SVB moet vodje intrekken

Eergisteren, op 21 december, was het de jaardag van Humphrey Mijnals, een in Suriname geboren en getogen voetballer van internationaal formaat die in de jaren ’50 een van de eerste zwarte betaalde voetballers werd in Nederland en het schopte tot het Nederlandse nationale team. In 2011, toen Mijnals 80 werd en SVB 90, vond onze voetbalbond het nodig om een gedenkpublicatie in boekvorm uit te geven. Het werd een zeer schrale vertoning die niet getolereerd mag worden met de stand van de techniek en technologie in Suriname heden ten dage en evenmin met de middelen en kanalen die wij ter beschikking hebben. Humhrey Mijnals verdient een boek dat even zwaar moet wegen als de lederen ballen uit zijn tijd … en als die te licht worden bevonden, de lederen ballen die water hadden opgezogen. Michiel van Praag, de voorzitter van de KNVB, uitte in zijn voorwoord in indirecte bewoordingen zijn ontevredenheid over de prestatie van de SVB richting zijn geliefde Mijnals. Het was zeer schraal in vergelijking met het boek dat voor Edwin van der Sar in dezelfde tijd was uitgebracht. Het hemelsbrede verschil in kwaliteit typeert het hemelsbrede verschil in niveau van waardering die beide landen voor hun helden hebben. Suriname is wat dat betreft nog een barbaars land. ‘Ik heb laatst het boek in handen gehad dat is verschenen bij het afscheid van Edwin van der Sar. Ik kon het bijna niet tillen. Prachtig, indrukwekkend en schitterend gemaakt, maar absoluut geen boek dat je ’s avonds mee naar bed neemt om te lezen of door te bladeren. Daarvoor is het te groot, te zwaar en te omvangrijk. Het doet overigens wel recht aan de geweldige carrière die Edwin heeft gehad als clubspeler en international’, schreef Van Praag. Over het ‘boekwerkje’ dat de SVB snel in elkaar heeft geflanst voor de legende schrijft Van Praag het volgende: ‘Het sympathiek boekwerkje kenmerkt Humphrey Mijnals zoals ik hem op afstand ken: onopvallend, bescheiden, maar o zo waardevol.’ Precies hier wordt Van Praag hypocriet en maakt hij de lezers af met twee grote leugens. Ten eerste: het boek is niet waardevol – los van de informatie die onbeschoft erin is neergekwakt – maar cheap als het maar wezen kan. Ten tweede: Humphrey Mijnals is nooit onopvallend en bescheiden geweest. Hij viel altijd op, zoveel dat hij profvoetballer werd in Brazilië en later in Nederland en zelfs het Nederlandse nationale voetbalelftal. Een onopvallende voetballer wordt niet als een van de drie Surinamers uitgekozen voor het Caribische sterrenteam. Een bescheiden voetballer maakt geen historische bycicleta in april 1960 in het interland tussen Nederland en Bulgarije (4-2). Humphrey Mijnals is nooit bescheiden geweest noch minder onopvallend. Gedisciplineerd en gemanierd zijn wat anders. Mijnals verdient derhalve het vodje niet dat de SVB als eerbetoon heeft gemaakt. Zelfs een dorp zou zo een verzameling losse en vaste blaadjes geen gedenkboek durven noemen. Het is een schande en een vernedering voor Humphrey Mijnals, iets dat de pionier niet verdient. De cover alleen verraadt al dat het goed fout zit met het boekje en dat er waarschijnlijk weer een njan is gemaakt. Het wordt hoog tijd dat een accountant los wordt gelaten op het bondskantoor en dat het verslag kenbaar wordt gemaakt aan de leden. Zeer waarschijnlijke heeft een bestuurslid dat tot zijn oren ondergedompeld zit met zijn centrum, het zaakje in elkaar geflanst. Met 32 foto’s en waarschijnlijk nog meer die men heeft achtergehouden, kan een mooi boek worden gemaakt. Het is een schande dat met in het boekje durft om foto’s ter grootte van een postzegel te plaatsen. De lay-out is ronduit soep met balletjes, terwijl een bedrijf lef heeft gehad om zijn naam als drukker op het boekwerkje te vermelden. Of gaat het om een fictief bedrijf van een der heren bestuursleden? Zelfs gemotiveerde middelbare scholieren zouden beter presteren dan wat het SVB-bestuur in 2011 het heeft gedurfd. De dromen die de SVB toen had met de Surinaamse voetballerij kunnen het best geïllustreerd worden met dit boekje; je hoeft daarvoor het alleen maar op tafel te leggen en … ervoor zorgen dat het niet wegwaait. De tijden zijn waarschijnlijk veranderd. Samen met de KNVB moet de SVB een structuur opzetten om op een waardige en beschaafde wijze onze sporthelden vast te laten leggen middels professionele schrijvers. Wat de SVB heeft gedaan met het boekwerkje van Mijnals is onbeschaafd en eigenlijk zou het een strafbaar feit moeten zijn. Het is onbehoorlijk naar het land Suriname toe. Het bestuurslid dat dit ding in elkaar heeft geflanst en het bestuur dat dit ding heef gesanctioneerd en niet heeft gecorrigeerd, hebben geen liefde en gevoel voor het land Suriname en geen trots. Waarom moet alleen Van der Sar een waardig gedenkboek hebben en Humphrey Mijnals niet? Het probleem in Suriname is dat iedereen overal, legaal of illegaal, geld zoekt om te maken en commissies wil opstrijken. Zo is er bijvoorbeeld een programma waar een ‘voetballer van de eeuw’ constant wordt gepamperd en de hemel in geprezen, maar is dat niet puur voor commercieel gewin? Wordt de voetballer van de eeuw niet misbruikt en hoever zitten de mensen van hem vandaan die er beter van worden? Hebben de fans/programmamakers van het sportprogramma uit de getoonde liefde voor de voormalige topsporter, zijn geschiedenis met foto’s en al laten vastleggen? Of zal men wanneer het zover is weer een stenciltje in de ‘riso’ doen? De SVB zet nu stappen om via het internationaal platform het nationale voetbal een boost te geven, maar een ding moet men niet vergeten: zolang de geschiedenis niet goed is vastgelegd is en men niet ervan doordrongen is, is het onmogelijk om duurzaam een toekomst op te bouwen. Men zal onderweg de weg kwijtraken. SVB, rehabiliteer Humphrey Mijnals, trek het vodje in en publiceer een mooi fotoboek over deze pionier en laat de rest gauw volgen.

error: Kopiëren mag niet!