Santokhi wil coûte que coûte president worden

Hoewel de VHP (Vooruitstrevende Hervormingspartij) in de Nieuw Front-combinatie (NF) veel aanspraak maakt om een presidentskandidaat te leveren, wil dit nog niet zeggen dat Santokhi daadwerkelijk president wordt van Suriname. Deze persoon reist stad en land af om de mensen te motiveren om voor de VHP te stemmen en hen mee te delen dat hij president wordt: “Onder andere in meet-the-people-campagnes en ook de vele bezoeken aan het buitenland”. Hoewel DNA een wet betreffende de diaspora heeft aangenomen die veel minder rechten en plichten geeft dan de bestaande Toescheidingsovereenkomst (TO) praat niemand meer hierover. Wat mij erg steekt in het gedrag van Santokhi is het recent in het openbaar aannemen van een groot geldbedrag van een vertegenwoordiger van de Pertjajah Luhur (PL) gestoken in oranje stropdas (de huiskleur van de VHP) in Nederland; terwijl de leider van PL al heeft verklaard geen afspraken gemaakt te hebben omtrent de persoon of partij die de president in de combinatie gaat leveren na de verkiezingen in mei 2015. Waarom wordt niet in het openbaar bekend gemaakt wie in Suriname de vele auto’s aan de VHP heeft geschonken voor de campagne? Ook bevindt Santokhi zich regelmatig in kringen van controversiële personen die geen onkreukbaar verleden hebben. Wat het punt van de toekomstige president betreft, vindt de PL evenzeer de NPS (Nationale Partij Suriname) aan haar zijde, omdat ook zij nog geen standpunt hebben ingenomen omtrent deze kwestie. Toch doet de VHP het voorkomen dat Chan Santokhi definitief president wordt van Suriname alsof het een afgelopen race is. Daarnaast merken we dat er nog geen gezamenlijke verkiezings- noch partijprogramma bestaat van het NF. Door goedkope stemmingmakerij wordt al een hele tijd propaganda gevoerd net zoals dat gebeurde met het telkens “achteruit kijken” in 2010. De resultaten zijn bekend! Dat vele jongeren in vertwijfeling zijn gebracht door het toetreden van de PL tot het NF deert deze combinatie niet. Immers Santokhi wordt president van Suriname!
Door studie en levenservaring weet ik dat het niet altijd goed is om je strategieën van tevoren bekend te maken. Zelfs al zou het NF de verkiezingen winnen dan nog zijn er genoeg scenario’s te bedenken om Chan Santokhi niet te kiezen tot president. Zelfs als de strijd in de Verenigde Volksvergadering (VVV) wordt gewonnen. Binnen de VHP was Radjkoemar Randjietsingh op de consensuslijst de beoogde voorzitter van de VHP. Door allerlei bedenkelijke en laakbare gedragingen binnen de partij is hij het uiteindelijk niet geworden maar de outsider Santokhi met nauwelijks adequate politieke ervaring. Hij is een populaire minister van Justitie en Politie gebleken, wordt gepropageerd! En voorzitter van de Cicad (De Inter-Amerikaanse Drug Abuse Control Commission) van 2010 – 2011. Maar is dat voldoende om een integere president van Suriname te worden in deze moeilijke tijd? Santokhi laat maar niet zien dat hij een standvastige persoon is met hoge ethische normen en waarden die een voorbeeld kan zijn voor de jeugd. Ook weigert hij constant om standpunten in te nemen om de enorme corruptie in het land aan te pakken alsmede te snijden in de voorts veel te hoge beloningen die politici genieten en zij die werkzaam zijn bij de parastatale bedrijven. Dit stemt mij tot ernstig nadenken en doen twijfels bij mij rijzen! Daarnaast vragen velen zich thans hardop af of de huidige leider van de VHP tevens afstand zal doen van het voorzitterschap van zijn partij als hij eventueel gekozen wordt tot president van Suriname: “Politiek leider en partijleider gaan immers niet samen wegens onder andere het vermeende conflict of interest principe”. Wil Santokhi – als integere leider – zich aan dit soort afspraken houden? Daar praat hij nooit over! President Bouterse had bij het aanvaarden van zijn functie het voorzitterschap van zijn partij neergelegd. Hij heeft later er toch voor gekozen om weer voorzitter te worden van de NDP (Nationale Democratische Partij). Suriname gaat zeer moeilijke tijden tegemoet! Dat zien wij ook aan het constant overstappen van prominenten van de ene naar de andere partij vaak uit protest tegen de ingenomen gedragslijn in de respectieve politieke partijen. Veel aanhangers in de partijen kijken alleen maar uit naar politieke benoemingen en of beloningen zoals dat traditiegetrouw al heel lang heeft plaatsgevonden in het kader van corruptie, nepotisme en of patronage, en slechts heel weinig lieden tonen echte vaderlandsliefde. De spaarzame interne protesten bij de politieke partijen worden niet serieus genomen; of worden afgedaan met gezeur. Het is bekend dat de Surinaamse politieke partijen het debat als democratisch principe zoveel mogelijk schuwen, en het bestuur – met de partijleider in het middelpunt – als een soort halfgod fungeert. Daarom zou het raadzaam zijn om in de huidige situatie niet direct een presidentskandidaat aan te wijzen, maar te strijden voor de overwinning met duidelijke programmapunten. Bovendien moet het ook mogelijk gemaakt worden – in een roulatiesysteem – dat ook de kleinere partijen in een combinatie een persoon kunnen aanwijzen als kandidaat voor het presidentschap. Nu bestaat het principe dat de partij met de meeste zetels in een combinatie de president levert; terwijl bij de andere partijen wellicht een betere persoon met meer kwaliteiten en competenties zou kunnen bestaan. Dit geeft scheve gezichten en schaadt het vertrouwen tussen de partijen. Vandaar het voortdurend overlopen naar andere combinaties! Met deze inmiddels achterhaalde afspraken, kon Venetiaan drie keren president worden! Wat is er daarna overgebleven van de NPS? Ondanks de film “Marki” die nu is gemaakt om hem alsnog te eren! Herhaaldelijk hebben onder andere prominente NPS’ers gewezen op bepaalde gevaren voor hun partij. Niemand heeft geluisterd! Nu geldt deze situatie met name voor de VHP.
Hoe graag ik de huidige leider van de VHP ook gun om president van Suriname te worden, lijkt het mij beter dat deze functie vooralsnog vacant blijft, en gezocht wordt naar onder andere competente, bekwame en geschikte kandidaten waarbij van tevoren niet uitgesloten geacht moet worden dat uiteindelijk een vrouw in deze functie wordt gekozen precies zo als dit nu gebeurt in de ons omringende landen. Waarom worden in het “macholand” Suriname de vrouwen constant uitgesloten om belangrijke hoge functies te bekleden? Juist een partij als de VHP die “hervorming” nastreeft, zou in het kader van de emancipatie van de vrouw de voorkeur aan deze sekse moeten geven: “Of belijdt men hervorming alleen maar met de mond?”. Het is niet correct om altijd maar de partijleider in de hoogste functies te accommoderen terwijl niet is gebleken dat hij daar altijd competent genoeg voor is. Zo is de huidige president van Amerika – in het machtigste land op de wereld – niet de partijleider geweest van de Democraten. Toch is hij in deze functie gekozen. Waarom kan zulks niet in Suriname? Bovendien streven zowel de Democraten als de Republikeinen ernaar om bij de volgende verkiezingen een vrouw voor te dragen als president. Zelfs onze zuiderburen hebben gekozen voor een vrouwelijke president: mevrouw Dilma Rousseff. Wellicht willen alle politieke partijen nu werken in het kader van werving en selectie om met voorkeur een vrouwelijke kandidaat te benoemen als president van ons land. In Suriname zijn er genoeg vrouwelijke kandidaten die deze functie beter zullen vervullen dan de vele mannen die nu azen op deze functie, en die in mijn ogen vooralsnog totaal ongeschikt zijn. Ik weet zeker dat vele ouderwetse mannen nu roepen: “Nee, liever geen vrouw als president van ons land”. En dan start er een oeverloze discussie wie ik dan in gedachten heb om vervolgens alle vrouwelijke kandidaten af te wijzen. U kent dat wel de gendergelijkheid die maar niet serieus wordt nagestreefd ondanks dat de Verenigde Naties deze al jarenlang heel streng eist!
Robby Roeplall

error: Kopiëren mag niet!