In juni werd Jaleeza Weibolt gekroond tot Miss Supranational Suriname 2013. Ze is naar Wit-Rusland geweest om Suriname te vertegenwoordigen. Daar viel ze helaas niet in de prijzen, maar ze heeft er wel veel bij geleerd. “Ik heb wel genoten van de Wit-Russen en hun cultuur. Het was leuk om iets anders mee te maken.”
“That’s in Africa, right?”
“De landen die op de voorgrond zaten, waren vooral grote landen. Als men zich inschrijft voor zo een verkiezing moet je ook betalen. Je moet een licentie kopen om mee te mogen doen. Daarnaast wordt er gekeken of men iets heeft aan het land van herkomst. Wij zijn natuurlijk vrij klein. Veel mensen wisten niet waar Suriname ligt, maar er waren wel een paar die het kenden. Ik moest wel vaak uitleggen waar we zitten.”
Eten in Rusland
Tijdens haar periode bij de missverkiezing in Rusland moest ze, ondanks dat ze het geweldig vond, erg wennen. “Ik moest wennen aan het eten. Vergeleken met Suriname eten ze heel anders. Veel kaas, aardappelen, vis, niet echt mijn smaak. En ik was er drie weken….” Bij terugkomst naar Suriname heeft ze zich meteen gestort op het lekkere Surinaamse eten, overigens is niks ervan te merken aan haar perfecte figuurtje. “Ik heb her’heri gegeten, en bamie, tjauwmin, nasi, ook nog bakabana, ik had het echt gemist!!”
Leven als miss in Suriname
Suriname is niet echt een ‘pageant-land’. Ondanks dat er diverse missverkiezingen zijn, hebben de missen niet echt een sociale functie. “In het buitenland hoorde ik van andere missen dat ze werden gesteund door hun regering of hun politieke partij. Hier moet je roeien met de riemen die je hebt. Dus ik doe voornamelijk modellenwerk, ik doe modeshows en fotoshoots. Ik zou, net als de missen in het buitenland, wat meer sociaal werk willen doen.”
Sociale projecten
Jaleeza wil graag tijdens haar periode van een jaar als miss wel iets van betekenis doen. “Ik wil graag iets doen voor kinderen of ouderen of zo. Ik wil laten zien dat een miss worden niet alleen inhoudt dat je mooi moet wezen. Ik wil laten zien aan die jonge meisjes dat het echt meer is dan dat. En dat je niet stil moet blijven zitten.” Daarom is ze zelf brieven aan het schrijven en wil ze zelf iets organiseren. “Maar ik krijg geen antwoord.” Dat houdt haar echter niet tegen en ze blijft doorgaan want ze wil een sociaal project doen in december.
Steun van de organisatie
Vanuit de organisatie wordt er ook ondersteuning geboden aan de miss. “Ik ben onder contract voor twee jaar. En in die periode werk ik samen met hen. Als zij werk vinden, hoor ik het van ze en als ik op mezelf iets vind, dan geef ik dat weer door aan ze. Maar ik wil graag meer dus ik wacht niet af! Het is nog steeds Suriname en je moet zelf je ding doen.”
