Met ondersteuning van de Food & Agriculture Organization (FAO) en de Europese Unie (EU) heeft het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) de workshop ‘Data, Information-Knowledge for FNS Development in Suriname’ georganiseerd. Dit heeft zich op 15 mei voltrokken in de ballroom van Torarica. Deze workshop beoogde het vergroten van kennis, alsook het bevorderen van de toepassing op de diverse werkgebieden van de Food & Nutrition Security (FNS). De inleiders, Francis Neuman, Leeroy Jack, Eartha Groenfelt, Henk Ramnandanlal en Ratan Kalka, hebben elk delen van de FNS-werkgebieden belicht.
Verkeerd gebruik van voedsel
Ramnandanlal (FAO-consultant) heeft in gesprek met Dagblad Suriname verhelderd dat bij FNS voedselveiligheid en voedingszekerheid centraal staan. FNS is overigens een project dat in het afgelopen jaar van start is gegaan. “Voedsel heeft te maken met productie en hoe je dat aan de man brengt. Het gaat daarbij niet alleen om de fysieke toegankelijkheid (het binnenland is minder toegankelijk tot voedsel dan het kustgebied), maar ook om de economische toegankelijkheid (met armoede heb je minder toegang tot voedsel)”, attendeerde Ramnandanlal. Bij FNS wordt er op gelet dat voedsel op een goede manier gebruikt wordt. Hij heeft geconstateerd dat er in Suriname onvoldoende bewustwording is hierover. “In Suriname hebben we het probleem van overgewicht; circa 30% van de samenleving heeft overgewicht.”
Voedselvoorziening is redelijk gegarandeerd
Is het verkeerd gebruik van voedsel te wijten aan een tekort aan voedselvoorziening van kwalitatief hoogwaardig niveau? Naar zeggen van Ramnandanlal is de voedselvoorziening in Suriname redelijk gegarandeerd. “In Suriname hebben we bijvoorbeeld heel weinig gevallen van ondervoeding. Als je het vergelijkt met de wereld, dan zit Suriname er redelijk goed voor. Het probleem zit in de samenstelling van voedsel dat erg eenzijdig is.” Om die reden is het Bureau voor Openbare Gezondheidszorg (BOG) onlangs gestart met het vervangen van de traditionele voedselschijven naar de voedselpiramide voor de leerlingen van de basisscholen. “Het ligt nu aan het Onderwijsministerie om dit op te nemen in het curricula.” Ramnandanlal verduidelijkt dat de voedselvoorziening in Suriname geen issue is. Wat wel tot een zorgpunt gerekend kan worden, is de belangstelling vanuit de autoriteiten om de voedselproductie als een duurzame verdienste in de economie te beschouwen. “We merken dat het lange termijn beleid voor voedselveiligheid en voedingszekerheid er niet is. Wat we nu aan voedsel produceren, zijn losse zaken die initiatieven zijn van agrariërs. Er is geen samenhangend beleid op dat gebied.”
Gebrek aan nationale packinghouse
Volgens Ramnandanlal zijn de deskundigen op het ministerie van LVV teleurgesteld; er worden vaak agrarische initiatieven genomen die uiteindelijk tot niets leiden. “Er zijn allerlei onderzoekingen gedaan van allerlei markten in Europa, het Caribisch gebied en Amerika, maar het probleem is dat er geen beleid hiervoor wordt opgezet.” Over de afzetmogelijkheden bijvoorbeeld liggen er tal van onbenutte rapporten op LVV. Ramnandanlal voert aan dat afzetmarkten tegenwoordig allerlei eisen stellen betreffende voedselveiligheid, waarmee er rekening dient te worden gehouden. Om de agrarische sector te laten floreren, is het daarom allereerst van belang op een nationale packinghouse/ certificeringslaboratorium in het leven te roepen met alle nodige faciliteiten, waaronder koel-, verpakkings-, controle- en certificeringsmogelijkheden. “Het idee voor een packinghouse is 20 tot 30 jaren geleden ontstaan, maar het is nooit ingezet.”
Hoge transportkosten vanuit Suriname
Bij productie hoort uiteraard ook exporteren. Thans kent Suriname een van de hoogste (lucht)transportkosten. “Midden-Amerika bijvoorbeeld hanteert een transporttarief van tussen de USD 0,50 en USD 0,60 per kg naar Europa. In Suriname zitten we tussen de USD 1,50 en USD 2 per kg aan transportkosten naar Europa. Die gap moeten we wegwerken.” Ramnandanlal is van mening dat de agrariërs zich moeten organiseren om een verbetering te realiseren in deze sector. Dat begint allereerst bij de bereidwilligheid om samen te werken met alle stakeholders. In Suriname heerst er een politieke cultuur, die de essentiële samenwerking bemoeilijkt. In vergelijking met Guyana, waar alle stakeholders (verwerkers, exporteurs, rijstboeren enz.) in één organisatie opereren, bevat Suriname meerdere belangenbehartigers in de rijstsector. “We hebben een politieke cultuur in Suriname, waar elke organisatie kapot wordt gemaakt. Als land hebben we wel agrarische potentie, maar dan moeten we een mechanisme inzetten dat het langetermijnbeleid gaat formuleren, opzetten en bewaken. Dit is een belangrijke voorwaarde om de sector op te krikken”, aldus Ramnandanlal.
KSR
