Het was gisteren, 8 juni, precies 3 jaar geleden dat Ramsingh Goeptar te Commewijne in zijn bovenbeen werd geraakt door de kogel afkomstig uit het vuurwapen van een politieagent. Het betrof een geschil over een perceel tussen twee families. De agent die gericht schoot op Ramsingh, zonder dat die enige bedreiging voor hem vormde, is inmiddels overgeplaatst naar een ander politiebureau. Er zijn nimmer maatregelen tegen hem getroffen. Drie jaren verder en Ramsingh blijft de hoop koesteren eens weer normaal te kunnen lopen. ‘Dat leed dat mij is toegebracht kan niet vergoed worden met geld, maar wanneer de medische onkosten betaald worden, ben ik een stukje geholpen’, zei hij tegenover Dagblad Suriname. Onlangs was hij voor 6 weken naar Nederland om de zoveelste operatie aan zijn been te laten verrichten. Deze heeft hem 18.700 Euro gekost. ‘Het is nu afwachten.’
Dagblad Suriname sprak ook met de vader, Dharmsingh Goeptar, die instaat voor alle medische onkosten na het schietincident. ‘We zijn allemaal mens, wanneer je iemand niet kan helpen, moet je zijn leven ook niet verpesten. Dit alles wordt op jou verhaald als mens’, zei hij op ietwat bittere toon. Hij zegt de Almachtige dankbaar te zijn dat zijn zoon nog in leven is.
Ongeveer anderhalf jaar geleden is een vertegenwoordiger van de OPZ en een vertegenwoordiger van de afdeling Financiën van het ministerie van Justitie en Politie bij zijn advocaat langs geweest. Zo moest zijn advocaat de kwitanties van de medische onkosten opsturen. Dit is gedaan, maar de resultaten zijn tot nog toe uitgebleven.
De medische ingreep, die zijn zoon onlangs in Nederland heeft laten verrichten voor het bevestigen van een kunstbeen, was dringend. ‘Want de dokter in Suriname had mij gezegd dat wanneer mijn zoon zou vallen of zo, het helemaal erg voor hem zou worden. Dan zouden ze zijn been moeten amputeren.’ Ook de vader zegt dat de Staat ernstig verzuimd heeft om de medische onkosten van zijn zoon te dekken. ‘Dat is erg, maar ja……wat moeten we zeggen. Ik ben blij dat ik mijn zoon nog heb.’
Asha Gajadien-Bhagwat
