Er is in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw een tijd geweest, waarin personen met een Afrikaanse achtergrond in de Verenigde Staten van Amerika en in Europa dachten dat “soul feeling” een gave van de Almachtige was, die Hij uitsluitend toebedeelde aan zwarten. Blanken konden volgens hen nooit “soul feeling” hebben of krijgen, al wisten en weten de meeste zwarten tot vandaag niet wat de “soul feeling” eigenlijk inhield. Blanke zangers konden volgens hen niet het speciale soulgevoel in hun liederen tot uitdrukking brengen en dansten destijds zelfs al zingend vaker uit de maat, omdat zij dat speciale gevoel misten. Toen Joe Cocker in augustus 1969 het podium op het Woodstock muziekfestival betrad voor zijn optreden, hadden de meeste Afro-Amerikanen geen belangstelling, niet vanwege discriminatie, maar omdat zij er niet veel van verwachtten. Bij de eerste hard metal tonen uit de gitaar van “With a little help from my Friends” vonden ze het nog oninteressanter, totdat Joe Cocker de tekst begon te zingen. Ze hingen vanaf toen aan zijn lippen. “This white man has got soul”, zeiden ze daarna. Joe Cocker heeft op Woodstock vele zwarte harten veroverd, en is ze sindsdien niet meer kwijt geraakt. Hij werd en bleef een soul brother en werd veel gevraagd bij soulshows.
Ik heb ooit een boekje geschreven over de oorsprong van het kerstfeest, met daarin “ facts and fiction”. In het in 2007 geschreven boek over een kerstfeest gevierd in 2007 laat ik de op dat feest aanwezige muziekformatie onder leiding van Kries en Ronald een verzoek behandelen voor het spelen van: “With a little help from my Friends” en voor: “Salem Kan”. Een zekere Liesbeth van de feestorganisatie weigert echter deze liederen te laten spelen, vanwege de tekst, en ze hield voet bij stuk. Dus te wijten aan Liesbeth, geen Joe Cocker in 2007, maar ik heb hem in dat boekje, dus ook jaren voor zijn heengaan, al bedacht als een van de groten in de soulmuziek.
De blanke Cocker sloeg ongevraagd de wegen in van soulmuziek en wees onbewust daarna mede en verder de wegen voor zwarte zangers naar genres, waarin zij tot dan nauwelijks participeerden zoals opera, pop en country and western. Hij opende geen deuren, maar gaf slechts aan dat de deuren reeds open stonden en dat de getalenteerde zwarten zelf naar binnen moesten gaan. Ze gingen daarna vaker wel. Er kwamen later ook veel meer zwarte klassieke balletdansers, en zwarte turners, tot dan bijna uitsluitend het domein van blanken.
Ik heb in mijn archief nog een Olympische spotprent van het jaar 1968, waar ik zelf meedeed aan de Olympische Spelen, waarbij men in een plaat vele Olympische sporten tegelijk liet zien, zoals dat slechts in een fictieve cartoon kan. Op de 100 meter sprint waren de zwarten heer en meester, met ver achteraan de sjokkende blanken. Bij het zwemmen waren er echter slechts blanken in het water. De enige zwarte zwemmer stak alleen zijn grote teen in het water en concludeerde, dat het water te koud en te nat was om te zwemmen. Jaren later, in 1992 zwom de Surinamer Anthony Nesty als eerste zwarte sporter naar Olympisch goud op een zwemnummer.
Er kwamen mede door Joe Cocker ook meer blanke blues en soul zangers zoals Amy Winehouse, Janis Joplin en Michael Bolden. Soul was geen monopolie meer van de zwarten en is dat eigenlijk ook nooit geweest.
Cocker ging als blanke Engelse artiest in de souldeur staan, en gaf het voorbeeld van diversificatie voor blanke en zwarte artiesten van zijn generatie en generaties na hem. Nu is hij weg, maar hij was actief in vele muziekgenres, en heeft dus ook het recht op meerdere artistieke paspoorten voor zijn nieuw aangevangen leven na dit leven bij en met ons. Onder die paspoorten zal er vrijwel zeker een zijn voor toelating tot de door meerdere soulzangers nader omschreven: “Soul Heaven” . Hij zal daar voorgangers van hem in de tijd ontmoeten, waaronder Amy Winehouse, Janis Joplin, Otis Redding, Wilson Picket, Timi Yuru, Etta James, Solomon Burke en Joe Tex. Hij sluit zich nu daar bij het selecte gezelschap aan.
Joe Cocker is vertrokken, maar zijn muziek hebben we nog bij ons. Zelf was hij toch nooit echt bij ons in Suriname en daarom kan hij ook niet echt van ons weggaan. Zijn muziek was bij ons en blijft ook na zijn verscheiden gewoon bij ons. So, let’s just say hello, and let Him go. We will always remember Soul White Joe, with a little help from his great music.
Drs. Eddy Monsels
