Onlangs werd door het Korps Politie Suriname medegedeeld dat de kleur van de Surinaamse politiewagens weer teruggaat naar zwart-wit. Dit moet ervoor zorgen dat het imago van de politie verandert, omdat ons korps regionaal het heel slecht zou doen bij het publiek. Verandering van de kleur van de auto en verandering van het uniform zullen nog geen zoden aan de dijk leggen. Ons politieapparaat is niet zo overnight te beteren met een uiterlijke presentatieverandering. Onze politiemannen komen uit de samenleving, meer uit de volksbuurten en nederzettingen van voormalige immigranten. Bij het rekruteren wordt door het korps meer de voorkeur gegeven aan drop-outs. Geschikte kandidaten die bijvoorbeeld op de middelbare school zitten, worden eruit gelaten als ze nog kansen maken. Alzo wordt het politieapparaat een opvangcentrum van mislukkelingen van de middelbare school. Wij schreven eerder al dat ervoor gewaakt moet worden dat er teveel personen uit volksbuurten gerekruteerd worden voor het politiewerk. Het probleem waarmee het korps nu zit, is een serieus integriteitsprobleem, een competentieprobleem en een corruptieprobleem, die veel parallellen vertonen met gedragspatronen uit de Surinaamse getto’s en voormalige agrarische vestigingen. De burgerij wordt heel onheus behandeld door de politieposten. Men maakt daarbij geen onderscheid tussen ouderen en jongeren, mannen en vrouwen, laag geschoolden en hooggeschoolden, rechtgeaarde burgers en criminelen. De politiemannen en –vrouwen blaffen tegen de burgers op straat en voornamelijk op de politiestations. Superieuren in rang behandelen hun ondergeschikten net honden. Een gesprek aanknopen met een politieagent die belast is met een bepaalde zaak is bijna niet mogelijk. Om u een voorbeeld te geven. Een trainer van een sportclub hoort dat zijn pupil, die een wees is, in verband met een gevecht op straat vastzit op de politiepost. Als de tiener gevraagd wordt om personen die gemeld kunnen worden, noemt hij onder meer zijn trainer. Als deze trainer zich aanmeldt op de post, wordt hij afgeblaft als een hond. Zijn pupil krijgt hij nooit te spreken. De dienstdoende agent die de zaak onderzoekt, spreekt deze trainer nooit op een correcte manier aan. Deze moest altijd in de halve gesprekken aankijken tegen het achterwerk van de agent. Wat het korps moet doen, is een spoedcursus communicatie draaien voor de politieagenten. Het besef moet er zijn dat men werkt met mensen. De indruk bestaat dat de blafstijl komt van de opleiding, van de leidinggevenden en soms van de zeer ruwe politievoorlichting. Er is een aspect van de politievoorlichting die zeer agressief is en typisch is op het geblaf van onze politieagenten. Bij deze voorlichtingsstijl laten krachttermen en oorvijgen zich heel gemakkelijk voorstellen. Onze politiemensen van tegenwoordig, die de verschillende politieposten bemannen, zeker in het stedelijke gebied, behoren tot de meest ongemanierde mensen in dit gebied. Er moet zwaar gelet worden op de rekruteerpraktijken en corruptie in dat kader. Er zijn politie-eenheden die zichtbaar met geweren rijden door de stad en niet ervoor wijken om burgers te intimideren en bedreigend aan te spreken in het verkeer. Onze zogenaamde A-teams en andere eenheden, die een monopolie hebben op een bepaald niveau van geweld gebruiken, moeten ook eens zwaar onder de loep worden genomen. Er zijn uitdrukkingen als ‘men schiet eerst en praat later’ die helemaal indruisen tegen de politiegedragscodes en het strafrecht. Er zijn jongemannen die om het wapen in dienst treden bij de politie. Het intimiderend gedrag druipt er dan ook vanaf als men eenmaal in dienst is. Wat wij met het bovenstaande trachten aan te geven, is dat in de leiding van het korps ook veel moet veranderen. Losbandig en gangstergedrag in de top en geblaf zal doordruppen naar beneden en de korpscultuur bepalen. Het niveau van de politie nu wat communicatie betreft rechtvaardigt de conclusie dat het voorbeeldgevend gedrag in de top niet aanwezig is en dat er evenmin gezag uitgaat naar beneden. Politiemannen gebruiken in hun dagelijks werk teveel straatwijsheid van de getto dan de lessen die men tijdens de opleiding en cursussen leert. Er zijn rechtgeaarde burgers die ver van de politie blijven, omdat tolerantie soms een grens kan bereiken. Ons politiekorps heeft over het algemeen geen respect voor de burgerij. Immers, die heeft pech dat ze niet bewapend is. De beelden die zijn verspreid in een locatie tegen de eigenaars, waarbij zelfs grootbuikige vrouwen in korte rokken even hard slaan en trekken, spreekt boekdelen. Wat het korps moet doen, is de beelden bekijken van die mishandeling van een locatiebeheerder, die enigszins lichamelijk beperkt zou zijn. Die beelden zullen de politie een spiegel voorhouden. En dan zal het korps ontdekken dat wit-rood-groen of zwart-wit niet veel verschil zal uitmaken. Een deel van onze politiemannen en –vrouwen is tot in de essentie verrot en dat zie je alleen al aan hun gulzige blik en hun verschijning. Zwart-wit zal niet helpen, een correct voorbeeldgedrag van leidinggevenden en de regering in zijn algemeen wel. Ons korps schijnt ook door en door corrupt te zijn. Het is een kleine samenleving en men is allicht familie van overtreders. Er wordt ook veel zogenaamd over het hoofd gezien. Naast het probleem van zich misdragende politieleidinggevenden en lagere politiemannen is er een levensgroot corruptieprobleem en alcoholisme. Zo moeten politiemannen tijdens wedstrijden verlegen neerkijken wanneer ze bier drinkende herrieschoppers toeschouwers willen aanpakken, maar bij het rondkijken ontdekken dat ook de eigen collega’s grif meedoen met blikken bier op de tribune. Wat er gaande is aan erosie binnen het korps is niet te onderschatten. Wat er nodig is, is een leiding die durft impopulaire maatregelen te treffen. Wellicht zal hij onder de huidige omstandigheden niet lang stand houden. Bij een conflict zal de regering immers kiezen voor de boze massa. In elk geval is duidelijk dat verandering van de kleur in de auto’s niet zal helpen. Het probleem zit hem in de inborst van grote delen van het korps over alle lagen. En dat laat zich niet gemakkelijk aanpakken.
