Zelfhaat diepgeworteld bij delen bevolking

Toen het bericht weer werd gelanceerd dat in bepaalde wijken de gratis ophaal van huisvuil onderhevig is aan aanvallen en vernieling werd een ding duidelijk: er zijn nog delen onder de bevolking die enorm gebukt gaan onder een haat van zichzelf en alles wat op hen lijkt. Daarom kost het heel veel moeite om bijvoorbeeld te duimen voor familieleden en kennissen met een Surinaamse oorsprong die bijvoorbeeld tijdens het laatste WK hebben geschitterd. Gisteren werd internationaal de dag tegen mensenhandel herdacht. In de media is het bericht gelanceerd dat in de buurten Abrabroki, Santodorp en Munder vuilophalers en vuilophaalwagens zijn bekogeld. Lange tijd zat de burgerij met de handen in het haar wat betreft het huisvuil. Burgers met weinig gevoel voor het land namen hun toevlucht tot illegale vuilstortplaatsen. Nu is er een gratis dienst die in de avonduren en heel stipt het vuil komt ophalen. Er is min of meer structuur gebracht in het vuilophaalsysteem door deze regering. Over de gunningen en het proces zeggen we voorlopig nog niks. Maar hoe is het mogelijk dat men dezelfde mensen die de buurt aangenaam proberen te houden door het te ontdoen van afval, aanvalt? Hoe is het mogelijk dat een buurt de sporthal waarin men elke dag zelf sport, het eigenhandig vernielt en sloopt, zoals de sporthal te ‘Land Van Dijk’? Hoe is het mogelijk dat men het bushuisje waarin men beschutting zoekt tegen de felle zon, eigenhandig kapot maakt? Het heeft onmiskenbaar te maken met zelfhaat. In de volksbuurten hebben de regering en culturele organisaties groot huiswerk te maken. De bevolking in deze gebieden is aan de ene kant op zichzelf gericht, op overleving en vooral op zelfbehoud. Maar tevens lijkt men een afkeer te hebben van zichzelf, wat men is en wie men is. Dat is verder te merken aan de wijze waarop men eigen kinderen, buurtgenoten en familie behandelt. De overheid moet een studie laten doen naar de oorzaak van deze zelfhaat, hoe het komt dat men op een bepaalde schaal toch niet in het reine kan komen met zichzelf. Rond 01 juli komt het thema van bevrijding aan de orde. De laatste tijd stappen we af van het onderwerp trauma, en richt men zich meer op te thema ‘mental slavery’ (zoals het slaafs volgen van de ‘witte’ merken) en het thema moderne slavernij in relatie tot mensenhandel. Echter kunnen wij het onderwerp trauma niet zomaar aan een kant zetten. Zelfhaat – met als ontstaansbron de slavernij en de ontberingen daarvan – kan subtiel worden overgedragen van generatie tot generatie via cultuurpatronen zoals odo’s. Er is een moment van bijvoorbeeld Creools ontwaken geweest in de jaren ’60 met als voedingsbodem de jonge Surinaamse intelligentsia in Nederland, maar die was bevredigd en verzadigd rond de verkrijging van de onafhankelijkheid van Suriname in 1975. Daarna wilde men troosten, compenseren en helen (repareren) met volkswoningen en overheidsbanen, maar zo gemakkelijk gaat het niet. Prasoso’s en verkrotting is blijven bestaan, evenals een gewelddadige levensstijl met als fundament zelfhaat. Het wij-gevoel komt daardoor moeilijk op gang, sterker nog men maakt zichzelf liever af. Dat zie je het liefst bij activiteiten van de massa zoals voetbal. Het is voorgekomen dat op Tribune Noord Surinamers uit bepaalde buurten lelijke dingen schreeuwen tegen bijvoorbeeld de Suriprofs en luidruchtig duimen voor de tegenstander uit Brazilië. Een mildere vorm van zelfhaat, eerder zelfminachting, komt ook voor in kringen waar afstammelingen van de immigranten gegroepeerd wonen. De oorzaak ligt dan niet in de bejegening de men kreeg van de plantage-eigenaren, want daarover bestaan er in de families nauwelijks overleveringen, maar van de koloniebewoners die er al waren. Over deze laatste zijn er wel overleveringen en cultuurpatronen die overgedragen worden. Sterke familiebanden – die zo zoetjes aan ook aan het eroderen zijn door de moderniteit – mitigeren nog veel de effecten van deze zelfminachting in deze kringen, waardoor de excessen beperkt blijven tot het eigen leven en geen overlast bezorgen met uitzondering van het wangedrag in het verkeer.
De burgerij houdt ervan om de vinger te wijzen richting regering als het gaat om misstanden in hun eigen leefomgeving. Soms is dat terecht, maar soms weer niet zoals in het geval van het tergen van de vuilophalers. Het probleem van geweld dat de vuilophalers in bepaalde buurten ondervinden, is al enkele maanden aan de gang. In bepaalde buurten zijn de vuilnismannen zeer welkom en zijn ze graag gezien. Het is de bevestiging dat de overheid met nieuwe diensten aandacht blijft besteden aan de noden van de burgers, ongeacht in welke wijk men woont. Het geeft een gerust gevoel dat in het leefbaar maken van de woonomgeving de overheid ook een stuk verantwoordelijkheid neemt en daarbij consistent is en afspraken nakomt. De ordening van de vuilophaal – los van het gunningsproces en de transparantie – is wel een verworvenheid van deze regering. De dienstverlening is over het algemeen consistent en betrouwbaar en burgers zijn wat de vuilophaal betreft gaan rekenen op deze dienst van de overheid. Het probleem van geweld tegen de vuilophalers moet aangepakt worden en op dat stuk kunnen er alleen op korte termijn brandjes worden geblust. Veel excessen in onze samenleving waaronder het geweld en de corruptie hebben te maken met de zelfhaat en eventueel een zelfminachting waarmee delen van onze bevolking nog zitten. Wij zijn een ex-kolonie en emotionele reparatie ligt nu op het bord van onze regeringen, maar raakt zwaar ondergesneeuwd onder andere sociale en economische punten. Het wordt echter extra moeilijk wanneer onze regeerders ook gebukt gaan onder de zelfhaat.

error: Kopiëren mag niet!