Premies moeten omhoog

Gisteren is wereldwijd Moederdag herdacht, daags terug werd ook aandacht bestead aan de Internationale Dag van de Verpleegkundige. Veel moeders maken in deze tijd een moeilijke periode mee, maar er zijn ook moeders die ook in betere tijden waarin het land zich verkeerde, het moeilijk hebben gehad. Regelmatig lezen we over moeders die nog zitten met hun drugsverslaafde kinderen die volwassen mannen zijn. Moeders zijn vaak op bejaarde leeftijd en hebben veel liefde nodig en fysieke aanwezigheid van hun kinderen die zij ter wereld hebben gebracht en waarmee zij een onlosmakelijke band ‘in het wereldse leven’ hebben gemaakt. Het komt vaker voor dat kinderen hun heil in een ander land gaan zoeken, dus in landen waar er een hoger loon valt te verdienen. De fysieke aanwezigheid van de kinderen en het gevoel van liefde valt in deze gevallen zwaar weg, ouders krijgen dan wel soms een financiele ondersteuning waarmee ze iets meer kunnen dan andere burgers, maar ze worden wel eenzaam. Ze moeten het dan maar doen met foto’s en video telefoongesprekken. In het westerse leven hoort over het algemeen de moeder niet thuis in het gezin, dat betekent een schending van de absolute vrijheid om hun agenda te bepalen zonder met iemand rekening te houden. Moeders zouden in sommige constellaties ervaren worden als een blok aan het been. Daarom wonen ze apart of in een tehuis. Er is in bepaalde landen een beweging onder de ouderen zelf om thuis te blijven en gezamenlijk een paar dingen te doen, waardoor afhankelijkheid van buiten wordt geminimaliseerd. Ook Suriname maakt nu een exodus mee waar jonge mannen en vrouwen via huwelijken of onder het voorwendsel van studie vertrekken naar westerse landen als Nederland en Belgie. Het zijn kinderen die komen uit de doorgaans kleinere gezinnen. Opvallend is dat het voor een deel gaat om kinderen die hier totaal niet geinteresseerd zijn om een studie af te maken, maar opeens alle aandacht hebben voor een studie in het buitenland. Niet alleen drop-outs die een handje willen ophouden vertrekken, maar ook jong kader. Deze kinderen laten hun ouders achter op zoek naar geluk. Op moederdag is dat een fenomeen waarmee veel moeders moeten dealen, velen zijn er behoorlijk ziek van geworden en enkelen kiezen er toch voor om hun kinderen achterna te gaan naar deze westerse landen. Dat alles komt door het beleid van de huidige regering, waar toegelaten is en nog steeds toegelaten wordt dat rovers uit de staatskas stelen en er geen politieke wil is om het gestolen geld terug te halen. Met het probleem van de braindrain komen we bij de situatie van de verplegenden. Er is door het feit dat ouderen langer leven, een tekort in veel westerse landen aan personeel in de verpleging. Onze verpleegkundige-opleidingen zijn op een redelijk goed niveau en dat komt omdat er bewust in is geinvesteerd door bijvoorbeeld de regering en door personen en organisaties die de sector een warm hart toedragen. De opleidingen worden gefinancierd door de regering in het belang van de Surinaamse mens dus de belastingbetaler. Nu zijn er mensen die de opleidingen op kosten van de schaarse Surinaamse middelen volgen en verkassen naar het buitenland. Er moet een regeling worden getroffen dat deze economische vluchtelingen de kosten, die gefixeerd moeten worden op een bepaald bedrag in dollars of euro, terugbetalen aan de Staat Suriname althans het instituut dat de opleidingen verzorgt. Er moet een incassobureau opgezet worden in de betreffende landen om deze gelden terug te halen. Het mag dat de vrije burger zich in de wereld settelt waar hij of zij wil, maar het is volstrekt onacceptabel dat professionals die met schaarse middelen uit een ontwikkelingsland worden gevormd, hun diploma inzetten in landen die nota bene deze ontwikkelingslanden voor eeuwen hebben uitgebuit en een ‘gebroken plantage’ hebben achtergelaten. Bij de opleidingen van Covab bijvoorbeeld moet er een goed contract met de studenten worden getekend dat ze bij vertrek het investeringsbedrag terugbetalen of op eigen kosten de studie doen. Rond de internationale dag van de verpleegkundigen pleiten we uiteraard ook voor een beter waardering van de verplegenden. We pleiten voor een beter salaris, maar ook voor betere arbeidsvoorwaarden. Verpelegenden moeten geen lange uren maken, ze moeten in aanmerking komen voor vervoer als ze op ‘onchristelijke uren’ vrij worden. De regering moet verkavelingsprojecten uitvoeren voor de verplegenden. Ook moet voor de verplegenden onder voorwaarden een huisvestingsprogramma worden uitgevoerd. Het is nu onvermijdelijk geworden dat de premies worden aangepast die gelden voor de verschillende verzekeringen en zorgfondsen. De fondsen die nu worden gehanteerd en die welke in de wet staan zijn al gedevalueerd. Om het sociaal systeem in Suriname weer op te krikken moeten de lonen omhoog, ook de minimumlonen en dat eventueel gefaseerd. Verder moeten de premies omhoog zodat de zorg kan worden betaald. De regering heeft net een orgaan Investsur in het leven geroepen om investeringen in Suriname aan te trekken. Dit orgaan moet ervoor zorgen dat er investeringen in het land komen die banen creeren in het land waarmee de burgers hun premies kunnen betalen en een gezond leven kunnen hebben.

error: Kopiëren mag niet!