Trump neemt twijfels weg

Door de Amerikaanse president Trump is op 30 januari zijn eerste ‘state of the union’ toespraak gehouden onder grote belangstelling zowel nationaal als internationaal. De belangstelling was des te groter vanwege de tegenstellingen die naar zeggen van Amerika-kenners de afgelopen dagen alleen maar groter zijn geworden door de krasse berichten die de Amerikaanse president via Twitter dagelijks de wereld in stuurt. De zaal was gisteren wat de senatoren betreft niet helemaal gevuld. Een deel van de Democraten is bewust thuis gebleven als protest tegen het gedachtegoed dat de president verspreid sinds zijn aantreden in het Witte Huis. In zijn toespraak liet de president geen enkel controversieel onderwerp onbesproken, hij was ook niet pacificerend of nuancerend. De toespraak heeft de Amerikaanse president gebruikt om alle twijfels die er over hem zouden zijn, weg te werken. De Amerikaanse politici en de wereldleiders weten nu wat ze moeten doen voor het geval ze het zogenaamde ‘voordeel van de twijfel’ hebben gegeven aan de president. Critici is het opgevallen dat het beleid waar de Amerikaanse president zelf persoonlijk voor staat niet in het algemeen zal rekenen op politiek draagvlaak in de senaat. De tegenstellingen tussen de Democraten en de Republikeinen zijn veel dieper dan hetgeen hen zou kunnen binden, bijvoorbeeld het gaan voor de ‘Amerikaanse zaak’. De Amerikaanse president laat zich in elk geval kennen en maakt van zijn hart geen moordkuil. Alhoewel hij de senaat niet kamerbreed kan charmeren, is het aan andere kant ook niet zo dat zijn presidentschap en zijn gedachtegoed ontbloot is aan enige politieke draagvlak. Dit, getuige de ontelbare keren waarop de overwegend witte Amerikaanse, man en vrouw, oud en jong, moesten opstaan om te applaudisseren. Waar het gehoor tegenstribbelde, maande de president met handgebaar dat men moest opstaan en klappen, hijzelf klapte hevig mee op hetgeen hij verkondigde vanuit zijn spreekgestoelte. De Amerikaanse president heeft emoties misbruikt om lof te oogsten voor zijn toespraak. Hij gebruikte het leed en de offers van burgers en dienstdoende ambtenaren om een beeld te schetsen voor het Amerika waar hij voor staat, daarmee wilde Trump de kloof overbruggen die er bestaat tussen hem als elite miljonair en de normale man van de straat. Dit alles is heel strategisch in elkaar gezet door het public relations team van de president, het was een prachtig in elkaar geregisseerd toneel. Daarbij heeft men niet geschroomd om de niet-witte Amerikaan te belichten. De twijfels heeft Trump in elk geval weggenomen. Hij is er om de witte Amerikaan zijn land terug te geven dat hij kwijtraakte een in een moment van onbedachtzaamheid tijdens de voorlaatste verkiezingen, die de zwarte Obama en een nog zwartere first lady produceerden. Daarmee werd Amerika on-Amerikaans gemaakt, Trump is er om alles recht te trekken, vandaar ook de drive om alles wat doet denken aan Obama, ongedaan te maken. Trump heeft in zijn speech veel nadruk gelegd op het aantal banen die onder zijn periode zijn gecreëerd en de bedrijvigheid die zou zijn toegenomen onder zijn bewind. De cijfers worden hier en daar bestreden met tegencijfers. Bovendien staat het niet vast of de banen en de bedrijvigheid allemaal te maken heeft met beleid dat door Trump is gevoerd, te denken valt bijvoorbeeld aan de ‘taks cuts’ die hij gaf aan de vele bedrijven. Volgens hem hebben ook werknemers en werkzoekenden voordeel gehad van deze maatregel. Trump kondigde de introductie van betaald gezinsverlof aan. Wat Trump ten midden van de verwijten die zijn richting gaan, heeft nagelaten, is om de ideale Amerikaanse samenleving zoals zijn regering dat ziet, te portretteren. Bij een eerste state of the union had dat wel moeten plaatsvinden, vooral hoe hij beschuldigd wordt van racisme en discriminatie. Deze beschuldigingen zijn verhevigd nadat hij Afrikaanse landen recent als ‘shithole’ landen heeft betiteld. Trump verwees ettelijke keren naar bedrijven en banen, maar hij had het ook over Jeruzalem. Opvallend was dat de Democraten die Israël door dik en dun hebben ondersteund, hun waardering niet hebben getoond toen het Jeruzalem-besluit door Trump werd aangekaart. Trump heeft deze Democraten overtroffen en is in principe veel Roomser dan de Paus zelf. Duidelijk is wel dat het Jeruzalem-besluit een Republikeins besluit is, dus geen persoonlijk besluit van Trump en zijn clan. Frappant is zeer wel geweest de vijandige houding die Trump aanneemt tegen de wereld en de regio. Trump heeft de wereld nog scherper dan voorheen verdeeld in vrienden en vijanden van Amerika. Deze laatsten zouden de landen zijn die geld aannemen van Amerika maar het land bekritiseren in zijn Jeruzalem-besluit en dat ook binnen de VN bekend maken en vastleggen. Trump heeft aangekondigd dat zijn geld alleen gaat naar de landen die pro-‘Israël met Jeruzalem als hoofdstad’ dus anti-Palestina zijn. Hoe deze zaak zich zal uitkrastilleren onder een president die als een CEO van een onderneming zijn wil doordrukt, wordt een interessante zaak. Trump heeft met zijn state of the union de indruk achtergelaten dat hij een grote manipulator kan zijn. Gecombineerd met een fout-populisme zijn ingrediënten aanwezig op weg naar een wereld met een wedergeboorte van regimes die bevolkingsgroepen onderdrukken. Uit de vernietiging die daaruit voortvloeit, zou een sterkere VN kunnen voortvloeien. Deze organisatie heeft nu zijn kracht in cruciale onderdelen verloren.

error: Kopiëren mag niet!