Stelt u zich het volgende scenario voor. Het stof dat vanaf het weekend hevig opwaaide met alle vuilsmijterij van onbeschaamde mannen en vrouwen klaart op en de opkomende zon brengt de kiezer beetje bij beetje weer met beide benen op de grond. Het is dinsdag 26 mei 2015 en velen van ons hebben de avond en de ochtend ervoor niet genoeg geslapen. We zaten voor de tv om naar al die analyses te kijken en de binnenkomende tellingen bij te houden vanuit de verschillende kiesdistricten. Zo zoetjes aan wordt het ons gewaar dat we ons in de nesten hebben gewerkt, omdat geen enkel blok een duidelijk mandaat heeft om te regeren. Wanneer we in de loop van de dag verder ontnuchteren en de verkiezingskoorts afzakt, merken we ook dat we ons beet hebben laten nemen door leden van een of andere kiesvereniging die alleen uit waren op hun eigen belang. Wie schetst onze verbazing als we daags erna merken dat Oom Desi, Sheriff of Gregory, Somo en Brunsie tot een coalitie komen. Voordat het akkoord beklonken wordt, is de perschef op zijn karakteristieke wijze bezig geweest om een soort verhaal van vrede, gezamenlijk opbouwen van het land door Srananmans en vergeven en vergeten, te verkopen aan het publiek. De man draait nu geluidopnames van politici af, maar wie zal dan zijn huidige verkondigingen dan afdraaien? Niemand, u en wij gaan over tot de orde van de dag tot 2020 nadert. Alle politici inclusief de perschef van het kabinet zullen het nog aan het publiek verkopen. Sterker nog, men zal het voor lief, voor zoete koek nemen. Dan zal bijvoorbeeld vergoelijkend worden vastgesteld dat het overstappen van Oom Challie niet voor niemendal was, maar een goed opgezet scenario. Dat zei men trouwens ook toen 5 DNA-leden uit de VHP in 1996 overliepen van deze partij om mee te werken aan een NDP-coalitie. Het kiezersvolk moet niet naïef zijn om te geloven dat er nu een onoverbrugbare kloof tussen de leiders van de twee grote kiesverenigingen is ontstaan. Niets is minder waar, alhoewel er heel verwerpelijke taal wordt gesproken. De grofheid die met name bij de grootste oppositiepartij gezien wordt, doet terugdenken aan de maanden voor november 1975 en de branden in de stad Paramaribo. De onbeschaamde mannen en vrouwen die schelden en oproepen tot geweld mogen hun gang gaan, maar de kiezer moet alert blijven en zich niet laten verleiden tot geweld. Men moet beseffen dat ook de twee grote partijvoorzitters in juli 2015 elkaar de hand kunnen schudden. Ook de mevrouw die met een rok zwaaide en de gehate revo-voorzitter kunnen elkaar gepassioneerd omhelzen. Alles is mogelijk om zeggenschap te krijgen over de begroting, die richting SRD 10 miljard (3 miljard USD) gaat. De verkiezingen straks gaan tussen een aantal kampen met burgers, die allemaal azen op die miljarden SRD. De kampen bestrijden elkaar met gelijkwaardige middelen. De regeringspartij, wie dat ook mag zijn, heeft altijd een voordeel: die heeft nog de staatsmedia en een deel van de begroting tot haar beschikking. Dat alles is ‘all in the game’, dat is een mutual understanding van de potentiele partijen met regeermacht en daarover gaan ze niet veel zeuren. Vroeg of laat komen alle potentiele grote partijen aan bod, het is een kwestie van geduld. De rollen keren om na maximaal 10 jaar regeren. Het enige wat de leiders van de kampen/kiesverenigingen moeten doen, is lang genoeg leven. De taal die men nu bezigt, kan een heel gevaarlijke uitwerking hebben. We zeiden eerder dat het erop lijkt dat de leiders van de kiesverenigingen op zoek zijn naar martelaren. Nu zegt een oppositiepoliticus dat hij de grootste coalitiepartij in een bepaald district wil uitroeien. Dat is heel verwerpelijke taal en herbergt alles om geweld te genereren tussen het voetvolk van de twee partijen. In deze zelfde bewoordingen uitte de partijleider van de NDP zich ook en dat viel niet in goede aarde. Nu wil de VHP terug betalen, maar maakt zich dan schuldig aan hetzelfde verwerpelijk gedrag. Een presidentskandidaat kan zich niet zo agressief uitdrukken, waar hij weet dat er volgelingen zijn in zijn kiesvereniging die het geweld niet schuwen. We verwijzen u terug naar de dagen van de zogenaamde vernieuwingsbeweging. Het lijkt er veel op dat deze traditionele partij ook militaristisch en stoer wil doen. Het lijkt erop alsof de NDP-voorzitter het grootste voorbeeld is geworden van de VHP-voorzitter. Maar er is een verschil tussen stoerheid en bluf en losbandigheid. Wat betekent het uitroeien van de NDP in Wanica? Het kan betekenen overtuigen en voor je winnen, dwingen met geweld, verjagen naar een ander district of zelfs het echte uitroeien in de vorm van liquideren. Van Dale geeft als betekenis van uitroeien aan: ‘op grote schaal vernietigen’ en geeft als synoniem ‘verdelgen’. In welk verband wordt uitroeien in het dagelijks spraakverbruik gebruikt? Als we googlen dan komen we tegen het laten uitsterven van dieren of een micro-organisme, het liquideren van alle mensen die een bepaalde taal spreken (genocide), het aanvallen van de organisatie Isis. Hitler wilde het communisme ook uitroeien en dat ging gepaard met geweld tijdens de Operatie Barbarossa (1940). Als de VHP haar best doet om het karakter aan te nemen van de agressieve NDP, wat voor verbetering zal ze brengen als ze na 2015 aan de macht komt? Is het dan niet pur’bruku wer’bruku? Is er een complot van de grote politieke partijen tegen de kiezer om hem helemaal dol te draaien. Indien wel, dan lukt het tot nu toe wel aardig.
