De gokindustrie wordt in de meeste ontwikkelde landen of geweerd of zwaar gecontroleerd, omdat ze wordt beschouwd als een maatschappijonvriendelijke activiteit, die corruptie, verslaving en ander verval in de hand werkt. Ze hebben er waarschijnlijk meer studie over gemaakt dan een kleinschalige maatschappij als de onze. Met het recent leggen van beslag op de tegoeden van de Nationale Loterij beginnen we misschien eindelijk te zien hoe meedogenloos de gokwereld is. Degenen die getroffen zullen worden met deze actie zijn de medewerkers van de Nationale Loterij, die zelf kind van de rekening schijnt te worden van de besluiteloosheid van de Staat die haar in het leven heeft geroepen. De Nationale Loterij maakt vanaf het ontstaan van al deze bedrijven geen winst meer, heeft 80% van haar personeel of ontslagen of aan ander werk geholpen. De ouderen onder ons herinneren zich nog de drukte bij het vroegere kantoor van de Loterij. Zij overleeft al jaren veelal met het verlenen van diensten, waarmee zij haar overgebleven personeel betaalt. Of Suribet en de casinohouders zich wel of niet bewust zijn van de financiële positie van de NL, deze handelwijze geeft aan hoe niets ontziend de kwade geest van degokwereld is om op dit moment van het jaar de medewerkers van de NL de mogelijkheid een salaris te ontvangen durft ontnemen. Wat nog meer zorgen baart is dat de “gokwereld” zodanig zaken in onze rechtsinstituten kan beïnvloeden dat “gerechtelijke rationaliteit” komt weg te vallen. Er is in deze sprake van simpel opportunisme van de zijde van de “gokwereld”. De Nationale Loterij heeft deze bedrijven niet het mes op de keel gehouden om betalingen af te dwingen. Deze bedrijven hebben zelf ingestemd met het betalen van de vergoeding voor geleverde diensten, omdat ze inzagen dat ze geen verliezen zouden lijden en omdat ze de medewerking van de NL op dat moment nodig achtten. Ze hebben samen met de NL om de tafel gezeten en gehoord welke haar voorwaarden waren. Zij hebben toen geen protest aangetekend of onder voorbehoud ingestemd. De NL heeft daarna haar rekeningen aangeboden en die zijn steeds grif betaald. De NL heeft op geen enkel moment haar “hand in de zak van deze bedrijven gestoken”. Voor de gelden die de NL heeft ontvangen moeten processen-verbaal mede ondertekend door hen en facturen bestaan. Hun handtekeningen daarop bevestigen dat ze het eens waren met de aanwezigheid en de functie van de NL daarbij.
Deze beslaglegging ontbeert nogmaals elke “gerechtelijke rationaliteit” en kan een totaal onnodig precedent scheppen wanneer in eerste instantie de prestatie door partijen als zodanig wordt erkend en over en weer aan alle voorwaarden daaromheen wordt voldaan. In tweede instantie komt één der partijen daarop terug en legt beslag op alle middelen van de andere zonder een gerechtelijke uitspraak af te wachten. De “gokwereld” laat hiermee misschien haar ware gezicht zien en wat ons te wachten staat als haar vat op de maatschappij vergroot wordt. Het is misschien om dit soort aangekondigde eindes te voorkomen dat dit soort ondernemingen in meer ontwikkelde landen zo aan banden worden gelegd.
O.A.
(Een bezorgde burger)
