Politieke partijen moeten de burgers aanmoedigen tot ethisch hoogwaardig gedrag. Dat doen de partijen zelf door te doen wat men zelf predikt. Het uitlokken en losweken van elkaars kaders met beloftes en giften en dit breed uitmeten, is niet bevorderlijk voor ethisch verantwoord gedrag van de burgerij. Het is eigenlijk zelfs een voorbode hoe men te werk zal gaan als eenmaal de macht in handen is. Eerder maakten wij dit punt toen door de NDP-regering een NPS-prominent met een dc-functie werd uitgelokt tot gedrag dat niet door iedereen in de samenleving werd goedgekeurd. De man gaf toe vanwege persoonlijke ambities en niet met als overweging dienstbaarheid aan de lokale bevolking. Nu willen wij dit punt weer maken betreffende het breed uitgemeten van partij verwisselen van een groep voormalige NDP’ers naar de VHP. Het schijnt dat personen die van huis verwisselen hoog in aanzien zijn bij de verschillende partijen. Voor het overlopen schijnt men ten minste ruim te worden gewaardeerd. Kennelijk ziet men in dit gedrag een zekere desperaatheid waarnaar men voor zekere podiumactiviteiten op zoek is. Heel vaak komt het voor dat personen die overlopen, niet zuiver kunnen aangeven welk falen in het dienen van het algemeen belang aanleiding is geweest om de overstap te maken. Het draait vaak om beloftes op het persoonlijk vlak die niet ingelost konden worden. Er is een groep burgers in het land die elk jaar voor de verkiezingen even zit en voor zichzelf uitmaakt welke politieke partij men zal aanhangen. Er zijn personen die het bijvoorbeeld hebben kunnen presteren eerst uitdrukkelijk bij de VHP te zijn, dan bij de BVD, vervolgens bij de PL en nu bij de NDP. Het lukt deze personen om vanwege hun slinkse manieren zich dichtbij de partijvoorzitter te kunnen profileren. Deze politieke avonturiers zijn een doorn in het oog van personen die vanuit een bepaalde ideologie of historie zitten in de structuren van de politieke partijen. Deze personen die steeds verhuizen op basis van hun persoonlijke belangen worden als politieke helden binnengehaald. Daarmee zet de politiek ook een norm. Na de actie van de NDP in Commewijne was er op Welgelegen een activiteit, waarbij 120 NDP’ers zouden overstappen naar de VHP. Deze partij zou er een activiteit van maken om het ‘voorbeeldig’ gedrag te waarderen. Deze soort acties geven een bepaald beeld van de politiek. Nu blijkt dat niet 120 maar minder dan 50 personen de overstap deden, waaronder een persoon die mislukte in een laatste politieke benoeming. Er wordt in de media gesproken over rancune en bedreigingen als oorzaken voor een kleine opkomst. Voor de bijeenkomst zou er een woordenwisseling zijn geweest tussen een NDP’er en een overloper. Hem werd het overlopen kwalijk genomen. Er zijn heel opmerkelijke uitspraken gedaan door de overlopers. Men praat over bedreigingen, maar wat deze inhouden is niet duidelijk. Er wordt gesproken over rancune, op zich voorstelbaar, maar wat het inhoudt, is onduidelijk. Nu men de overstap heeft gemaakt, waarom is men terughoudend om bekend te maken wat de rancune en de bedreiging inhouden? Hoeveel kan men zich nu nog blootstellen? Het is gebruikelijk dat men bij een dreigende overgang naar een andere partij wordt gebeld om dit te voorkomen. Wat opvalt, is dat er op een bepaald niveau campagne wordt gevoerd, waarbij men inspeelt op een bepaald scholingsniveau van de kiezers. Het is wel moeilijk voor te stellen hoe men uitdrukkelijk deel is van een bepaalde partij en enige tijd daarna fel bezig kan zijn om die partij af te maken. Dat alles maakt dat deze ‘politici’ minder geloofwaardig zullen zijn. Veel mensen zullen uit deze situatie hun slag slaan en op basis van beloften (persoonlijke belangen) zorgen voor een zeker draagvlak en aanhang. Wat echter op podia gezegd wordt, moet gebonden zijn aan zekere grenzen. Zo gaat het te ver om in het kader van de verkiezingen te praten van geweld en moord. Is het voorgekomen dat in Suriname in verband met de verkiezingen structureel of incidenteel geweld wordt toegepast en dat politici zijn vermoord. Opmerkelijk is dat corruptie aangehaald is als een reden om over te stappen. Er zijn voorbeelden aangehaald van het halfslachtig opleveren van projecten, terwijl men volledig wordt betaald. De geruchten dat zulks gebeurt, zijn hardnekkig. Zulke praktijken moeten worden aangepakt, bestreden en geëlimineerd. Geenszins moet de indruk worden gewekt dat zulke praktijken niet hebben plaatsgevonden toen NF aan de macht was. De indruk moet niet worden gewekt dat er een strak beleid was tegen corruptie onder het vorige regime. Corruptie bij deze regering als aanleiding om over te stappen is daarom ook niet geloofwaardig. De issues die men op de podia brengt, moeten niet erop neerkomen dat men het volk dat slecht leest en onthoudt, gaat bedonderen. Punten betreffende een zogenaamde machtstaat en politieke moorden kloppen niet. In de democratische periode waar men elkaar aftroeft in de verkiezingen met campagnes en uiteindelijk het aantal stemmen, zijn er geen politieke moorden bekend. De verkiezingen drijven politici tot podiumtaal waar men steeds vaker dreigt controle te verliezen. Het lijkt niet verantwoord om het overloopgedrag tot een belangrijke partijactiviteit te maken. Politici genieten al weinig vertrouwen van kiezers en met het overloopgedrag wordt verder schade toegebracht aan dit vertrouwen. Partijen moeten leren om bij het aanwerven van overlopers op de gepaste wijze om te gaan. In elk geval blijkt dat de oppositiepartijen nog moeite hebben om punten te vinden om deze regering geloofwaardig politiek te bespreken. De eigen geschiedenis knaagt met name aan de geloofwaardigheid.
