Door de regering is het besluit genomen om de importheffing op kip met 100% te verhogen dus van 20% naar 40%. Dat wil de regering doen om de pluimveesector te stimuleren. De vraag rijst of het hier gaat om een weldoordacht besluit. Hoeveel burgers zullen baat hebben bij een verhoogde importheffing van kip? Hoeveel burgers hebben baat bij een lage importheffing? Het zou ons niet verbazen als de groep die baat heeft bij een lage importheffing veel meer is (en uit de lagere bevolkingsgroepen komt) dan de groep die baat heeft bij een hoge importheffing. De verhoging van de importheffing zal blijken slechts in het voordeel te zijn van rijke kippentelers. Men moest beseffen dat de Surinaamse markt eens zonder buitenlandse kip bestond. Kip was toen duur en dus schaars. Burgers kweekten hun eigen scharrelkippen en sommigen kweekten ook slachtkippen voor eigen gebruik. Overschotten werden op kleine schaal afgezet bij buren. Voer werd toen duur, waardoor het niet meer rendabel was om zelf kippen te kweken. Surinamers aten minder vlees en meer groenten en vis uit de kreken en goten. Het vis in de kreken is inmiddels door overbevissing veel minder geworden en zelfs uitgestorven. Surinamers ondervonden kip als een duur en schaars product en dat had een impact op onze gezondheid. De kippentelers waren in de jaren ’80 en ’90 niet in staat om op grote schaal goedkope en betaalbare kip aan de man te brengen. Dat was helemaal niet de intentie, de bedoeling van de telers was om met dure kip snel en veel geld te maken. In de jaren ’90 werd kip op grote schaal geïmporteerd, tegelijkertijd nam de algemene armoede toe door devaluatie en corruptie. Surinamers zijn sinds toen verslaafd geraakt aan goedkope kip en daarom niet te porren voor rellen op straat. Opvallend was dat de laagste groepen van de bevolking erin slagen om redelijk te eten omdat in elk geval kip goedkoop is. Een deel van de bevolking die Surinaamse kip wilde eten bleef dit kopen, omdat het zogenaamd gezonder was en vers en halal-eters konden de kip zelf slachten. In de afgelopen twee decennia was het prijsverschil tussen Surinaamse kip en buitenlandse kip aanzienlijk. De Surinaamse kippentelers produceren inefficiënt en hebben nog steeds niet de intentie om de klant te bedienen. De prijs fluctueert en de prijsbepaling is niet-transparant. De Surinaamse kippentelers zijn in feite gokkers die gaan voor de hoogste prijs. Het niveau van de consumptie van kip, hoog of laag, maakt voor hen niets uit. De armoede is in Suriname toegenomen, maar het lukt de Surinamer nog om net te eten. In de Chinese winkels in de wijken is het duidelijk wie de mensen zijn die de buitenlandse kip eten. Kip is een favoriet vleessoort in Suriname en letterlijk aan het einde van de dag kunnen burgers nog een maaltijdje bereiden dat redelijk smaakt. Dat maakt dat het sociaal gevoel van onbehagen niet uitmondt in sociale onrust. Surinamers voelen zich lekker en voldaan als ze aan het eind van de dag een stukje kip hebben kunnen eten. Dat geeft hen toch het gevoel dat ze ergens toch niet zo arm zijn. Nu gaat de verhoging van de importheffing maken dat men ook dat stukje bout aan het eind van de dag niet zal kunnen eten. Er zijn Surinaamse burgers die geen stroom en stromend water in huis hebben, maar ’s avonds wel lekker eten, met een stuk kip op het bord. Deze burgers wordt straks ook dat ontnomen. Het gevoel van ‘arm en gemarginaliseerd zijn’ zal doordringen tot dit deel van de bevolking. Door de importheffingsverhoging wordt buitenlandse kip en Surinaamse kip duur. Het gevolg zal niet zijn dat men zal kiezen voor Surinaamse kip, omdat de kippentelers straks hun prijzen zullen opschroeven. Een kilo Surinaamse kip (levend gewicht) van de Surinaamse kippenboer is al bijna SRD 20 per kilo. Als het verwerkt en verpakt is, is de prijs per kilo boven de SRD 25. De Surinaamse kippenteler is qua karakter niet veranderd, precies zoals de Surinaamse cambiohouders niet zijn veranderd. Het gevolg van de verhoging zal zijn dat minder buitenlandse kip wordt gegeten of dat het toch gekocht wordt maar met veel meer pijn. Deze pijn zal leiden tot meer ontevredenheid en maatschappelijke onrust. De kans is klein dat Surinaamse kip meer zal worden verkocht, de vaste groep die gehecht is aan de Surinaamse kip zal nu wel meer betalen (dicht bij de SRD 30 per kilo of meer), waardoor deze ondernemers meer geld zullen maken. Per saldo zal dus de staat even veel of minder verdienen aan de importheffing. Het arme deel van de bevolking zal meer armoede ervaren en minder lekker eten. De Surinaamse kippenboeren zullen meer verdienen, zonder dat er garantie zijn dat ze meer gaan produceren en banen gaan creëren. Door deze maatregel, waar de kippenteler centraal staat, zal alleen de teler voordeel hebben. In de huidige situatie is iedereen tevreden. De Surinaamse telers hebben nooit aannemelijk gemaakt vanuit de armoedesituatie van Suriname, hoe de Surinaamse mens beter zal worden van de verhoging van de importheffing, die gaan alleen voor het eigen belang. Door de importheffingsverhoging kiest de Surinaamse regering voor de telers en niet voor de arme hosselende massa.
