Twee zaken zijn de afgelopen dagen opvallend geweest in politiek Suriname. Het eerste betreft een ontmoeting tussen de ministers van buitenlandse zaken van Suriname en Nederland, waarop we een andere keer terugkomen. Het tweede betreft een door de politiek ingegeven kritiek op de radio op de vp. De populariteit van de president is gemeten, maar die van de vp niet. In bepaalde kringen is hij waarschijnlijk behoorlijk gedaald. Het lijkt erop dat de vp steeds is gaan inboeten aan ‘populariteit’ onder massa van de grootste coalitiepartij. De vp is een schim van de verschijning die hij was in zijn beginperiode. De vp sprak zelfs meer over beleid dan de president, hij was erg spraakzaam en werd ingezet in de ‘clashes’ met de media. Hij zette een nieuw mediabeleid uit en schermde de ministers zodanig af, dat gênante optredens, die het bewijs waren van onkunde van vele ministers, tot het verleden zijn gaan behoren. Geen vragen meer aan ministers en geen onvermogen meer om een antwoord te geven op de vragen. Onlangs is aan de vp gevraagd door een mediawerker wat hij vindt van het ministersteam dat hij onder zich heeft en waaraan hij in RvM leiding geeft. Kennelijk was de vraag in het verlengde van de opiniepeiling van recent, waarin respondenten aangeven dat een reshuffling nu weer noodzakelijk is. De vp koos hier wijselijk voor een antwoord dat in lijn was met zijn constitutionele verantwoordelijkheid. Zijn antwoord kwam erop neer dat het beoordelen en een waardeoordeel geven van de competenties van een minister, in termen van de continuïteit van het ministerschap, een aangelegenheid is van de president. Toen de persman door bleef vragen, zei de vp dat hij werkt met het team dat de president aan hem geeft. Deze uitspraak schoot in het verkeerde keelgat bij een politieke radiopersoon. Hij trok fel van leer tegen de vp. Over de felheid rijzen er vele vraagtekens. Is het nu tijd voor een andere vp, die dichter bij het politieke huis van de NDP of Palu ligt? De radioman merkte op dat men het werk van de regering niet moet ‘frustreren’, omdat aan het volk een aantal dingen is beloofd. De man nam zelfs het woord ‘dwars liggen’ in de mond. Het leek er veel op dat het om opgekropte gevoelens ging en dat de politieke mediaman eindelijk de kans had op zijn gal te spugen. Dat dwars liggen komt volgens de man uit een hoek, waaruit je het niet verwacht (dus niet uit de oppositie) en dat zou de zaak des te ernstiger maken. ‘Na yu mus’ stuur a mang, a no a president, a no a directeur fu a kabinet van de president.’ Maar de mediawerker die de vragen aan de vp stelde, had het helemaal niet over sturen, hij had het over de kwaliteit van de ministers. En in Suriname roeien we voor een deel met de riemen die we hebben, dus wat de Surinaamse politiek aan product aanlevert. Heeft de vp dwars gelegen in die zin dat hij niet heeft meegewerkt in de RvM voor een aantal groffe zaken? Heeft hij een aantal dingen afgekeurd of heeft hij niet meegewerkt? We denken aan aanschaffingen/inhuren van diensten of aantrekken van personeel. Moet de vp zeggen dat hij helemaal content is met het complete team, terwijl de politieke mediaman in zijn programma zelf alleen bepaalde ministers op de korrel neemt? En als de vp zou zeggen dat hij niet helemaal tevreden is, zou hij dan antwoord moeten geven om welke ministers het gaat? Naar onze mening moet een vp zich bewegen binnen zijn grondwettelijke ruimte. En die ruimte is verankerd voor een deel in de Grondwet. De Raad van Ministers is het hoogste uitvoerende en administratieve orgaan van de regering. De ministers vormen tezamen de Raad van Ministers, die wordt voorgezeten door de vp. Maar de baas blijft de president, omdat volgens de grondwet de president desgewenst de raad bijeen kan roepen en vergaderingen van de raad kan leiden. De werkwijze in de RvM wordt nader uitgewerkt in het Reglement van Orde voor de Raad van Ministers. Maar het is de president die de minister beoordeelt en op basis daarvan maatregelen neemt, dus corrigeert, aanstelt of ontslaat. Het is immers de president die bevoegd is tot het formeren van de Raad van Ministers. Hij alleen is bevoegd tot het benoemen en het ontslaan van ministers. De president vormt met de vp en de Raad van Ministers de regering. De vp is belast met de dagelijkse leiding van de Raad van Ministers en is als zodanig verantwoording verschuldigd aan de president. De vp moet het team managen en besluitvormingsprocessen coördineren en begeleiden. Aan de competenties van een minister kan hij niet veel doen, noch is hij bevoegd een oordeel te vormen over die competenties (of de afwezigheid daarvan) in de media. De vp werkt inderdaad met het team dat de president aan hem geeft, hij moet. De vp is dus onnodig getackeld en een verklaring is om het accent van de president te verschuiven naar de vp. Waarom men zo uithaalt, is niet geheel duidelijk, maar het lijkt erop dat twee partijen in de coalitie, inclusief de grootste, waarschijnlijk ambities hebben. Als gesproken wordt over dwarsliggen, dus sabotage, uit een onverwachte hoek dan is het waarschijnlijk al behoorlijk geëscaleerd. Normaliter kennen wij de vp als een man die geen hoge pet op heeft van de ambtenarij (maar hij heeft een loonsverhoging met twk moeten verdedigen), die een hekel heeft aan de bureaucratie (die niet minder bureaucratisch is geworden) en die houdt van meer ruimte voor de business (waar er nog stappen gezet moeten worden naar ondernemersvriendelijkheid). Populariteit behouden bij een deel van de NDP-aanhang is moeilijk, omdat het gaat om fervente aanhangers van de partijvoorzitter. Dat bleek ook uit de conclusies van de laatste opiniepeiling. Alles buiten de directe duidelijke invloedssfeer van hem zal op verzet stuiten. In feite is er een hunkering naar terugkeer van een lang vervlogen tijd. Waarop wij blijven hopen, is behoorlijk bestuur en politieke stabiliteit, waardoor het opgebouwde niet verloren gaat. Politieke ambities kunnen hiervoor een sta in de weg zijn.
