Een politiek analist meldt aan Dagblad Suriname dat de buitenlandse strategie van president Desi Bouterse chaotisch is . Deze chaos wordt des te groter door de uitleg van de minister van Buitenlandse Zaken, Winston Lackin, die een verhaal vertelt alsof “wij” een wereld macht aan het worden zijn.
Lackin kwam recentelijk tot de ontdekking dat Duitsland, Engeland en Frankrijk de trendsetters zijn in Europa. Dit kwam hij als minister van Buitenlandse Zaken te weten pas nadat een diplomaat van een ander land hem dat had gemeld. Door deze opmerking van Lackin zou je wellicht tot de conclusie komen dat de BuZa minister mogelijk jarenlang buiten de realiteit heeft geleefd; hij is het immers nu pas te weten gekomen. En op grond daarvan wenst hij ook nu een ambassade te vestigen in Duitsland. Dit zal echter ook nu weer verspilling van staatsgelden blijken te zijn net als de vestiging in Frankrijk, welke veel meer dan een miljoen Euro’s gekost heeft.
Ook in de jaren tachtig heeft de thans 72 jarige Surinaamse ambassadeur in Frankrijk, Harvey Naarendorp, het idee gehad onder het militair regiem van Bouterse, een ambassade te laten openen in Mexico. Dat werd een mislukking in hun ogen en het werd dan ook gesloten. Hun strategie was kortzichtig. In een andere analyse zal Dagblad Suriname aangeven dat Mexico momenteel wel het land is waar men moet zijn.
Het verhaal van UnaSur is er een die 60 jaar en langer zal duren. Maar voor we zo ver zijn zullen zaken weer een andere wending hebben genomen, gezien de verschuivingen in de wereld, welke gemiddeld om de 20 jaar plaats vinden, zegt de analist aan Dagblad Suriname.
De Europese Eenwording (EU) heeft ruim 60 jaar geduurd en vertoont breuken binnen elk lidland.
De EU-gedachte werd een feit na de crecatie van de NATO in 1950. Tot heden hebben ze hun doel niet bereikt. Ze hebben vrijhandel en een europese munt, welke door sommige leden gebruikt wordt en door andere weer niet.
Ze hebben gefaald een politieke constitutie te creeren , welke inviduele landen zelfstandig heeft gelaten . Ze hebben dan ook nooit een eenduidige defensie en buitenlands beleid kunnen formuleren. Overigens zijn niet alle leden van de NATO lid van de EU.
Binnen alle lidlanden van de Europese Unie leeft het oude Europese nationalisme nog. Kijk maar bijvoorbeeld naar Frankrijk die zich zelf het recht heeft toebedeeld haar boeren te beschermen en op grond daarvan zich niet hoeft te houden aan verdragen.
De Europese Unie gedraagt is als de landen in Latijns Amerika.
Zo houden Brazilie en Argentinie zich bezig door aan hun eigen belangen te denken, wetende dat hun effectifiteit internationaal gelimiteerd is.
Wie een analyse maakt van Zuid Amerika die Unasur uitmaakt is deze opgedeeld in drie speciefike regio’s. Elk van ze wordt afgegrends door een ander , wat de handel over land bemoeilijkt en politieke eenheid onmogelijk maakt.
Het enig land dat mogelijk een concurrentie kan gaan betekenen internationaal is Brazilië. Ze zijn de achtste grootste economie en de vijfde grootste qua oppervlakte en populatie. Ze hebben een redelijk goede gebalanceerde export bestaande uit mineralen en agrarische producten.
Braziliaanse investeringen zullen niet voornamelijk liggen in andere Zuid- Amerikaanse landen maar eerder in West Afrika. Dit vanwege de lagere transportkosten dan investeringen op eigen continent. Brazilië zit nu al met giganstische investeringen in Angola waar de mensen Portugees praten, net als in Brazilië.
Zie ook de recente overeenkomsten tussen Guyana en Brazilië. Brazilië gaat een waterkrachtcentrale opzetten , en ook infrastructuur aanleggen. Dit alles als direct resultaat van de oplevering van de Takutu rivier. Er komt ook een diepzee haven. Dit alles is toegezegd door de Braziliaanse President Luiz Inacio Lula da Silva in 2010 aan Guyana. In de strategie van Brazilië is het duidelijk dat zij Guyana heeft uitgekozen als de kortste route naar het noordelijk deel van de Atlantische Oceaan. Suriname komt helemaal niet meer aan bod .
Argentinie die binnenkort een ambassade opent in ons land heeft niet veel te halen in Suriname. Zij wil hiermee slechts haar plaats en haar macht tot uitdrukking brengen ten opzichte van Brazilië. In het begin van de 20ste eeuw was Argentinië de grootmacht in Latijns Amerika.
Argentinië vreest de dominatie van Brazilië en zal steeds moeten terugvallen op investeringen vanuit de Verenigde Staten wil zij haar macht de komende 20 to 30 jaar verder tot uitdrukking brengen. Argentinie leent zich voor ontwikkeling. Ze heeft de ruimte om meer mensen te accomoderen in haar land, zij heeft bovendien een sterke agrarische sector en werkers die industrie tot ontwikkeling kunnen brengen.
Ons land heeft geen plaats binnen Unasur waarbij wij een rol van betekenis zouden kunnen spelen dan alleen het feit dat wij deel uitmaken van het Zuid-Amerikaans vaste land. Het verhaal van regionale intergratie klinkt nationalitsch maar wij hebben de taal , cultuur en nog minder handels gebruiken en goedkopen transport naar de landen. Dat wij de voorzittershamer mogen hanteren in 2013 is omdat niemand nog geintereseerd is in de eenwording van Unasur a la Europese Unie.
Zie ook de grote handelsverschillen binnen de Unasur landen.
Brazilië, Argentinië, Uruguay, Paraguay en Venezuela maken deel uit van het handelsblok Mercosur. Hierbij zijn deze lidlanden verplicht extra invoerrechten van producten buiten Mercosur te heffen (Suriname is geen lid). Mercosur wordt gedomineerd door Brazilie en Argentinie.
Dan hebben wij de Pacific Alliance landen bestaande uit Chili, Colombia, Mexico and Peru. Panamá, Canada. Al deze landen hebben elk weer vrijhandels overeenkomsten met andere landen. Dit blok is rechts georiënteerd en rekent op investeringen van het het Aziatisch continent.
Ons land suriname neemt Guyana steeds mee in haar strategie terwijl dit land een totaal andere stategie heeft. Zie de overeenkomsten tussen Guyana en Brazilie .Guyana heeft zeker niet gesondeerd met ons land om dat te bereiken.
Het lijkt alsof het buitenlands beleid van Bouterse total gedesorienteerd is en of nog zoekende is naar iets. Wat de minister van Buitenlandse Zaken, Lackin, ten toon stelt is geen strategie maar eerder grootheidswaanzin van een typisch derdewereldland die groter wil doen dan zij in werkelijkheid is. Het is leuk om beelden van handjes-schudden te wijzen , maar het levert ons land niets op.
De mensen om Bouterse heen zijn uit een tijdmachine geraakt die is blijven steken in de eind tachtig begin jaren negentig. De wereld is aan hun voorbij gegaan en zij geloven nog sterk erin dat de wereld uit hun tijd nog bestaat. Doordat zij geen enkele strategie hebben zullen zij toch uiteindelijk belanden op de stoep van Xi Jinping in Beijing, China.
Bouterse moet durven om de oude garde met de oude visie ander werk te geven en goede internationaal georienteerde mensen te raadplegen. Buitenlandse Zaken onder Lackin heeft die mensen ook niet.
