeren daarom om ‘NPS-wakamans’ en slaperige ‘PL- contractarbeiders’ over de streep te trekken.
Bij de VHP is de tijd van de gehoorzame ‘koelie’ al lang voorbij en daarom wil men nu loon naar werken zien.
Voor de politieke leiders van deze drie grote etnische groepen, wordt 25 mei een kwestie van kiezen of delen. In de nationale politiek zal gauw blijken dat niemand voor een andere wil onderdoen. Dit is helaas de erfenis van ons verouderd kiesstelsel. Dus sukkelt Suriname nog voort met dit kiesstelsel. Daarom waant elke politieke leider zich nu al president. De achterban van de VHP kijkt echter met veel argwaan naar dit politiek schouwspel. Voor deze achterban moet de VHP alleen de verkiezingen ingaan. Niemand hoeft de partij over de streep te trekken, dan pas is de partij groot en heeft ze lef en zeker ook heel veel zelfverzekerdheid.
Ben Mitrasingh
