Evaluatie lijkt te leiden tot devaluatie
Bigisma Dei 2013 was warm. Bigisma Dei stond in het teken van geklaag. Geklaag over het eten. Geklaag over te weinig stoelen. Geklaag over begeleiders die nergens te vinden waren. Als reactie werd aangegeven dat er geëvalueerd zou worden, dat er al verbeteringen waren en dat er meer verbeteringen zouden komen.
“We hebben honger”Bij het hoofdpodium, waar diverse hoogwaardigheidsbekleders toespraken hielden, werd alles aan elkaar gepraat door een presentator die om de haverklap mensen aan het podium kreeg die hun beklag deden. Meerdere malen hielp hij door om te roepen wat de klacht was. “Alstublieft even de aandacht van de organisatie want er staan hier mensen van Flora die nog niet gegeten hebben.” Even later gevolgd door een oproep voor de mensen van Wintiwai die ook nog niet hadden gegeten. Na meerdere oproepen te hebben gedaan, besloot de presentator daarmee te stoppen en riep hij de organisatie op iemand bij het podium neer te zetten die de klachten in behandeling kon nemen. Uiteindelijk kwam de distributie op gang, veel te laat.
Functioneert alles echt nog?
In zijn speech gaf de voorzitter van de organisatiecommissie, Paul Somohardjo, aan dat naast het feit dat alles van hem nog goed functioneerde, zeer van belang voor de oudjes om dat te weten, hij alle klachten wilde horen over het eten. Hij gaf aan dat de personen die verantwoordelijk waren voor het eten, niet zouden worden uitbetaald als het geleverde voedsel niet voldeed aan de voorwaarden. In de media was een dag later te lezen dat hij erg verontwaardigd was over de kwaliteit van het geleverde voedsel. Vervolgens blijkt ook nog dat de personen – waarom geen bedrijven? – die het eten verzorgden SRD 12,50 per portie kregen. Bij een normale warung kan men voor SRD 10 een portie krijgen in een soortgelijke piepschuimen bak als die er waren op Bigisma Dei en die dan ook nog veel beter gevuld zijn. De oplossing die aangedragen wordt, is dat volgend jaar de ouderen die SRD 12,50 krijgen en dan zelf voor hun eten moeten zorgen. Is men eindelijk gepensioneerd en is er eindelijk een dag voor deze groep, mogen ze nog zelf gaan werken om in hun onderhoud te voorzien op die speciale dag?
Een baskiet vol dosi’s
Het blijkt dat punten als logistiek, transport en distributie meer aandacht behoeven. Aan de planning schort het ook. In eerdere jaren kwam ook de klacht over het te laat komen van de president naar voren. Ook dit jaar stond zijn toespraak in de persberichten gepland om 11:50 uur. Uiteindelijk sprak hij pas na 13:00 uur de ouderen toe, in een leuke toespraak die helaas wederom gericht was op het uitdragen van een boodschap van hele andere strekking aan de rest van de maatschappij. Echter, dat maakte het publiek niet uit, de president was er, samen met de First Lady en ze waren vrij toegankelijk. De ene securityguard die er stond was heel goed in het vrijhouden van een looppad tussen twee stoelen en het verwijzen naar een meter verder, “u mag wel daar lopen”, maar kon niet optreden toen een lieve dame met haar baskiet vol dosi’s, daar waren er genoeg van en ze hebben waarschijnlijk goede zaken gedaan, naar de First Lady liep. Niet om het cadeau te doen, nee, het werd verkocht aan de First Lady terwijl die ene guard zijn looppad tussen twee stoelen vrijhield.
“Dank God dat u hier mag zijn”Minister Alice Amafo die een kwartier durende relaas hield, langer nog dan de president zelf (die in zijn speech zei “het is geen dag voor lange speeches”), waarin tien minuten gingen over het feit dat mensen God moesten danken dat ze daar nog konden zitten. Met zo een organisatie is dat inderdaad het geval….
Minder speechen, meer werken
Het eren van de oudjes leek geen prioriteit te hebben. Want na zoveel jaren van evaluatie hadden dit soort kinderziektes, want dan zijn het, niet meer mogen voorkomen. Het lijkt een parade van ego’s te zijn, die zichzelf verheerlijken in speeches die niet gericht waren op het onderwerp van de dag. En in die parade was de president eigenlijk wel een welkome afwisseling, dat moet gezegd worden, al was het maar omdat hij de enige was met een goed gevoel voor humor. Dat speechen mag stoppen, het kost allemaal tijd. Bij elke gelegenheid wordt er door meerdere mensen gespeecht, eigenlijk wil het volk alleen de president zien of zijn vrouw. De ministers moeten afzien van speeches en zich toeleggen op hun echte taak: zorgen dat het werk uitgevoerd wordt! Allerbelangrijkst daarbij is het nemen van maatregelen tegen de wanprestaties van de ‘personen’ die zijn gevraagd te cateren. Zolang er geen sancties zijn, zullen die personen dit keer op keer blijven doen….
Geschiedenis schrijven
Suriname is een jong land. Dit is het moment om geschiedenis te schrijven en dit is het moment waarop men er voor kan zorgen dat zijn of haar naam voor de eeuwigheid opgetekend wordt. Dit komt doordat veel dingen voor het eerst worden gedaan. Het instellen van een Bigisma Dei is prijzenswaardig, maar het prijzen houdt daarbij op. De uitvoering laat al jaren te wensen over. Aan de betrokkenen is het nu om ervoor te zorgen dat zij ook geschiedenis schrijven met de goede organisatie van deze mooie dag. Het evaluatietijdperk moet echt afgelopen zijn, tijd voor actie, tijd om echt te geven om het welzijn van de senioren burgers maar ook alle aspecten van onze samenleving en ervoor te zorgen dat dingen nu echt goed gebeuren. Suriname is een jong land, het is 38 jaar oud en dan mogen er fouten worden gemaakt. Maar een ezel stoot zich nog steeds niet twee keer aan dezelfde steen, waarom wij wel?!!!