Na een maand lang vasten tijdens de Islamitische maand Ramadan is gisteren in nagenoeg het hele Midden Oosten, Afrika, Azië en Europa het Ied Ul Fitre feest gevierd. In Suriname is het feest gevierd door een deel van de moslims, terwijl een deel dat vandaag doet. De vastenmaand is er doorgaans een heel normale geweest, maar op individueel niveau kan het voor sommigen meer dan normaal zijn geweest, bijvoorbeeld wanneer er een stuk ontwaking heeft plaatsgevonden. Personen horen dezelfde boodschap jaar in jaar uit aan, maar er komt soms een vastenmaand waarin het tij keert en men uitvoering begint te geven aan plichten zoals het verrichten van het gebed en het geven van aalmoezen, hetgeen bij de moslims moet worden berekend. In vele opzichten is de vastenmaand een normale geweest, maar weer in andere opzichten niet. De politieke verkiezingen staan voor de deur en politici gaan zowel geboorte als de dood gebruiken om stemmen te winnen. Nu wordt beweerd dat de politiek pogingen tracht te ondernemen om via de discipline in de moslimorganisaties stemmen te vergaren. Deze poging zagen wij enige jaren terug in een hindoe-organisatie. Nu wordt beweerd dat de politiek via de overkoepelende voorzitters de leden van de verschillende moslimorganisaties wil bewegen om in een bepaalde richting te stemmen. Het Islamitische geloof is heel streng wanneer het gaat om het omhoog houden van bepaalde waarden en normen en de oprechte bejegening van de kwetsbare groepen in de samenleving. De politiek heeft het in de afgelopen periode niet zo nauw genomen met de belangen van deze kwetsbare groepen en er is sprake van grote corruptie in het bestuur van Suriname. Daarom is betrokkenheid in de Surinaamse politiek voor vele moslims een linke zaak, waarmee men bedachtzaam omgaat. Er zijn sommige moslimorganisaties, waarvan de organisatieregels de bestuursleden verbieden om zich actief in te laten in de politiek. We zagen al met beloftes voor de bedevaart naar Mekka pogingen om moslims te manipuleren. Veel burgers in Suriname hebben een moslimnaam, maar hebben geen levenswijze die doordrenkt is van Islamitische waarden en normen, integendeel. Zo luidt een gezegde van de Heilige Profeet van de Islam dat ‘de linkerhand niet mag weten wat de rechterhand aan goede doelen uitgeeft’, hetgeen erop neerkomt dat wat aan armenbelasting en ondersteuning aan kansarmen wordt gegeven, niet aan de grote klok moet worden gehangen. Gebeurt dat wel dan is de kans groot dat men de ‘credits’ wel in dit leven krijgt, maar in het eeuwige leven niet. Politici die zich zogenaamd als moslims willen profileren, hebben ook moeite om zich gepast in te houden wanneer men iets doet. Het draait immers om stemmen manipuleren. Waarom we het bovenstaande verhaal afsteken, is omdat er in 2014 veel aandacht vanuit politieke structuren is voor de Ied-viering. De vraag rijst waarom nu opeens zoveel aandacht is voor dit feest. Er zouden naar verluidt twee activiteiten op programma staan. Een activiteit wordt georganiseerd door een zogenaamd Nationaal Moslim Platform, waarvan de oprichting nooit behoorlijke bekendheid heeft genoten. In de wandelgangen wordt beweerd dat het gaat om een activiteit dat gestuurd wordt door structuren dichtbij de president. Deze activiteit wordt in de wandelgangen gezien als een NDP-activiteit. De NDP wordt de laatste jaren gezien als een partij die een zekere aantrekkingskracht heeft op de moslims. Er is een andere activiteit uitgaande van de grootste NF-partij, de VHP. Deze partij heeft nationaal niet het imago om te appelleren aan moslims. De NPS had in het verleden een significant en opvallend moslimsegment. Nu is er in het NF weer de PL, die zich wanneer het haar goed uitkomt zich wil profileren als een partij van moslims. Een goede evaluatie zal leren dat de zaken anders liggen. Beweerd wordt dat achter de activiteit van de VHP de PL een grote rol speelt. Het is dus een activiteit mede van de PL. Uit zowel de uitnodiging van het Nationaal Moslim Platform als de VHP blijkt bij een andere beschouwing dat men geen begrip heeft van de inhoud van de Ramadan en het vasten. Men weet niet waar het om draait. Maar bovenal blijft het onduidelijk wie echt achter de activiteit staat. Soms ontstaat de indruk dat men misbruik maakt van het netwerk bij de overkoepelende organisaties, soms ontstaat de indruk dat men de kracht achter de activiteit probeert te verhullen.
De Islam wordt in de internationale discussie vaak aangeduid als een politieke religie. In veel Islamitische landen zijn er daadwerkelijke moslimpartijen. In de wereld zijn er ook veel extremistische politieke moslimbewegingen die in de USA en bij de EU soms te boek staan als een terroristische organisatie. In Suriname was er eens een Surinaamse Moslimpartij als een van de eerste politieke partijen in Suriname. Deze partij fuseerde later samen tot de VHP, waarin moslims wel rollen hebben vervuld, maar geen prominente. Het Caribisch gebied heeft ook ‘bits and peaces’ van Islamitische interventies gehad in de politiek met soms excessen, zoals in Trinidad and Tobago. Het NF en de NDP zullen ook om de gunsten vechten van de moslimkiezer, die vergelen met de rest niet dominant in aantal is. Volgens de laatste census zijn de moslims in Suriname nog net geen 20% van de totale populatie en afwezig in vele districten. We leven in de dagen van wat belooft een rumoerige verkiezing te worden in 2015. De moslims hebben net de vastenmaand achter de rug, waarmee hopelijk een zodanige innerlijke versterking heeft plaatsgevonden dat men beter het onderscheid tussen goed en kwaad kan maken en zich kan behoeden van politiek misbruik. Voorzichtigheid is geboden, trouwens de geschriften staan vol met waarschuwingen voor onoprechte personen.
