We hebben eerder geschreven over opmerkingen die ‘off the record’ zijn gemaakt door een vertegenwoordiger van een internationaal financieel instituut in Suriname over de effecten van kwik in Suriname. Er is opgemerkt dat kwikvervuiling in het zuiden van Suriname zal maken dat de Inheemsen van Suriname zullen uitsterven. Het is niet toevallig dat de Amazonepartij, de enige partij in de afgelopen verkiezingen die een uitgeschreven partijprogramma had voor de Inheemsen, zwaar de nadruk heeft gelegd op het milieu en de vervuiling. Deze partij profileerde zich als enige partij die belang hechtte aan de bedreiging van de Inheemsen. Het was de enige partij die een zwaar standpunt had ingenomen tegen de milieuvervuiling. De kleine goudmijnbouw bezorgt aan enkelen een middel van bestaan, maar vernietigt het leven en de gezondheid van het tienvoudige aantal mensen in Suriname. Kwik is de grootste boosdoener. De ‘Indianen’ zijn getest niet door Surinamers, maar door buitenlanders. In het lichaam van vele Indianen komt een hoog gehalte aan kwik voor. Er zijn vrouwen die bang zijn om misvormde kinderen of kinderen met een beperking te baren. We schreven eens dat de moeders uiteindelijk abortussen plegen. Het grondwater is vervuild, het consumptiewater is vervuild en de vissen zijn vervuild. Van alle kanten dringt het kwik de lichamen van de Indianen binnen, maar het heeft door consumptie van riviervis ook invloed op het leven en de gezondheid van de Marrons – de grootste kwikvervuilers – en de stedelingen. Kwik is gevaarlijk, maar opeenvolgende regeringen kunnen en willen geen maatregelen treffen tegen milieuvervuiling en met name kwikvervuiling. De grootste partijsponsoren zijn de grootste kwikvervuilers, bestuursleden zijn vervuilers en kiezers zijn vervuilers. Er zijn grotere krachten die pleiten voor de voortzetting van de kwikvervuiling en behoud van het status quo dan er krachten zijn die kwikgebruik, -bezit en –import tegengaan. Het Nimos is een zwak orgaan dat bang is om politiek incorrecte uitspraken te doen. Nimos is derhalve gepolitiseerd en gecorrumpeerd. Het is onvoorstelbaar dat er een Nimos heeft bestaan en dat de kwikvervuiling gewoon is doorgegaan zonder enig verzet van deze organisatie. Nimos gaat er klaarblijkelijk van uit dat wanneer zj als instituut deze publicaties schrijft en meedoet aan enkele seminars, het zijn werk heeft gedaan. Dat is kiezen voor behoud van functies die men bekleedt, omdat men de politiek niet boos wil maken. Nu is de regering voornemens om het Minamata-Verdrag te ratificeren. Er is een roep naar kwikvervuilingsmaatregelen, vanuit de civil society is de beweging ‘NoKwik’ opgestart die heel veel ondersteuners kent/kende. De beweging heeft geen effect gesorteerd. Nimos kan geen impact sorteren omdat deze organisatie ook teveel Engelse woorden gebruikt en de zaken niet vertaalt voor binnenlandse consumptie. Ratificatie van het Minamata-Verdrag hoeft geen zoden aan de dijk te leggen, getuige de ratificatie van het Inter-Amerikaans Verdrag tegen corruptie, dat ondanks ettelijke simpele en heldere richtlijnen, voor een groot deel toch niet door Suriname is uitgevoerd. Er is geen politieke wil getoond in Suriname om de kwikvervuiling aan te pakken, daarom is het duister waarom de regering het Minimata-Verdrag wenst te ratificeren. Ratificeren betekent dat de regering belooft aan de internationale gemeenschap dat men de verplichtingen uit het verdrag accepteert en deze zal uitvoeren en bereid is daarop te worden aangesproken en afgerekend. Het uitgangspunt dat voor de uitvoering van maatregelen, het noodzakelijk is dat eerst het Minamata-Verdrag wordt geratificeerd is incorrect en vals. Regeringen hebben namelijk de volle vrijheid om in nationaal opzicht alle maatregelen te treffen zoals die in het verdrag zijn voorgeschreven. Dat mag en kan men al doen zonder het verdrag te hebben geratificeerd of dat zelfs ooit te ratificeren. Het ratificeren van het verdrag kan een manier zijn om aan internationale middelen te komen voor bepaalde doelen. Het kan ook als oogmerk hebben om tijd te winnen, want tussen ratificatie en implementatie ligt altijd enige tijd. Maar het kan ook te maken hebben met een authentieke poging om via internationale druk de implementatie van anti-kwik-maatregelen van de grond te krijgen. Het is vreemd waarom alle pogingen om ‘green mining’ (milieuvriendelijk en rendabele kwikmethoden) van de grond te krijgen, altijd zijn mislukt. We hopen dat ratificatie leidt tot snelle maatregelen. De regering geeft in haar ratificatievoorstel aan dat het niet verantwoord gebruiken van kwik kan leiden tot kwikvergiftiging. De negatieve effecten van blootstelling aan kwik zijn onder andere hersenletsel, nier-, en longbeschadiging, de Minamataziekte met als symptomen onder meer karakteristieke achteruitgang van zintuigen (zien, horen), spraak, verstoord gevoel en gebrek aan coördinatie. Uit onderzoek is gebleken dat de grootste hoeveelheid kwik afkomstig is uit de ambachtelijke en kleinschalige goudmijnbouw sector. Ter bestrijding van de negatieve effecten
is in 2013 het Minamata verdrag geformuleerd. De kleinschalige goudwinning is een belangrijke inkomstenbron voor niet alleen de personen werkzaam in de sector, maar ook verschillende aanverwante groepen en sectoren, zegt de regering. Echter moet er voor worden gewaakt dat door gebruik van kwik zowel de werkers in de sector alsook de rest van de Surinaamse bevolking de onomkeerbare schadelijke gevolgen op de gezondheid voelen, zegt de regering. ‘Suriname is een land in ontwikkeling en het is daarom belangrijk dat er een geleidelijke uitfasering van het gebruik van het kwik plaatsvindt’, aldus de regering. De intentie van de regering en ook van Nimos om te komen tot een ‘geleidelijke uitfasering’ geeft aan dat er geen politieke wil is om kwik direct aan te pakken. Nergens in het Minamata-Verdrag staat dat landen geleidelijk aan moeten werken tegen kwikvervuiling in de kleinschalige goudmijnbouw. De uitdrukking ‘phase-out’ wordt alleen gebruikt voor Annex A en Annex b met betrekking tot producten en processen, maar niet voor ‘Annex C’ die gaat over kleinschalige goudwinning; hier gaat het dus niet om ‘geleidelijke uitfasering’, maar om efficiënte en effectieve maatregelen en wel zo snel als mogelijk.
