De toekomstige positie van de Javanen in de Surinaamse politiek

Sinds het begin van de politieke ontwaking in Suriname worden de Javanen op politiek gebied op de korrel genomen. De meningen zijn verdeeld en de visies hieromtrent zijn op zich gezocht. De aantijgingen als zouden de Javanen in de veertiger jaren nog niet rijp zijn voor de politiek en dom zijn, waren aan de ene kant aannemelijk, maar aan de andere kant werd er niet gelet op de toenmalige omstandigheden en mogelijkheden. Kijk maar eens naar de verschillende wetten die toen werden toegepast en de macht van de elitegroep, die oogluikend werd toegelaten. Maar goed, die tijd is voorbij.
Het ontbreken van een potentiële politieke leider volgens westerse maatstaven was inderdaad een grote tekortkoming geweest. De enige die indertijd de moed had om het tegen de hoogste intellectuele leiders op te nemen, was niemand minder dan de uit Java geïmmigreerde contractarbeider Iding Soemita. Zijn rol, positie en plaats in de Surinaamse politiek waren duidelijk. Op de vraag hoe de rol, plaats en positie van de Javanen in de politiek anno 2007 eruit zien en verder verlopen, heeft tot nu toe niemand een adequaat antwoord durven geven. De Javanen hebben inderdaad niet alleen op politiek gebied heel lang moeten “sukkelen” om als gelijkwaardige partners beschouwd te worden, maar ook in andere sectoren. Hun uithoudingsvermogen om te overleven kent geen grenzen. Van de zo bekende en begeerde “wippositie” hebben politici natuurlijk gretig gebruikt gemaakt om zodoende hun politieke macht te consolideren. Dat de Javaanse politieke partijen, vanwege de bekende en vastgeroeste politieke cultuur, deze – voor hen vaak welkome manier om politiek enigszins erkend te worden – hebben aanvaard, is in de loop van het politieke gebeuren in Suriname meer regel dan uitzondering geworden.
In de loop van de politieke geschiedenis van Suriname heeft deze bevolkingsgroep gedwee diverse bejegeningen geïncasseerd en is ze vol vertrouwen de toekomst ingegaan. Bewust en overtuigd dat slechts door noeste arbeid zij er bovenop zullen komen, hebben zij de door henzelf gecreëerde achterstand proberen in te halen en geleidelijk aan hebben zij ook succes bereikt. De Javanen staan bekend als een stille, hardwerkende groep, die steeds “ja” zegt, maar vaak niet “ja” bedoelt. Zij hebben hun eigen belevingswereld, die vaak niet door derden kunnen worden begrepen. Voor de jongeren die de laatste tijd wat meer ‘politiek minded’ zijn geworden en vooral ook de intellectuelen die nu bewuster zijn geworden, moet het politiek verleden niet een gesloten boek betekenen. Het moet veel meer dan voorheen een duidelijke handreiking zijn om de toekomst beter te kunnen begrijpen. Vandaag de dag wordt er vaak meer op de minpunten van hun politieke participatie gelet en als zodanig ook erop gebeukt; er wordt daarbij te weinig gelet op hun positieve bijdrage. Inderdaad hebben zij, evenals de andere bevolkingsgroepen, in de politiek moeten strijden om hun politieke macht te blijven behouden. Welke partij doet dat niet? Zij die op een later tijdstip hun kans schoon hebben gezien, doen dat ook. Maar bij de Javanen wordt er nog steeds ook nog op de kleinste dingetjes gelet. Er valt de Javanen in deze tijd hoegenaamd niets te verwijten. Zij moeten nu nog meer beschermd worden tegen de steeds terugkerende, minder positieve op- en aanmerkingen de Javaanse politieke partijen rakende.
Politiek is inderdaad een aparte wetenschap, die elke dag, ja elk uur, nieuwe impulsen krijgt van de tijd. Anderen zeggen: politiek is niet eerlijk. Dat kan ook wel zo uitgelegd worden. Maar het komt meer omdat zij die politiek bedrijven, niet eerlijk zijn. Met deze gegevens in gedachten moeten we leren leven en we moeten deze stelling op een positieve wijze proberen te benaderen. Het is heel opvallend dat tegenwoordig vooral met de Javaanse politieke leiders tij en ontij een loopje wordt genomen. Vanaf de oude charismatische leider Bapak Iding Soemita, de bekende voorzitter van de KTPI, vervolgens Willy Soemita, tot de veel besproken voorzitter tevens leider van Pertajaja Luhur, Salam Paul Somohardjo, worden thans binnen en buiten “besproken”. Zij worden vooral door buitenstaanders o.a. gekarakteriseerd als te zijn de oneerlijke leiders, de meest corrupte leiders, de onbetrouwbare leiders en de  ongeschoolde leiders die dan toch nog hun achterban steeds willen leiden. Op deze punten heeft tot nu toe niemand gedurfd een ‘eerlijk antwoord te geven’, ook niet degenen die zich de nieuwe leiders pretenderen. Want op de vraag ‘wie kiest de leiders?’ heeft ook niemand een adequaat antwoord kunnen en willen geven. Zo simpel is het in de politiek.
Kadi Kartokromo
 

error: Kopiëren mag niet!