“Hij heeft mijn eerste schooldag niet meegemaakt, mijn diploma-uitreikingen niet, mijn huweljk niet.” Woorden van een jonge vrouw, waarvan haar vader 30 jaar terug op brute wijze vermoord is, om reden tot op heden niet “ bekend”, of misschien moet hier gebruikt worden om reden “nog onduidelijk”.
Beste verantwoordelijken binnen de rechterlijk macht, dat zijn woorden geweest uit het hart, niet gedramatiseerd, maar uit een verdrietig en gepijnigd hart. Ieder mens met wat humanitair gevoel stond daar stil van. Het was wederom zo ver, 8 december, ik zat weer voor de televisie om te mogen aanschouwen het leed en verdriet van nabestaanden die nog wachten op een antwoord.
U moet zich een voorstelling maken; op een dag verdwijnt uw kind, man of vrouw en iedere zoekactie levert niets op. Intussen bent u dagen verder, let wel dagen verder we praten nog niet over jaren. Wat voor een gevoel moet dat zijn? Iedere morgen als u opstaat, is er hoop dat hij of zij gevonden wordt en als de dag eindigt realiseert u zich dat het geen hoop was, maar een illusie, want u sluit die dag af zonder een antwoord en of terugkeer van uw dierbare. Met dat gevoel leven de nabestaanden al 30 jaar. Hun vragen zijn niet beantwoord. In plaats van antwoorden , krijgen zij “dolksteken” door te moeten aanhoren dat hun vaders, mannen, ooms, broers and so on, verraders waren met plannen om te komen tot bloedvergieten. Via diverse media, tijdens diverse opbelprogramma’s wordt steeds weer gezegd: “we moeten vergeven en verder gaan”. Je vergeeft iemand voor iets, wanneer die erkend of bevestigd heeft schuld te hebben of medeschuldig te zijn aan een gebeurtenis. Wie moeten nu vergeven worden en waarvoor? Als er iemand jouw woning binnengedrongen is, geroofd heeft, mishandeld heeft en misschien ook nog verkracht heeft, dan kan van jouw gevraagd worden ‘vergeef de misdadigers en ga verder’. That’s something else. Nu verwachten wij van de nabestaanden om te vergeven en verder te gaan, maar dat gaat niet, om het simpele feit dat ze nog geen antwoord hebben op de vragen: hoe, wat en waarom? U als rechterlijke macht kan zorgen voor de antwoorden. Voorts wordt ook steeds weer gezegd: er zijn mensen tijdens de binnenlandse oorlog gestorven en waarom wordt er aan de nabestaanden van hen geen aandacht besteed? Uiteraard moeten zij nazorg hebben, maar we moeten geen appels met peren vergelijken. Het proces is nu al 12 jaren gaande en als burger ben ik verplicht te geloven in een eerlijk proces. Gaat u door met het proces en laat “klassenjustitie” niet in uw weg staan en ook geen aangenomen Amnestiewet. Een wet aangenomen door volksvertegenwoordigers die de Schepper moeten smeken dat zij ervoor behoed worden om ooit in de positie te moeten verkeren als die van de nabestaanden van de 8 december moorden.
Recht en waarheid maken vrij. Schenk de nabestaanden recht en maak ze vrij opdat ze kunnen loslaten, afsluiten en verder kunnen gaan.
Sandra Watson
