‘Iets anders had ik niet verwacht, maar wel gehoopt. Clifton Maikel Limburg heeft mijn
uitdaging om in debat te gaan over een onderwerp naar zijn keuze niet geaccepteerd.
Velen noemen dat dokken. Ik noem het laf zijn. Terwijl ik mij nimmer met Limburg bezig
hou, schijnt hij heel vaak de behoefte te hebben om mij in zijn programma te bespreken
en niet op een fatsoenlijke wijze. En elke keer weer heeft hij de behoefte om lijken op te
graven. Als het niet over de rok gaat, gaat het over iets anders. Vanwege het feit dat ik
over de doden niets dan goeds wens te praten, heb ik in alle stilte een rechtszaak tegen
hem aanhangig gemaakt inzake de herhaaldelijke beledigingen aan mijn adres. In zijn
repliek heeft hij onder andere aangegeven dat hij niet over mij praat. Doch wij hebben
die leugen kunnen weerleggen middels bewijs van uitgewerkte bandjes van de bewuste
programma’s. Er is nog geen uitspraak in die rechtszaak gekomen. Inmiddels gaat
Limburg verder met het bespreken van mijn persoon (zonder mij uit te nodigen) en in
plaats van de ter zake doende onderwerpen te behandelen en met tegenargumenten
mijn argumenten te ontkrachten, praat hij (jawel u raadt het goed) over mijn rok. Hoe
laag kan de man gaan?’, aldus politica Sharmila Kalidien-Mansaram. Mansaram daagde de afgelopen week de perschef van het kabinet van de president uit voor een debat.
Binnen de Hindostaanse gemeenschap is het gebruikelijk dat aan een man die ordinair
konkelt over een vrouw aangegeven wordt dat hij een rok mag dragen. Men dient de
symboliek en de betekenis ervan te begrijpen. In principe is het ook van toepassing op
Limburg zelf. Sommige mensen vonden het feit dat ik dat gegeven onderbouwde door
een rok te tonen in DNA aan dhr. Kenneth Moenne (nu wijlen) schokkend. Doch een groot
deel van de mensen vond het maar net een gepast antwoord voor alle persoonlijke aanvallen
naar mij toe. Die rok heeft een historische waarde voor mij en degene voor wie
het bedoeld was, is er niet meer. Ik praat er dus niet over. Maar Limburg schijnt het tot
zijn levenstaak te hebben gemaakt om lijken op te graven en tot vervelendst toe mijn rok
te bespreken. Zo gek is het ook niet wanneer je ziet dat dit komt door een gebrek aan
argumenten, kundigheid en kennis om zaken te weerleggen. Dus dan maar ordinair
uitschelden of privé levens bespreken of (ja u raadt het weer juist) over mijn rok te
praten. ‘Heel jammer vind ik het dat Limburg mijn uitdaging niet heeft geaccepteerd om in debat te gaan met mij. Is hij bang?’, vraagt Mansaram zich af.
Iedereen kan monologen houden
Geeft u een kind een microfoon dan kan ook een kind van twee jaar een versje opzeggen,
maar debatteren is toch iets heel anders en niet weggelegd voor mensen die geen kennis
van zaken hebben of doen alsof ze kennis van zaken hebben, maar onderwijl hol zijn van
binnen. Ook kan een persoon die maar steeds persoonlijk wordt geen zinnige discussies
voeren. Met het dokken voor het debat met mij onder de mom van ‘niet mee willen doen
aan de publiciteitsstunt van mevrouw Mansaram’, heeft Limburg niet alleen bewezen erg
laf te zijn doch een heel erg holle vat te zijn die elke dag heel hard klinkt vanuit een
staatszender, die door uw en mijn belastingcenten wordt onderhouden. ‘Het doet me
denken aan het volgende gezegde: Als men een lafaard in het gelaat spuwt, zegt hij dat
het regent’, aldus Mansaram.
