Suriname is in het paasweekend opgedragen aan God. Partijengenoten zeggen dat dit is gedaan door de man die door God is gestuurd om Suriname te redden. Hij is door het bijzondere werk van een onzichtbare hand de president geworden van dit land. We hebben dus een goddelijke president en dat is onderdeel van de campagne die gevoerd wordt op het podium. Het opdragen aan God betekent evenveel dat de leiding van het land belooft dat ze zich zal leiden door rechtschapenheid bij het geven van leiding. Dat is een belofte die de leiding van het land over zichzelf doet. Het kan een teken zijn van leiders die tot inkeer komen, het kwaad afzweren of zich bekeren. Het opdragen kan geenszins de bedoeling zijn dat Suriname open wordt gesteld voor God. We hebben in het religieuze verleden leiders gehad, die aangemerkt werden als de vertegenwoordiger van God op aarde. Velen riepen vanuit hun wereldse macht zichzelf uit tot koning. Opvallend is dat de president vanuit zijn geloofsovertuiging het land heeft opgedragen aan een God, waarin hij als staatshoofd gelooft. Opvallend is ook dat een bisschop bidt voor tweede termijn van de president en dus tegen het uitverkiezen van anderen voor dit ambt is. De bisschop kiest partij en zegent alleen één partij in de verkiezingen. De vraag rijst waarom dit jaar voor het thema ‘De overwinning op het slagveld’ wordt gekozen. In de Bijbel is er sprake van een aantal letterlijke en figuurlijke slagvelden, maar waaraan met dit thema wordt gerefereerd, is niet geheel duidelijk. Wordt met slagveld gerefereerd aan de verkiezingen waar het hard aan toe gaat en waar sprake is van vrienden en vijanden? Is de hele paasactiviteit overschaduwd door de verkiezingen en de partijdigheid van de kerkleider? Volgens de gemeente is de belangrijkste consequentie van het opdragen aan God dat vanaf de betreffende dag ‘de natie’ bestuurd wordt door God. Wil dat dus zeggen dat het de mensen zijn die bepalen wanneer een natie bestuurd wordt door God? Normaliter geldt in politieke zin dat het land bestuurd wordt door al dan niet rechtschapen leiders. Ook in religieus opzicht gaan we uit van mensen die regeren, voor wie er gebeden moet worden. Die hebben dus Gods hulp nodig. Suriname is nu wel een unicum, wij worden bestuurd door (een) God. Dat betekent dat er niets mis moet gaan. De oneerlijke praktijken waar de regering niet tegen optreedt en juist verdedigt, moet nu dus ophouden.
Opmerkelijk is ook in de verklaring van de betreffende gemeente(leider) dat het nu ligt ‘aan de christenen om hun positie in te nemen en daadwerkelijk de doorbraken in het natuurlijke te bewerkstelligen’. In het paasweekend is dus gebeden voor de christenen, een verschil wanneer tijdens andere hoogtijdagen wordt gebeden en geprobeerd wordt voor het totale Surinaamse volk te bidden. Heel manifest is dat bijvoorbeeld bij Divali. Waar de verwikkelingen van het paasweekend de facto op neerkomen, is dat de president een zogenaamde ‘wasi’ heeft genomen in de kerk en zich heeft proberen te ontdoen van de lasten van de periode 2010-2015. Er was reden daartoe, omdat het landsbestuur van meet af aan verlamd werd door onbeschaamde corruptie. De president die onder moeilijke politieke omstandigheden (nationaal en internationaal) aantrad, heeft uit zelfbehoud geen vuist durven vormen tegen de corruptie. De geestelijke leider, die zich liet betalen uit staatskas voor zijn geestelijke begeleiding van de president, heeft zelf op de radio verklaard dat de president slechte zelfzuchtige vrienden heeft. Vermeld moet worden dat Suriname een seculiere staat is, waarbij kerk en staat gescheiden zijn. De geestelijke leider en de politieke leider zijn gescheiden. Er is geen staatsgodsdienst in Suriname, dat geldt ook niet voor de christelijke stroming die de president aanhangt. De politieke leider (de president) heeft geen religieuze rol te vervullen. Terecht is een aantal geestelijken terughoudend geweest in de massademonstratie, die de president aanvankelijk van plan was. Hij zou dan in de rol treden van een soort super bisschop, grootpandit en oppermullah, een geestelijke leider van formaat ongekend in de wereld die dwars zou gaan over alle grote religiën. Dat is een rol waarin onze president zich niet in moet manoeuvreren. De president is gekozen als een wereldse leider en aan hem is het vertrouwen gesteld door godvrezende burgers dat hij in alle oprechtheid de belangen van de burgers behartigt. Dat is een simpele taak als de leider oprecht is. De noodzaak van de moeilijke bochten waarin de president zich wringt, is onduidelijk. Waarom moet Suriname nu aan God worden opgedragen? Wat is het doel van de hele actie geweest? Wil de Surinaamse natie dat ze aan God opgedragen wordt? Hebben we ons overgegeven aan godslasterlijke en zondige handelingen als oorlogsmisdaden en massale etnische zuiveringen en andere mensenrechtenschendingen? We dachten het niet. De meest voor de hand liggende verklaring is dat de hele actie te maken heeft met de verkiezingen. Maar dan gaan we wel voor om de wereldse macht te behouden.
