De eenheid binnen de coalitie is al een poos verstoord. De PL is heel onzeker over haar toekomst na 2015 en maakt daarom rare sprongen. Het geluk dat de coalitie nu heeft is een dominante partij, die onder alle omstandigheden toch met de scepter zou zwaaien. Wat opvalt de laatste tijd is de vijandige houding van de PL richting de Abop. De oude vriendschap die met name op 13 december 2007 werd tentoon gespreid in DNA, lijkt voorbij te zijn. De uiting van vijandschap is voorlopig meer vanuit de PL naar de Abop en niet omgekeerd. De PL heeft het beheer gevoerd op Sozavo en moest die overlaten aan Abop. Nu kennen wij een situatie in Suriname, waarbij een coalitiepartij herhaaldelijk aangeeft geen vertrouwen in een minister te hebben en dat de minister moet aftreden. De PL is hier een roepende in de woestijn, niemand heeft oor naar de bezwaren van deze coalitiepartner. Een hoge mate van zelfrespect en hoge waarden en normen worden hier weer niet aan de dag gelegd, want men weigert ondanks deze houding om politieke consequenties aan het bezwaar te besteden. De PL stelt participatie in de regering boven alle waarden en normen. Gesteld wordt dat participanten in de regering zichzelf stellen boven de partij. Recentelijk vernamen wij dat volgens de PL de Abop geen rol van betekenis meer te vervullen zou hebben in de politiek tijdens de verkiezingen in 2015 en dat de PL een van de 4 belangrijke partijen zal worden. De PL staat niet bekend als een partij die vanuit een bepaalde ideologie deelneemt aan de politiek. De partij staat niet bekend om diepgang en wordt vaker in verband gebracht met het gedurfd nemen van kansen in het belang van enkele prominenten. Deze strategie werkt in deze periode niet meer. De partij lijkt zich nu al op te dringen in een coalitie, waarin het nu al duidelijk is dat zij tot de minst gewilde partners behoort. De politieke partijen in Suriname zijn nog steeds voornamelijk georganiseerd langs etnische lijnen. Een ongeschreven afspraak lijkt te bestaan in de politiek dat men bij de regeerformatie probeert een zo breed mogelijke participatie te krijgen, waarbij alle bevolkingsgroepen meedoen. In de vorige regeerformatie is het minst rekening gehouden met de participatie van de grootste bevolkingsgroep in Suriname, omdat de NDP ervan uitging dat zij die groep in ruime mate representeerde. Achteraf blijkt dat deze groep het best vertegenwoordigd wordt door de VHP, omdat het de NDP, ondanks een ruime mate van aanwezigheid van kader en expertise, niet gelukte om een divers ministersteam te presenteren. Het heeft er veel van weg dat eerder gekozen wordt voor de KTPI. Het zal kennelijk de PL niet lukken om via ruzie met de Abop een weg voor zich te plaveien naar een volgende regeercoalitie. Het getuigt van een ontbloot zijn aan enige politieke ethiek wanneer een partij zou beweren dat een regering zonder haar niet zou kunnen bestaan. Dat betekent dus dat men bereid is met iedereen en alles samen te werken, zolang men maar in de regeercoalitie komt te zitten. De vraag die rijst is ‘waarom deze houding’. Waarom moet men koste wat kost altijd in de regeercoalitie? Wat is het doel van de partij bij participatie aan de regeercoalitie? Was wat het doel van de partij voor de periode 2005 – 2010 en 2010 – 2015? Zijn deze doelen bereikt? Wat zijn de doelen van de partij voor na 2015? Voor zeker een partij als de PL zou het moeilijk worden om antwoord te geven op vragen over de legitimiteit van haar deelname aan de regering. Men zou moeite hebben om verklaringen te geven in relatie tot het algemeen belang van de natie. We zeggen dit omdat door politieke leiders de moeite niet wordt genomen om zich in die richting uit te drukken. Het gaat bij een aantal partijen er met name om de partij en de achterban, een benadering die voor veel problemen zal zorgen in een wereld waar men de partij moet kunnen relateren aan bijvoorbeeld de economische blokken, de internationale rechtsorde en de verschillende handelsverdragen. Het is weinig hoopgevend als politieke leiders het steeds hebben over zetels en participatie aan de regering. Leiders moeten vanuit de praktijk (bijdrage aan realisatie van overheidsbeleid tegen de achtergrond van geschreven partijprogramma’s) kunnen aangeven waar ze voor staan. Partijen als de VHP, de NPS en de NDP zouden dat wel kunnen doen in Suriname. Gezegd moet worden dat het nagenoeg niet voorkomt in Suriname dat politieke partijen ondanks aangeboden mogelijkheid tot participatie in een regeercoalitie, toch ervoor kiezen om op bepaalde gronden in de oppositiebanken plaats te nemen, zoals de VHP bijvoorbeeld deed in 2010. Hoe zou een partij als de PL onder zulke omstandigheden hebben gehandeld? Het is politiek onethisch en verfoeilijk om te zeggen dat een regering zonder de eigen partij onmogelijk is. Het duidt op politiekvoering dat ontdaan is van een geweten, een schaamteloze politiekvoering en een politiekvoering zonder waarden en normen. Het nu al verdelen van de zogenaamde politieke koek duidt erop dat de PL haast heeft om te weten wat het vonnis zal zijn in 2015. Men heeft haast doorgaans in soortgelijke gevallen, haast om te weten hoe groot de afstraffing zal zijn. Men zit dan doorgaans vlak voor de verkiezing ook in een ontkenningsfase, waar men moeite heeft om uitgesloten te worden van deelname in de regering, eindelijk na 15 jaar. In de politiek is het geen ramp als men in de oppositie zit, als een bepaalde coalitievorming moreel-ethisch en/of partij-ideologisch niet in de haak zit. Voor sommige politici is dat moeilijk om te begrijpen. Partijen moeten voorkomen om de huid te verkopen voordat de beer geschoten is. Voor de coalitiepartijen is het tijdens de verkiezingen altijd moeilijker dan voor oppositiepartijen. Al het goeds dat gedaan zal zijn in deze regeerperiode zal de NDP, heel vaak terecht, op haar conto schrijven. Het is onwaarschijnlijk dat een partij als de PL wapenfeiten zal kunnen aandragen wat implementatie van het overheidsbeleid betreft. Men zal hooguit kunnen pronken dat men een aantal ministersposten, directieposten, rvc-plaatsen en ambassadeposten heeft kunnen bekleden en dat men de eer van een bepaalde groep (die de PL-leider vaak aanduidt als de ‘wong jowo’) hoog houdt. Verder dan dit emotioneel pleidooi voor stemmen zal men niet reiken. Dat is mede een verklaring voor de rare sprongen die de PL en haar leider nu lijken te maken. De zogenaamde schot voor de boeg is prematuur en een teken van angst. De angst moet inderdaad groot zijn als men een leven in de coalitie veracht. Wat dat betreft, kan de PL op les gaan bij de veel grotere en veel diepere VHP.
