Naarmate deze verkiezing van 2015 naderen, lijken politici steeds doller te worden. Het is schandelijk als het waar is dat de partij waaruit de minister van Sozavo afkomstig is, de cliënten van het ministerie zou dwingen om een Abop-geel uiterlijk aan te nemen. Geheel onvoorstelbaar is dat niet. Intimidatie is in bepaalde kringen een bekend fenomeen en er is genoeg beeldmateriaal met in de hoofdrol de hoogste executieven, om er enkele lange documentaires over te maken. Ook de houding die deze minister ten toon heeft gesteld richting personen die niet tot haar traditionele partijachterban behoren, maken dat de aantijging uit Commewijne niet ongeloofwaardig overkomt. Er is een zeer interessante ontwikkeling aan de gang op het politieke veld in Suriname. Deze hebben te maken met de politieke partij de VHP. De VHP zit nu in een combinatie (NF+) met een aantal partijen waarmee ze eerder samenwerkte, maar nu zijn de omstandigheden gewijzigd. Er zijn partijen in deze NF+ die loyaliteit van de combinatie eisen, maar zelf niet helemaal loyaal zijn. De zekerheid dat de combinatie bij elkaar blijft na de verkiezingen lijken niet groot. De VHP is altijd op de nummer 2 positie geweest in de NF+ en niet alleen de NPS (de nummer 1), maar ook de andere partijen hadden dat graag zo. Nu wordt algemeen onderkend dat de VHP zal gaan groeien. Met 8 zetels was ze in 2010 al de tweede grootste partij. Dit, ondanks het feit dat de partij al 2 regeertermijnen had geregeerd; na 2 periodes treedt doorgaans een kentering in, maar niet bij deze partij. De partij werd de tweede grootste partij ondanks het voor haar ongunstige kiesstelsel. Nu lijkt alles erop dat de VHP de partij nummer 1 wordt in NF+ gevolgd door de PL. De PL kenmerkt zich niet als een partij die betrouwbaarheid tot haar sterkste kanten kent. Deze partij is vrij opportunistisch en houdt de deur altijd op een kier naar buiten. Als de partij niet geheel aan haar trekken komt, kan ze ergens anders gaan shoppen, uiteraard met mandaat van ‘de structuren’. De setting waar het mandaat wordt verkregen, is er dan één die thuishoort in de periode toen wij nog geen elektriciteit hadden in Suriname. ‘Laat me zien wie tegen het besluit van de partijvoorzitter is’, in deze trant worden stemmingen gehouden middels opstaan of hand opsteken. Verraad naar eigen mensen toe is een zwaar vergrijp in Aziatische culturen. De PL heeft nog steeds een minister in het kabinet en dat is de minister op LVV. Het Surinaamse publiek leek blind en zeker dat deel dat vast belt naar het ‘middagverhaal’ van de persman van het presidentskabinet. Deze minister is heel vaak op tv te zien geweest op een PL-podium in verschillende delen van het land, compleet met PL-rood lange mouw hemd. De meneer is ook aangeduid als partijkader, om aan te tonen dat de partij wel degelijk over kader beschikt. Recent is een bewilligingsformulier geproduceerd om aan te tonen dat de man een PL’er is (op eigen verzoek) dan wel dat hij geen bezwaar heeft gehad om PL’er te worden. De PL zelf heeft geen pogingen ondernomen om stappen tegen de meneer te ondernemen, dan wel zich te distantiëren van het ministerschap van de persoon, al zou hij een NDP-mol zijn zoals de PL-voorzitter beweert. Ook de NPS heeft ettelijke partijmensen de ruimte gegeven om deel te zijn van het NDP-regeerbeleid. Deze partij heeft zich hier en daar wel gedistantieerd van de betreffende functie, maar tegen de betreffende personen zijn geen maatregelen getroffen. Geheel onschuldig is het e.e.a. niet. De dc moet bijvoorbeeld zich loyaal tonen aan het regeerbeleid voor zover het op het betreffende district van toepassing is en dient ook de ideologie die achter het beleid staat, te omarmen. Die ideologie vindt haar oorsprong in de partijideologie van de regerende partijen en nu voornamelijk de NDP. Ook de NPS houdt dus een kiertje open voor na 2015. De VHP is de enige partij nota bene met het meeste kader tot haar beschikking die geen partijleden in de regering heeft. Kennelijk heeft dat te maken met de zekerheid die van partijleden wordt geëist ten aanzien van de loyaliteit. Kennelijk heeft het ook te maken met de morele standaarden die VHP’ers aan de dag hebben gelegd. Een belangrijk ambt accepteren is politiek vertaald niet alleen het dienen van het algemeen belang, maar primair het omarmen van de partijideologie die achter het te voeren beleid staat. De VHP zelf is in NF+-verband erg loyaal geweest en is nooit opportunistisch gaan hengelen naar regeermacht. De partij heeft een gouden kans om deel te zijn van de te vormen NDP-regering, afgewezen en trouw gebleven aan de combinatie, waarvan de partners politiek niet veel betekenden. Zal de VHP dezelfde loyaliteit terugkrijgen als die zelf heeft getoond in 2010? De tekenen wijzen er niet op, de PL en de NPS lijken potentieel ready om overspel te plegen, maar ze zijn nog niet sexy genoeg. De VHP moet bij de verdeling van de ‘tickets’ op de kandidatenlijsten zich goed indekken. Water bij de wijn doen ten faveure van partners kan later blijken uit het draaien op benadeling. De VHP (andere partijen niet) wordt vanuit de NDP+ combinatie zwaar bestreden. In Commewijne zouden mensen die zich als VHP’er zouden willen identificeren, zijn gedwongen – op straffe van verlies van Sozavo-kaarten en –uitkeringen die door de belastingbetaler en niet de Abop worden opgebracht – om zich in het geel te hullen en vergaderingen van hun partij niet bij te wonen. Als het waar is dan gaat het om waardeloze politiek waartegen de bevoegde autoriteiten moeten optreden. De wijze waarop de Abop-ondervoorzitter de zaak ontkent, zonder het eerst te verifiëren, duidt erop dat de aantijging een kern van waarheid heeft.
