Het afgelopen jaar, met name in de tweede helft, heeft Suriname te maken gehad met veel geweld in huiselijke kring, waarbij vooral vrouwen het directe slachtoffer van werden. Eerder merkten we naar aanleiding van een oproep van de Juspol-minister om aangifte te doen al op dat de indruk niet bestaat dat bij dienstdoende politieambtenaren een veranderde attitude is ingetreden met betrekking tot het opnemen van een aangifte, het inzetten van een onderzoek en het aan de dag leggen van een stuk klantvriendelijkheid. Daarbij is een belangrijk accept zeker het feit dat ook leden van het KPS kunnen behoren tot daders in gevallen van huiselijk geweld. De attitude van politieambtenaren in zogenaamde ‘gevoelige’ zaken als incest, het prostitueren van minderjarige kinderen en ruzie tussen partners waarbij de economische situatie van het vrouwelijke slachtoffer bekend is, heeft een cultureel aspect. Politieambtenaren moeten via training de culturele barrière doorbreken en afstand nemen van de attitude van ‘mi n’e bemoei’. Veel gevallen waarbij vrouwelijke slachtoffers het met de dood moesten bekopen of permanente schade hebben opgelopen, kennen een geschiedenis van regelmatig geweld. In discussies wordt de vergane cultuur van sociale controle die er zou hebben bestaan vaak aangehaald. De tijden kunnen nu niet omgekeerd worden. Wat nu nodig is, is het benadrukken van in de wet vastgelegde burgerlijke verantwoordelijkheden waarop een sanctie staan. Daarbij valt te denken aan de verplichte aangifte van vermoedelijke gevallen van zware misdrijven. Daarbij denken we aan gevallen van kindermishandeling en -misbruik, kinderprostitutie, ander huiselijk geweld, verwaarlozing van kinderen en kinderarbeid. De plicht om aangifte te doen over zaken die bekend zijn in de buurt is danig gaan verwateren. Overigens wordt op dit stuk een slecht voorbeeld gegeven door politici in DNA. Heel vaak worden zaken die bekend zijn van politici in een ander kamp, geheim gehouden en niet doorgespeeld aan de pg voor een onderzoek. Het aanhalen van corruptie- of strafbare gevallen vindt plaats op bepaalde strategische momenten. Opmerkelijk is dat heel weinig tot geen zaken worden doorgegeven aan de pg. Ook dat zou als oorzaak hebben een cultureel aspect naast een politieke. We gaan niet zo ver, in het persoonlijk leven ook niet met buren, al zouden die hun partner structureel aftakelen of kinderen mishandelen. Burgers hebben geen gewetenswroeging en doen alsof ze het gehuil van kinderen of een vrouw niet hebben gehoord. De wetten met betrekking tot het aangeven van bekend zijnde gevallen van huiselijk geweld en misbruik van kinderen moeten aangescherpt worden. Bij een strafzaak moet ook onderzocht worden wie in de omgeving duidelijk op de hoogte was van de strafbare feiten en nagelaten heeft de aangifte te doen. Een aantal strafbare feiten die pas op klacht vervolgbaar zijn, moeten aangepast worden waardoor de ruimte ook voor buren ontstaat om een aangifte te doen. De politie moet met betrekking tot de burgerplicht een campagne starten om burgers bewust te maken. De Staat moet kerkelijke organisaties betrekken in het bevorderen van het verantwoordelijkheidsbesef van burgers. De aangifteprocedure moet laagdrempelig worden gemaakt in soortgelijke gevallen waar aangevers niet direct benadeelden zijn. De vermissing van twee kleine kinderen maakt de zaak van verwaarloosde kinderen actueel. Bericht is dat deze kinderen van 4 en 6 halfnaakt zelfstandig over straat liepen naar hun oma. Dat is zeer gevaarlijk, want men kan aangereden of aangerand worden. De kinderen waren verdwenen. Door wie ze zijn meegenomen, is de vraag. Intussen zijn ze terug. Ze waren bij een tante, in plaats van hun oma. Het kon ook zijn dat een van de ouders zijn die na een ‘break up’ zijn/haar kinderen meeneemt naar Frans Guyana, maar het kunnen ook zieke jongens of mannen zijn die hun sadistische lusten kunnen botvieren op de jongens. Die zieke mannen zijn er wel in Suriname. Maar het kon ook zijn dat de kinderen het slachtoffer worden van een satanisch ritueel. De ouder(s) en verzorgers van deze kinderen zijn schromelijk in de fout gegaan en moeten opgebracht worden door de politie om te achterhalen of ze niet zelf schuldig zijn aan een strafbaar handelen. Wat wij als burgers weer moeten leren, is het opletten op de kinderen van de buurt. De collectieve verantwoordelijkheid moet weer aangekweekt worden en dat ook via de kerkelijke gemeenten. Zo moet de kerk volwassenen stimuleren om vrijwilligerswerk te doen in jeugdverenigingen of om kinderen te organiseren in sportclubs. De naschoolse opvang is een bijzonder project temeer daar de collectieve verantwoordelijkheid naar kinderen danig is verwaterd. In elk geval moet het niet kunnen dat twee peuters van 4 en 6 zelfstandig over de openbare weg lopen. Het feit dat een oma op steenworp afstand woont, doet er niet toe, omdat de afstand van de steenworp gemeten wordt met volwassenen maatstaven. De gevallen van huiselijk geweld en verwaarlozing en uitbuiting van kinderen behoren tot het domein van de binnenlandse veiligheid en de minister van Biza. Die moet de primaire verantwoordelijkheid accepteren en daarop afgerekend worden in DNA. Het moet het ministerie wel opvallen dat delen van Suriname, door uitbundig alcoholgebruik van mannen en nu ook vrouwen, zijn gaan lijken op toestanden in Guyana en Trinidad. Er wordt daar in huiselijk verband veel gekapt en geschoten. Alcoholmisbruik is daar vaak bij betrokken. Er is op dit stuk huiswerk te verrichten door Binnenlandse Zaken. Dit ministerie doet tot nu toe weinig om de levenskwaliteit van burgers te beïnvloeden.
