Somohardjo klaagt nu over wat hij zelf noemt de machtstaat. Dezelfde rechtstaat die door toedoen van hem met zijn stichtingen en voetbalvelden continu onder druk werd gezet voor 2010. Somohardjo heeft er hoogstpersoonlijk voor gezorgd met zijn fratsen met Jong Tjien Fa dat het Nieuw Front frontaal botste. Hij komt nu praten over de rechtstaat, omdat hij net een mawashi geri incasseerde en dus in een politiek coma is geraakt. Ja een mawashi geri, de man die maar niet voor hem wilde flauwvallen. Hij heeft bewezen een onbetrouwbare politicus te zijn. Een paar belangrijke vragen die nodig aan Somohardjo gesteld moeten worden: wie heeft geholpen om uw machtstaat vorm te geven? Wie is een van de oprichters van de machtstaat? Klopt, dat is Somohardjo samen met zijn bigi mati Lonny en Desi. Er is openlijk verraad gepleegd in de DNA; ach ja bijna alle regeringen komen tot stand middels overloperij of verraad. Nu heeft deze zelfde Somohardjo gezegd dat er meer dan 600.000 USD is neergeteld om verraad te plegen. Toen was het wel allemaal oké. Nu niet meer omdat je lapis uit je mond is weggehaald. Je kunt niet meer snoepen of laten snoepen.
Terug naar 18 juli 2010
Op een partijbijeenkomst zondagmiddag liet ‘Somo’ weten de kandidatuur van Bouterse te zullen steunen. In cryptische bewoordingen suggereerde de voorzitter van de VA zelfs ook drie ministersposten in de wacht te hebben gesleept. ‘Mi casa es su casa: wat van mij is, is van jou en wat van jou is, is van mij.’ Applaus viel hem na deze woorden ten deel, en de achterban zegde unaniem steun toe aan de kandidaten Desi en vicepresident Robert.
Dan nu naar de Amnestiewet; waarom klaagt Somo nu? Hij was openlijk een van de initiatiefnemers. Hij heeft de zaak openlijk ondersteund en is dus medeverantwoordelijk voor het verdelen van de samenleving en het creëren van staatsvijanden. Hij was toch voorstander mits er een referendum zou komen; waar is dat gebleven? Niemand weet het. Het begint een gwenti te worden voor u hé; eerst trapte u de beschaafheidsdeskundige uit Nickerie, paria Rashied, in elkaar. Inderdaad die is nu wegens het ontberen aan manieren en basiskennisvaardigheden gedegradeerd van King Rasheid naar paria Rashied.
Door simpel sorry te zeggen, schuift Somohardjo alle verantwoordelijkheid van zich af. Enkelen in dit dorp menen dat hij daardoor als politicus groter zou zijn geworden. Somohardjo heeft met deze actie voor de zoveelste keer bewezen dat hij een flip flopper is en zeer onbetrouwbaar en rancuneus; zulke politici schaden juist de rechtstaat. Zeker als gekeken wordt naar zijn pro amnestie speech. Toen kon hij in extase blijkbaar het woord OAS niet eens uitspreken. Toen had Holland het gedaan; het land waar hij ettelijke jaren met de slechte witte man, die ons middels verdeel en heers uit elkaar hield, verbleef. Het land waar hij openlijk op teevee vocht en daarmee wel de carrière van presentator Karel de Graaf redde. Hij heeft toen openlijk gepleit voor vergeving en amnestie voor Desi, de man die volgens hem verantwoordelijk was voor het opsluiten van Somohardjo. Gelukkig dat Desi de sleutel niet had weggegooid in de naastgelegen Surinamerivier. De haast van de politieke partijen om de PL te accommoderen, is belachelijk en opportunistisch, maar het is politiek wel te begrijpen. Vooral de olifantenpartij kan het zich absoluut niet permitteren om voor een tweede termijn in de oppositiebanken plaats te nemen. Dat zou ook betekenen einde politieke carrière van de sheriff. Het is de enige mogelijkheid om het regiem van Desi te doen stranden. Een megablok vormen tegen Desi en Lonny, die ons voor de zoveelste keer in een zeer moeilijk parket hebben gemanoeuvreerd. Het is tijd geworden dat Lonny uit het machtscentrum moet verdwijnen of politiek correcter gezegd in de oppositiebanken moet gaan plaatsnemen. De twee mannen die dit land en honderden mensen letterlijk kapot hebben geschoten, die zijn nu bezig alleen voor zichzelf en familie en vrienden de schaapjes op het droge te leiden. Maar laat dit gezegd zijn: ‘there is no democracy without an stable middle class’, met de complimenten van de Amerikaanse politieke socioloog Berrinton Moore in zijn master piece ‘Social Origins of Dictatorship and Democracy (1966)’. Laat ze dat goed in hun oren knopen!
