De kwestie van de crisis in Venezuela is een testcase geweest voor de staat waarin de regionale diplomatie en de regionale organisaties zich bevinden. Het is heel pover met ze gesteld. Terwijl de crisis in Venezuela gaande was, is de Unasur (organisatie van 11 onafhankelijke landen van Zuid-Amerika inclusief Suriname en Guyana) uit elkaar gevallen. Grote economieen als die van Brazilie, Argentinie, Chili en Colombia hebben hierin geen sturende rol van betekenis gespeeld. De Unasur is uiteengespat zonder dat het echt ooit goed van de grond kwam. Door de houding jegens de politiekvoering in Venezuela ontsond een tweespalt in de organisatie, waarop te veel de nadruk werd gelegd door het nieuwe bewind in Suriname vanaf 2010. Er waren landen die zich blind en doof toonden voor de wantoestanden in Venezuela, waaronder Suriname. Een aantal landen stelt een onvoorwaardelijke loyaliteit ten toon in Unasur met name de regeringen met een autoritair-militaire signatuur. De OAS heeft zich nooit echt uitdrukkelijk bezig gehouden met de grote problemen in Venezuela. Door de regering van dit olieland wordt al geruime tijd beweerd dat de economische problemen in het land, ontstaan door een hyperinflatie, het gevolg zijn van bewust beleid van de Amerikaanse regering. Er zijn nu zelfs geluiden dat de Amerikaanse regering plannen aan het beramen was om de Venezolaanse president te liquideren. Tijdens een openbaar evenement enkele weken terug is een poging gewaagd om een aanslag te plegen op de president met een drone. De Unasur is een poging geweest van de Zuid-Amerikaanse landen om de politieke grip van de USA om deze landen te verkleinen door meer regionale integratie. Tot een harmomisatie van beleid en wetgeving is het dus nooit gekomen. De armoede heeft behoorlijke proporties aangenomen in Venezuela. Het zorgde voor een stroom van vluchtelingen naar de omliggende landen waaronder Peru, Brazilie en Colombia en zelfs naar Curacao. De regionale exodus heeft de OAS niet ertoe bewogen om speciale maatregelen te treffen. De landen in de regio (ministers van Buitenlandse Zaken) zijn ook niet bij elkaar gekomen om hulpmaatregelen met elkaar af te spreken met betrekking tot de vluchtelingen. Het is aan de regeringen van de landen individueel overgelaten om te handelen zoals ze dat gepast vinden. Gisteren was in het nieuws dat Nederland vanwege de koninkrijksbanden kritiek heeft op de wijze waarop de vluchtelingen op Curacao worden opgevangen. De spanningen tussen de vluchtelingen die op de straten wonen en de lokale bevolking is er al een hele tijd. De vluchtelingen hebben eten en drinken nodig, ze hebben medische hulp nodig en zeker ook onderdak. De regeringen van de landen waar deze vluchtelingen terecht komen, schijnen dat niet te beseffen. De vluchtelingen zijn genoodzaakt om te roven en te stelen om in leven te blijven. De regeringen zorgen niet goed voor deze vluchtelingen. Het is zelfs zo erg dat de Venezolaanse regering bussen heeft moeten sturen om hun burgers te evacueren uit bijvoorbeeld Brazilie. Dat betekent dat het heel slecht gesteld is met de diplomatie, sympathie en breoderschap tussen de landen in Zuid-Amerika. Men schiet elkaar niet te hulp, iedereen handelt los van elkaar. Er zijn onder de landen die nog niet in crisis zijn geen grote regeringsleiders die deze landen bij elkaar kan roepen. De landen hebben de burgers van Venezuela in de steek gelaten. Amnesty International heeft al opmerkingen gemaakt van de situatie van de vluchtelingen op Curacao, maar de VN vluchtelingenorganisatie heeft zich nog niet bemoeid met deze zaak. Enkele landen zoals Peru en Colombia hebben wel individueel een poging ondernomen om de Venezolanen in hun land op te vangen. De dreiging van vluchtelingen vanuit Venezuela was niet plotseling, veiligheids- en immigratieinstituten van de omringende landen hadden dit al moeten zien aankomen. De stroom vluchtelingen op den duur had derhalve geen verrassing moeten zijn. Wij schreven eerder dat ook Suriname voorbereid moet zijn voor een stroom vluchtelingen. Guyana en Suriname zijn niet in het vizier van de vluchtelingen, omdat ze kennelijk weten dat deze landen de opvangcapaciteit niet hebben en waarschijnlijk ook vanwege het taalprobleem. De les die wij uit de case van Venezuela leren, is dat het heel gevaarlijk leven is in deze regionen. Er is geen sympathie en medelijden naar burgers uit andere landen die in problemen zijn. Het kan opeens voorkomen dat vluchtelingen worden aangevallen en vermoord. Er zijn regionale structuren om calamiteiten gezamenlijk aan te pakken. In feite hadden alle Zuid-Amerikaanse landen budget en middelen ter beschikking moeten stellen aan de 3-4 landen die de vluchtelingen opvangen, zodat ze deze mensen op menswaardige manier hebben kunnen behandelen. De Venezolaanse president heeft door het terughalen van de eigen burgers een sterk sein gegeven aan de burgers van Venezuela, dat hij om hen geeft. Hij heeft ze niet in de steek gelaten. Het is een schande voor een groot en machtig land als Brazilie dat ze enkele vluchtelingen niet hebben kunnen opvangen. Onze regio zal in de toekomst te kampen krijgen met klimaatsverandering. Landen zullen onder water lopen, burgers zullen op de vlucht slaan. Dat het verhuizen naar omliggende landen geen optie is, daarvoor is het bewijs geleverd, tenzij de regionale landen weer bij elkaar komen. De kans daartoe is klein omdat wij een overstijgende persoonlijkheid als Hugo Chavez missen. Het is een schande voor de regionale landen dat ze de Venezolanen niet als broeders en zusters heeft geaccepteerd.
