Evenmin als de overige is het ook de U-15 selectie van Suriname niet gelukt het jaar 2012 af te sluiten met het behalen van een eervolle plaats in welk buitenlands toernooi dan ook. Volgens een recent krantenbericht wist de ploeg in het jongste toernooi toch een achterstand tijdens de onlangs belangrijke beslissingswedstrijd in te lopen. De trainer geeft echter de schuld voor het falen de strijd te winnen aan de leiding van de wedstrijd in de tweede helft. Dat er sinds jaren iets mis gaat met ons voetbal is beslist niet alleen te wijten aan de grote vooruitgang van de landen in onze regio, maar er schort ook heel wat aan zowel deskundigheid als aan gebrek aan organisatievermogen in onze voetbalgelederen. Naar verluidt zal de Fifa dit jaar de grootste inkomstenbron worden van de SVB. Misschien zal het dan financieel beter gaan, maar de twijfel blijft bestaat of dat op het gebied van organisatie ook het geval zal zijn. Het gedrag van en het ontbreken van de benodigde discipline bij onze jeugd laat echter ook veel te wensen over en zijn uiteraard voor een niet gering deel medeschuldig aan het falen. Een verschijnsel overigens dat in het gehele land zich zo goed als dagelijks in nagenoeg alle gelederen duidelijk manifesteert. Zelfs bij de top van het land is het een probleem om voorbeeldfiguren aan te kunnen aanwijzen. In deze aflevering zullen wij ons evenwel beperken tot voetbal, de nationale sport van ons land. Als wij onze oren te luisteren leggen, bekruipt ons het gevoel dat de critici wel degelijk heel dichtbij de vele gebreken benaderen die kleven aan het misgaan in ons voetbalgebeuren. De meest gehoorde kritiek is dat het huidig hoofdbestuur van de SVB zich geen zorgen maakt over het peil, het niveau van ons voetbal en daardoor ook niet voldoende middelen ter beschikking stelt om dat doel te bereiken. Ze zijn er juist blij om – althans volgens de berichten – dat de selecties zo vroeg mogelijk uitgeschakeld worden, waardoor de uitgaven beperkt blijven en de overige middelen voor andere doeleinden, zoals buitenlandse reizen van bestuursleden gebruikt kunnen worden. Er wordt dus bewust niet geïnvesteerd in de selecties zoals het normaliter dient te zijn. Een andersoortige kritiek is dat de tegemoetkoming aan de geselecteerde spelers in plaats van een redelijke toename zodanig is afgenomen, waardoor minder belangstelling uitgaat van de geselecteerden om de oefeningen regelmatig en met plezier te bezoeken. Men zegt verder dat er in het verleden, periode 1966 t/m 1968, met succes gestreefd werd naar opvoering van het spelpeil onder het toenmalig bestuur van de heer Andre Kamperveen (nu wijlen). De jeugdploeg van toen, met als hoofdtrainer ( Vossie) Belgrave (eveneens nu wijlen), versloeg met gemak alle opvallende hoofdklasse-ploegen en dan ook nog met sprekende cijfers. We brengen u in herinnering de namen van spelers als Oosthuizen, W. Bundel, Pauli Corte, Reizenburg (Conraad), Brewster, John Hof, R.Vanenburg, Headly en Halfhide. De groei van de jeugdspelers naar de hoofdklasse vanuit de traditionele ploegen Robinhood, Transvaal, Leo Victor, Voorwaarts en Sonny Boys van toen, vond gestadig plaats. Rivaliteit onder de oefenmeesters (trainers) was ongekend. Iedereen werkte met vreugde en plezier mee aan de vooruitgang, de verheffing van de populaire tak van sport en droeg naar zijn vermogen bij tot het toen redelijk bereikte peil. Zo kenden wij een schare van goede – op enkele niet noemenswaardige uitzonderingen na – scheidsrechters met naam en faam. Het bestand aan medewerkers onder deze tak van sport uit alle hoeken vormde een hechte eenheid. Momenteel bestaat juist het overgrote deel van de arbiters uit vereniginggebonden lieden die zich sterk partijdig opstellen tijdens wedstrijden. Met nadruk is dat te merken bij wedstrijden in ons bauxietstadje Moengo. Aan het minder goed voetbalgebeuren te Moengo schijnt er ook geen verbetering te komen. Het huidig SVB-bestuur schijnt moe te zijn van de situatie. Als bezoekende club is het vanwege het intimiderend gedrag aldaar van de meeste arbiters, een wedstrijd van ongelijke strijd. Voor zowel arbiters als spelers speelt de ongedeerde en gezonde terugreis naar veilig Paramaribo een grotere rol dan het voetballen op zichzelf. Als het ware staat je leven op het spel als je met winst – onder een onpartijdige leiding – verwacht de terugreis te ondernemen. De intimidatie van de zijde van de plaatselijke bewoners, geschraagd door de eigenaar van het speelveld, is haast niet te beschrijven. De laatste tijd zijn er langs de lijnen van het speelveld een handjevol wetsdienaren te bespeuren, maar die schijnen alleen maar met hun aanwezigheid ook niet erg veel te betekenen. Die kijken meestal de andere richting op dan de richting waar het gevaar zich zou kunnen voordoen. Komen de supporters aldaar niet aan je lijf, dan komen ze wel aan je voertuig. Lege autobanden aantreffen na een gewonnen of gelijk gespeelde wedstrijd is lang geen vreemd verschijnsel meer. De accommodatie van bepaalde speelvelden van de individuele clubs zien er bar slecht uit, maar het huidig hoofdbestuur van de SVB laat oogluikend toe dat met de slechte omgeving er toch nog alles wordt goedgekeurd. In feite wordt er constant door de vingers gekeken in plaats van zich aan de vastgestelde regels te houden met alle gevolgen van dien. Een ook niet te verwaarlozen gezonde kritiek is dat het huidig bestuur het niet zo nauw neemt met de Fifa-regels, waarbij de hoofdklasse clubs verplicht zijn enkele U-jongerenploegen op na te houden. Het bestuur meet dan met twee maten. Men let er wel streng op dat de traditionele clubs zich aan de regels houden. Een deel van de andere ploegen zijn door het hoofdbestuur van de SVB gevrijwaard van deze Fifa-regeling en kopen uit de U-jeugdploegen alsook uit de hoofdklasse de beste spelers. In feite kweken de traditionele ploegen en een deel van de andere kopen de kwekers vrij en blij op zonder dat de SVB een stokje voor steekt. Bedoelde ploegen worden, doordat ze gemakkelijk aan de beste spelers kunnen komen, nagenoeg elk seizoen tenminste semi-kampioen. Wat een beleid is dat. De teleurstelling in het hoofdbestuur is des temeer groot, omdat men door de jaren heen in de voetbalwereld de huidige voorzitter als de meest in aanmerking komende kandidaat-voorzitter had geprezen. Vandaag aan de dag schijnt men diep teleurgesteld te zijn in deze functionaris die gedwee mee schijnt te gaan met de uit noodzaak mede zittende bestuursleden. In een onzer volgende afleveringen zullen wij dieper ingaan op deze materie ons voetbalgebeuren rakende, zonder dat de Fifa van de uitzonderingen die het hoofdbestuur pleegt, kennis draagt.
