Slapeloze nachten

Ongeveer anderhalf jaar terug in de vroege ochtend van 25 februari 2016 heeft de president van Suriname de heer D.D. Bouterse bij het zogeheten “Revo” monument de aanwezigen daar en het Surinaams volk slapeloze nachten toegewenst. Het was toen voor velen nog niet duidelijk voor wie dit bestemd was en waar die onvriendelijke wens van de president op sloeg. Nu, een jaar later, lijkt het voor sommigen nog steeds onduidelijk te zijn en weer voor anderen lijkt de wens van de president uit te komen.
Als jonge, pas afgestudeerde Surinaamse vrouw van de tot nu toe enige lichting van afgestudeerden van het FHR Lim A Po Instituut voor social studies van de studierichting Master in International en Comparitive Law, die er bewust voor heeft gekozen om hier te blijven wonen, studeren en werken om dit mooie land te helpen opbouwen lijkt de wens van de president uit te komen. Dromen lijken uit elkaar te vallen als een gebroken glas. Voor mij zou het nu, na een periode van keihard studeren, offers brengen van niet alleen mij, maar ook mijn ouders, een periode van bloeien en groeien moeten zijn. Een prachtig leven opbouwen en zorgeloos genieten van het leven.
Helaas moet ik met veel teleurstelling meedelen dat de situatie in het land met de dag aan het verergeren is. Velen zijn zich hiervan niet bewust. Het klagen op social media is een nieuwe rage aan het worden, maar het inderdaad opkomen voor de belangen van het volk, de toekomst van de jeugd blijkt slechts de aandacht te trekken van een handjevol jonge Surinamers.
Het woordje “precair” is een alledaags gebruikt woord geworden in de volksmond. Van kleine kinderen tot volwassen en zelfs bejaarden gebruiken dit woord in het dagelijks leven.
Maar wat zijn de echte en nare gevolgen van deze precaire situatie? Staat men erbij stil? Het antwoord op deze vraag is naar mijn mening: NEE! De gevolgen zijn erger dan men denkt en langzaam maar zeker zal het iedereen treffen. Hetzij u, uw broer/zus, vriend, tante, buurman etc.
De aanleiding voor mij voor het schrijven van dit artikel betreft dan ook de gevolgen die mij persoonlijk treffen en die ik momenteel ervaar. Deze zal ik in het kort hieronder proberen te beschrijven. Ten eerste …. Als jurist ben ik in dienst op een kantoor dat kort voor de precaire situatie een heel goed draaiend kantoor was. Met het salaris dat ik verdien kon ik, toen de koers nog niet gestegen was, sparen voor mijn toekomstplannen. Echter dreigen die plannen nu in water te vallen, doordat vanwege een inkrimping van het bedrijf het kwijtraken van mijn baan boven het hoofd hangt. Een nieuwe baan vinden lijkt wel een droom. En of die droom uitkomen zal is een grote vraag. Men zegt dan ook wel heel makkelijk, “je hebt gestudeerd en je hebt je papieren op zak dus je zal makkelijk een goede baan vinden”. Maar zo makkelijk is dat heus niet!
Inmiddels heb ik al meer dan 30 sollicitatiebrieven gericht naar verschillende bedrijven en de overheid. Behalve het bekende Surinaamse fenomeen van vriendjespolitiek, speelt de situatie van inkrimpen zich af bij zoveel bedrijven dat men geen nieuw personeel wenst aan te nemen. Op een aantal van mijn brieven is er dan ook reeds gereageerd dat er momenteel geen vacatures zijn. Ook heb ik tig aantal sollicitatiegesprekken doorlopen waarbij er keer op keer werd aangegeven dat ik niet aangenomen kan worden omdat ik “overgekwalificeerd ben”. Ik zou mij volgens diegenen elders veel meer en verder kunnen ontplooien, gezien de studie die ik heb gedaan.
Enkele vragen die dan bij mij opkomen zijn: “hebben mijn ouders en ik voor niks zoveel offers gebracht?” Moeten gestudeerde mensen allemaal verhuizen uit Suriname? Wat moet ik straks wanneer ik geen baan meer heb? Deze vragen bezorgen mij in ieder geval slapeloze nachten zoals de president dat gewenst heeft.
Een tweede gevolg van de precaire situatie dat heel erg veel zorgen baart is de gezondheidszorg in Suriname. Een bezoekje aan het Academisch Ziekenhuis Paramaribo bezorgt u vast en zeker slapeloze nachten wanneer u bijvoorbeeld gedotterd moet worden en u na een hele dag zitten in het ziekenhuis te horen krijgt dat er geen bedden beschikbaar zijn en u wordt teruggebeld. Na een weekje wordt er heel beleefd gebeld en gemeld aan de patiënt dat die niet hoeft te komen want er is een schaarste aan materialen en medicijnen. Ik vrees voor de situatie op andere afdelingen in het ziekenhuis. Echter met de inzet van de super vriendelijke artsen en het personeel worden patiënten uiteindelijk toch nog geholpen.
Het verbaast mij heel erg dat er helaas nog steeds Surinamers zijn die doen alsof er niks aan de hand is in dit mooie land. Wanneer gaan wij als jonge Surinamers opstaan en opkomen voor onze rechten? Ik ben er van verzekerd dat de wens van de president nog niet voor een ieder van u is uitgekomen, anders zou u de strijd tegen deze precaire situatie ondersteunen. Ik hoop in ieder geval niet dat u wacht totdat u slapeloze nachten zoals mij heeft. Hopelijk is het dan nog niet 1 voor 12.
Tenslotte wens ik de President van Suriname, zijne excellentie dhr. D.D. Bouterse te bedanken, want voor mij is uw wens in ieder geval uitgekomen!!!
Ragini D. Dhanes, MICL

error: Kopiëren mag niet!