Gouddeals van ander metaal?

Er is de laatste tijd veel te doen geweest rondom de gouddeals die Suriname definitief moet afsluiten, nu blijkt na uitdrukkelijke goedkeuring van de DNA. Niet alles wat blinkt is goud, is het gezegde dat hier van pas komt. Als er hoofdschuldigen gezocht moeten worden voor de kater dan moeten die in regeringskringen worden gezocht. Vanuit de NDP is de gouddeal die geswingd was door de NPS heel lang bekritiseerd. Het percentage 5% werkte als een rode lap op veel Surinaamse radioluisteraars en bezoekers van deze massameetings in 2010. Het getij zou keren wanneer echte nationalisten aan de macht zouden komen. En die echte monopolienationalisten kwamen ook aan de macht. Men zou laten zien dat het menens was en dat het nationaal belang anders wordt gediend en dat het koloniaal belang een gepasseerd station was. En toen kwam kerst 2012. Die kerst zou een gouden kerst worden, het zou het cadeau worden dat de Surinaamse regering zou geven aan het Surinaamse volk. Toen bleek dat de gouden kerst te maken had met gouddeals zakte het enthousiasme bij menig Surinamer direct tot het nulpunt. Veel Surinamers hebben liever een cadeau dat ze kunnen voelen, een uitkering of een verhoging. Want wat heeft men aan verhoogde staatsinkomsten als die verdwijnen in de zakken van invloedrijke politici en zakenmensen? Nu blijkt dat er niet eens zo baldadig veel zal gaan veranderen, noch op korte noch op lange termijn, aan de staatsinkomsten. Er wordt zelfs gezegd dat de voorgestelde gouddeals averechts zouden kunnen werken, dus contraproductief met als resultaat een negatief saldo. Wat een toestand zou dat zijn, als het volk met ‘gouden kerst’ zou zijn blij gemaakt met een dode mus. De ontgoocheling kwam in feite niet lang nadat de oppositie de wenkbrauwen fronste en de regering zelf begon te verkondigen dat het 5%, waarover men de NPS verwijten maakte, eventjes de facto neerkwam op 40% meer, dus 45%. In principe was er dus gelogen tijdens de verkiezingscampagnes. De NPS-regering zou zijn verguist om de negatieve deal, waarbij de Staat de goudmultinational zou subsidiëren met energie. Nu blijkt ‘pot verwijt ketel’. In de nieuwe gouddeal zou de Staat de multinational tenminste ook subsidiëren voor 9 miljoen USD per jaar. We maakten hier ook melding van de 3.5 % managementkosten ten laste van de nv die namens Suriname in een van de gouddeals zou participeren, die nu blijkt enkele procenten hoger te zijn dan internationaal gangbaar is. De burgerij ontbeert de technische kennis om zelfstandig te kunnen voorspellen hoe nieuwe goudmijndeals zouden kunnen uitwerken in de praktijk. Deskundigen voorspellen nu dat de
nieuwe goudmijnoperatie te Brokopondo niet eens geld zal opleveren voor de komende korte termijn. In de beginjaren zullen alle gelden worden geïnvesteerd in noodzakelijke aankoop van machines, aanleg van wegen en andere infrastructuur. Tijdens de goudconferentie die door de Moederbond bij een jubileum recentelijk werd herdacht, waren er onder de aanwezige economen twee verschillende standpunten met betrekking tot een verhoogde aandelenparticipatie door de Staat Suriname. Er zouden zogenaamde nationalisten zijn die pleitten voor zoveel mogelijk aandelen en er werden verwijten gemaakt naar NPS/NF. Andere economen benadrukten de risico’s van participatie. Die economen zouden in dienst zijn van de ‘wit mang’ en een dubieuze agenda eropna houden. De kritiek op hetzelfde wat de tegenstanders toen zeiden, is nu minder, nu het uit de mond komt van personen uit de politiek die uit een stuk ervaring en overtuiging praten. Meer aandelen betekent veel geld op tafel zetten voor investeringen. Het betekent ook delen in verlies als dat verlies er zou zijn. Nu komt het interessante lichtpunt aan de orde dat vanwege de herstellende economie in Europa mogelijk minder interesse vanuit de monetaire autoriteiten zal bestaan voor (onze) goud en de goudprijs daardoor zal dalen. Waarom hebben we ons toch ingekocht voor 30%, zal men wellicht dan de vraag stellen. Goud is nu in, maar goud zal niet altijd in zijn. Los dus van het feit dat goud zal opraken eens. Daarom is het zaak dat de regering impulsen geeft om de economie om te bouwen en dat geluisterd wordt naar bijvoorbeeld de boeren. Alle boerenorganisaties klagen in Suriname, geen enkele boerenorganisatie schijnt serieus te worden genomen in Suriname. Ze worden behandeld als dom volk. Men belooft een maatregel en doet precies het tegenovergestelde. Zo zou de government take op brandstof worden verlaagd voor deze sector, maar werd het uiteindelijk verhoogd. Kunstmest zou goedkoper worden, maar het werd juist duurder. Iemand die goedkope kunstmest wilde laten halen, werd door de regering – de vorige regering met VHP erin trouwens – tegengewerkt, omdat hij geen mooi gezicht zou hebben. De regering had op gegeven moment geen keus dan de voorgestelde goedkering van de onderhandelde gouddeals prijs te geven. Er zou een moment volgen van ontnuchtering na de gouden kerst aankondiging door de regering in december 2012. En dat proces is nu gaande. De coalitie is wellicht zelf geschrokken van de feiten die over de gouden deals naar buiten zijn gekomen. Hoe ga je dat ding verdedigen in DNA? Nu blijkt dat er pas in februari de zaak in het openbaar zal worden behandeld. Tot dan is er ruimte voor de NDP om een scenario voor schadebeperking te bedenken. Het liefst moet de mogelijkheid er nog zijn om via onderhandelingen te sleutelen aan de wijziging van de goudmijnovereenkomsten. Maar hoeveel braaksel kan je nou inslikken? Een 30 % aandeel zal niet ineens worden terug verkocht, de Staat zal met de lusten en de lasten hiervan moeten leven.

error: Kopiëren mag niet!