Ik fietste naar huis. Plots keek ik op en zag een imposante en dreigende lucht die weinig goeds voorspelde. Terwijl ik hard doortrapte om thuis te zijn voordat dit onweer zou losbarsten, associeerde ik deze dreigende lucht met het beeld waar de wereld zich nu in begeeft, namelijk een dreiging die zo plots komt opzetten en zich op vele manieren presenteert: een vliegtuig uit de lucht geschoten. Het ene moment neem je afscheid van je geliefden en een paar uur later moet je accepteren dat je ze niet meer terug zal zien. Ondertussen is er ook een strijd aan de gang tussen Hamas en Israël. Isis rukt op in Irak, Christenen slaan massaal op de vlucht. Syrië met meer dan 150.000 slachtoffers. Libië waar mensen het land uit vluchten. Nigeria waar schoolmeisjes ontvoerd en verkracht worden. Miljoenen vluchtelingen die met hun komst problemen veroorzaken in andere landen, oprukkend terrorisme dat angst zaait.
Suriname die gebukt gaat onder corruptie en een financiële crisis. Elk probeert aan deze dreigingen te ontsnappen, dekking te zoeken, maar tevergeefs, het raakt iedereen. Waar gaan we heen in deze wereld?
Kijk maar in het veld waar gewassen en onkruid samen opgroeien tot aan de oogst. Het onkruid dringt zich tussen de gewassen en probeert de overhand te krijgen. De gewassen proberen het onkruid te overleven. En pas bij de oogst wordt het onkruid weggehaald zodat alleen de goede gewassen overblijven.
Het is vrij logisch dat we het onkruid rigoureus willen verwijderen. Als er veel onkruid tussen je mooie planten en bloemen staat, wied je dat immers ook. Alles wat onkruid of slecht is, willen we het liefst met wortel en al uitroeien. Opgeruimd staat netjes. Alleen de goede planten mogen blijven staan, dat geeft een veilig en prettig gevoel. Zo gaat het ook toe in vele samenlevingen, goed en kwaad zijn gedwongen te leven in een en dezelfde ruimte. Goed en kwaad bevinden zich tegelijk in onze samenleving, dat snappen we niet en dat willen we niet. De goede mensen zouden het liefst het heft in eigen hand nemen en het kwaad rigoureus uitroeien. Ik denk echter dat het beter is om ze samen te laten opgroeien tot aan de oogst en dan komen de maaiers. Want stel dat in een mum van tijd al het kwaad uit de wereld zou worden verwijderd, wat zou er dan van ons overblijven, want in elk mens is een stukje kwaad aanwezig. We horen vaak dat Jezus door zijn dood het kwaad met wortel en al heeft uitgeroeid. Toch is het kwaad er nog steeds. Zolang het nog geen oogsttijd is, zullen we steeds worden geconfronteerd met het onkruid, dingen als angst, corruptie, zorgen, geweld, ziekte, diefstal enzovoort.
De hamvraag is: leven we nu in een eind tijdfase, in een tijd waarin continu zwaar weer op komst is? Moeten we bang zijn voor dat zware weer en gauw maatregelen nemen om ons te beschermen? Ik denk dat we met andere ogen naar de wereld moeten kijken. We moeten niet kijken naar al het kwaad om ons heen en daardoor in angst leven. Nee laat goede gewassen en onkruid (goed en kwaad) maar rustig in een ruimte groeien. We moeten onze blik richten op de oogst. Pas tijdens het oogsten zal er recht gedaan worden en zullen de rechtvaardigen zegevieren.
En wie weet wat er kan gebeuren op weg naar de oogst. Het onkruid zou kunnen afsterven of zoveel minder worden dat de gewassen de ruimte krijgen om volop te bloeien.
“Mensen die in angst leven, zien in iedereen een vijand”
