Tijdens het VES-economiedebat is veel duidelijk geworden over de chaos en het puin die door deze regering in economische zin zijn aangericht. De adviseurs van de president zijn meesters in het hanteren van mooie lange gecombineerde zinnen met steeds nieuwe woorden, maar hun instelling is totaal verkeerd. De president heeft een stel foute adviseurs. Caldeira trad aan in het debat als vertegenwoordiger van de NDP, Raghoebarsing als de V7-kandidaat en Monorath als die van AC. Caldeira blikte alleen vooruit en deed geen moeite om zijn uitgangspunten geloofwaardig te maken met realisaties door zijn regering die nu aanzit. Veel zal gedaan worden en veel moet nog gedaan worden. In deze trend presenteerde hij het economisch verhaal van de NDP. Hij deed alsof de NDP nu pas zal aanvangen met het regeren van het land. Ten tweede is het nu interessant en verontrustend om te weten dat vanwege twee ‘swaps’ waarvan één met China, in de staatskas aan monetaire reserves ‘feitelijk’ maar 1 miljoen USD ligt. Het bedrag van USD 81 miljoen zou ook zijn genoemd. Dus dat is van 600 miljoen, naar 1 miljard naar 1 miljoen. Wat ook duidelijk werd, is dat minister Abrahams van de NDP blijkens de woorden van Caldeira inderdaad een corrupteling is geweest. Hij pleegde dus corruptie alsof zijn leven ervan afhing. ‘Waarom denkt u dat de OW-minister vervangen is’, luidde de retorische vraag van Caldeira, toen de vraag werd gesteld wat de NDP-regering tegen de corruptie heeft gedaan. Maar ook hier presenteerde de econoom een kronkelredenering. Zijn regering gelooft in decentralisatie, deconcentratie van macht en minder ruimte voor corruptie. Dat is een redenering die we waarschijnlijk iets later zullen kunnen volgen. Een punt dat Caldeira steeds herhaalde, was dat van de tegenstribbelende partners die allerlei richtingen zouden willen opgaan. Hij sprak van een kwakkelcoalitie en gebruikte aan het einde ook het woord ‘rommel’. Dus de Palu en de AC krijgen nu de schuld ervan dat de NDP niet vrij heeft kunnen regeren en de economie op orde heeft kunnen brengen. Maar Caldeira sprak zich hier binnen enkele minuten tegen. De NDP-regering had gepland een BTW-belasting (value added tax) in te voeren. Volgens Caldeira zou het de president zelf zijn geweest die zou hebben beslist omtrent de invoering: ‘nu niet’ zou hij hebben gezegd. De NDP wil de schuld van wat fout is gegaan, schuiven in de schoenen van de AC/Abop en de Palu. De periode 2010-2015 kan onomstotelijk getypeerd worden als een NDP-periode. Deze partij had de touwtjes stevig in de handen. Van het destabiliseren van partnerpartijen tot het uithollen van ministeries en reshuffling werden gebruikt om als enige partij te heersen. Maar ook Monorath waste zijn handen namens de AC in onschuld, zoals terecht door een kritisch panellid geconstateerd werd. ‘A no mi du’, dus alleen lusten willen maar niet de lasten. Uit het panel was het Ramautarsingh die zonder omhaal duidelijk conclusies trok, die te volgen waren voor de gemiddelde kiezer. Hij vond dat plannen een zijde van de medaille is, maar de track record van degenen die het moeten uitvoeren een andere. Van de V7 vond dit panellid dat die bewezen heeft het alleen te laten bij stabiliteit en vergat om de politieke en financieel-economische daadkracht aan de dag te leggen, dus voort te bouwen op het fundament die men had aangelegd. Kennelijk kwam het NF in 2010 in tijdnood en had het electoraat geen begrip daarvoor het e.e.a. verergerd door de fratsen van de PL. Van de AC vond dit panellid dat die nu alleen de lusten wil en niet de lasten. Van Caldeira vond Ramautarsingh in principe dat hij een meester is in mooie en nette woorden en dat hij zichzelf nu wellicht had overtroffen in vergelijking met 2010. Alleen is er het probleem dat het allemaal holle frasen zijn, dus verzinsels die verdampen onder de hete Surinaamse zon wanneer men aan zet is. Ramautarsingh blijkt te verwachten van de NDP weer een devaluatie van de Surinaamse munt en een strengere ‘taxation’ van de Surinaamse burger zal doorvoeren. Bij economen en ondernemers is het onvermijdelijk dat de issue van de wanprestatie van de regering tegenover haar dienstverleners en leveranciers (niet uitbetalen) aan de orde kwam. Het antwoord dat Caldeira gaf, was verbluffend maar ook onthullend. Er klopt niets van het verhaal van deze regering dat de mens centraal staat, want de regering hecht geen waarde aan de werknemers die in dienst zijn bij deze ondernemers. Volgens Caldeira stelt de regering prioriteiten voor het doen van uitgaven en … de ondernemers, hun werknemers en de daaraan gekoppelde gezinnen staan niet hoog op deze prioriteitenlijst. Caldeira heeft met zijn optreden veel bloot gegeven over hoe de NDP denkt over Suriname en eenvoudige Surinamers. Wat degenen betreft die zijn woorden hebben begrepen, heeft zijn optreden niet veel goeds gedaan naar de verkiezingen toe. Terecht merkte de VES-voorzitter concluderend op dat hij het ‘doorrekenen’ bij het plannen mist: hoeveel ze zullen kosten en opleveren. Er is veel uit het hoofd gesproken door Caldeira en Monorath. Deze laatste gelooft trouwens niet in verkiezingsprogramma’s en hun onderscheidend vermogen, dus hij was in principe onterecht betrokken in het debat. Behalve dat het VES-debat veel heeft verduidelijkt, heeft het voor degenen die het denkwerk voor 25 mei moeten doen veel handvaten gegeven.
