Omgekeerd en eng denken handhaaft status quo

Er moet een mentaliteitsombuiging plaatsvinden. Een paradigmawisseling is broodnodig. Wij moeten meer ‘outside the box’ gaan denken. Of beter, let’s get rid of the box entirely…laten we ons helemaal bevrijden van de box. Soortgelijke kreten horen wij regelmatig van vooral politici, maar de praktijk wijst fundamenteel anders uit. Terwijl wereldwijd politici de mond vol hebben van duurzame ontwikkeling, blijkt dat minstens 80 procent van de mensheid moet zien rond te komen met minder dan 10 US dollars per dag, dat ongeveer 22.000 kinderen dagelijks doodgaan als gevolg van armoede, dat bijna de helft van de wereldbevolking essentiële sanitaire voorzieningen mist en dat slechts 20 procent beschikt over driekwart van het wereldinkomen.
Suriname
Deze situatie verschilt niet veel van die van Suriname. Meer dan de helft van onze beroepsbevolking, inclusief de seniorenburgers, verdient minder dan 10 US dollars per dag. Een groot deel van ons volk kan niet eens zijn primaire en secundaire behoeften naar tevredenheid bevredigen, terwijl grondwettelijk een ieder recht heeft op gelijke ontplooiingskansen. Bovendien betekent het niet realiseren van dit recht een grove mensenrechtenschending. Vermoedelijk zal bij vele lezers de volgende vraag opkomen: ‘Ja maar, hoe ga je dat financieren?’. Is deze vraag geen gevolg van het inside the box of omgekeerd en eng denken? Het economische systeem zorgt er namelijk zelf voor dat het overgrote deel van alle verdiensten terugvloeit naar slechts een klein deel van het volk en corruptie is hierbij niet meegerekend. Deze onrechtvaardige verdeling is dus inherent aan het huidige economische systeem en je kunt niet steeds dezelfde keuzes blijven maken en toch verwachten dat er veranderingen zullen plaatsvinden. Moeten bestuurders trouwens eerst zichzelf en hun sponsors op structurele wijze verrijken en dan proberen de rest te helpen overleven of dienen deze verschillende soorten activiteiten geïntegreerd te worden? En met welk recht mag je onder deze omstandigheden durven schermen met een monetaire reserve van een miljard SRD?!
De Oplossing
Het antwoord is daarom eenvoudig: Afromen via belastingen (waarbij de inning op een nieuwe en rechtvaardige leest geschoeid wordt), bezuinigen, en ‘heralloceren’ van alle middelen op grond van een integraal bestedingsplan, opdat de Millennium Development Goals (MDGs) gehaald kunnen worden en een gezonde basis voor duurzame ontwikkeling wordt gelegd. De oplossing echter is moeilijk, omdat degenen die dit probleem moeten verhelpen zelf een wezenlijk deel daarvan zijn, namelijk de regering, het parlement en hun corrupte financiers. Zonder een of andere reële vorm van nivellering zal Suriname, en dus ook de rest van de wereld, niet uit deze economische impasse kunnen geraken.

dr. Roy Bhikharie, PhD

error: Kopiëren mag niet!