Zelfverdediging—-Opvoeding——Verdriet

Hoe mooi zag de bloemenhulde er niet uit? Een bloemenhulde gebracht door een familie die gebukt gaat onder verdriet, pijn en waarschijnlijk machteloosheid. Ze zijn een vader, broer, zoon, oom en ga zo maar door kwijt. Bij het brengen van de bloemenhulde werden zij ondersteund door vrienden en kennissen en ook onder hen was het verdriet te merken. Sommigen praten nog steeds van verbazing en “onkan”. Ze kunnen het nog steeds niet geloven, bevatten en verwerken. Hoe zal het de familie dan vergaan? Ondergetekende is één van de kennissen die het gebeuren maar niet van zich kan afzetten. De telefoon pakken om een familielid van de overledene te bellen is heel zwaar. Wat zou ze moeten zeggen? Nee toch! Geen mens wens dit een ander toe. De overledene zelf heeft zij nooit gezien/gesproken en toch kan zij niet loslaten. Een ieder die respect heeft voor de kwaliteit van het leven in het algemeen zal een dergelijk gebeurtenis niet als iets gewoontjes opvatten.
Samenvattend
De politie heeft in eerste berichtgeving aangegeven dat de overledene de messentrekker was en de dader heeft verwond. De familie gaat op zijn achterpoten staan en het bericht wordt deels gecorrigeerd. ‘Overledene was niet de messentrekker’ wordt dan vermeld. De moeder van de dader komt aan het woord en geeft aan dat haar zoon uit zelfverdedigingheeft gehandeld en ziet graag dat hij terug gaat naar school. De schrijver van dit stuk heeft het bericht van de moeder over en over gelezen en behalve dat ene zinnetje waarin ze zegt het jammer te vinden, uiteraard in haar eigen bewoordingen, vond zij in het bericht geen berouw terug, doch argumentatie om de daad van haar zoon goed te praten. “ Mijn zoon moet weer naar school.” Tja! Zucht, zucht! Als moeder is ondergetekende het helemaal eens dat hij in de schoolbanken hoort. If you know what she means. Enfin! Meer nog; hij hoorde op dat tijdstip thuis te zijn of onder het beschermend instituut.
De politie onze beste kameraad, dat zijn ze echt. Er wordt binnen het politiekorps hard gewerkt en het is daarom heel jammer als er vervelende missertjes plaatsvinden. Oh ja! Het punt dat gemaakt zou worden door ondergetekende is dat de politie, nadat de familie weer gevraagd had om een correctie, die aan zou moeten geven dat de dader niet gewond was, met een correctie kwam, maar eerst moesten ze het weer voor de familie in het gezicht wrijven dat de overledene de confrontatie is aangegaan. Het leek wel zo: Je blijft zeuren, we gaan corrigeren, maar de overledene heeft het opgezocht. Het bericht ontbrak iedere vorm van tact. Foei toch! Dat was geen stijl. Daar buiten gelaten of het wel waar is of niet. Dat zal de advocaat van de familie en of de rechter uitzoeken. Ervan uitgaande dat wat de dader verklaard heeft en blijft verklaren onderzocht zal worden. Dader kan nu van alles zeggen om zijn case goed op te bouwen. “Because you can not cross-exam a corps”.
Opvoeding
Ma! Wat voor zelfverdediging dan? Uw zoon van 15 hoort zichzelf niet te verdedigen met een wapen, want hij heeft een mond en is niet doofstom. Dreigde er gevaar op een publieke plek, rennen en gillen voor hulp was een optie. Er waren toch genoeg veiligheidsmannen op het terrein van TBL of zijn die er tegenwoordig niet meer. Van een 15-jarige jongen die de behoefte heeft zichzelf te verdedigen met een mes, moet er sprake zijn van een verpeste omgeving. We praten niet eens over het mes alleen maar opzak hebben. Tassen controle wordt volgens de moeder elke dag gedaan, op messen door vader……..waarom dan?? Weten ze wat voor een kwaliteit aan zoutvlees zij in hun vat hebben. Moeten we kinderen in hun opvoeding niet mee geven dat geweld achterwege gelaten moet worden. Messen gebruiken we in de keuken op het erf en niet om mensen te lijf te gaan. Mits iemand inderdaad je woning zou binnen dringen je geen kant uit kan en het mes je enige verdediging is. Noch even blijven bij opvoeding over het algemeen. De uitspraak “ de jeugd van nu” horen we iedere dag. De jeugd staat niet op zichzelf en heeft ouders/verzorgers en of andere ouderen om zich heen. Er wordt tegenwoordig veel getolereerd. Kinderen worden vroeg tot volwassen gemaakt. Er worden geen grenzen gelegd maar verlegd. Onze kinderen mogen overal gaan en aan alles meedoen. Ze moeten “hip” zijn en bij de tijd horen. Normen en waarden worden hen niet meer bijgebracht, want ouders willen dat hun kinderen meegaan met de tijd. Bij het afhalen van haar kinderen van bijvoorbeeld een Got talent show ziet ondergetekende kinderen van 7, 8 9, 10 jaar om half 9 des avonds alleen hun weg zoeken naar huis. Vaak zie je ze ook in de stroomrichting “The Mall” gaan. De mall is niet de boosdoener, laat dat duidelijk zijn. U moet uw plaats innemen als ouder en geen kinderen gewoon zonder toezicht laten rondhangen daar. Een dagje leuk naar de film daarna iets eten in de Mac Donalds samen met de kinderen daar is niets mee aan de hand. Of samen winkelen in de mall. Nothing wrong with that. Of u kinderen zijn in de mall met vrienden, maar u bent er zelf bij op veilige afstand. Kinderen horen kind te zijn en dienovereenkomstig opgevoed te worden. Dertien en veertien jarigen worden uitgedost in schaarse kleding en de hoogste hakken en het wordt steeds jonger. Waarmee zijn we bezig als opvoeders? Willen we verruwing van criminaliteit stoppen dan moet er veel gaan veranderen in opvoeding. Grenzen leggen. Duidelijke afspraken maken met kinderen en de tijd nemen om zaken uit te leggen. Waarom zijn de regels er? Kinderen moeten de ruimte krijgen kind te zijn……….
Verdriet
De familie van de overledene heeft verdriet het zal een poos duren voor dit verdriet en de gebeurtenis een plek heeft. Politie let op uw berichtgevingen niet alleen in deze kwestie. Laten uw woorden niet voor pijn en verdriet zorgen. De politie werkt hard en moet er zelf voor zorgen dat ze die waardering krijgen. Ook de familie van hij die gemoord heeft, heeft verdriet want zoon is niet thuis. Geen enkel moeder baart een kind om moordenaar, rover of crimineel te worden. Weliswaar is het een niet vergelijkbaar verdriet. U kunt toch nog bij u zoon,neef, broer ga zo maar door op bezoek en praten met hem. De familie Stewart kan dat niet meer. Renato is gone forerver. Uw zoon zal consequenties van zijn handelen moeten dragen en u dat samen met hem. Hopelijk terwijl hij die consequenties draagt komt hij tot inkeer en beseft hij dat zaken anders aangepakt kunnen worden en geeft hij zich zelf een tweede kans in de maatschappij. Niemand zal dat voor hem kunnen doen. Familie Stewart moge u verdriet u sterken, opdat u zonder Renato verder kunt en dienstbaar blijft voor elkaar en de maatschappij.
Sandra Watson

error: Kopiëren mag niet!