De lucht is opgeklaard tussen de president en de Sozavo-minister, maar dat maakt niet veel uit. Politieke partijen die aangeven dat ze met iedereen kunnen samenwerken, dus of links of rechts zoals een bekende coalitieleider zegt, zijn in beginsel niet oprecht en ethisch correct bezig. Het zijn opportunisten die het staatssysteem misbruiken om grip te krijgen op belastinggelden en andere inkomsten van de Staat. Als we uitgaan van de wijze waarop het lijm van de huidige regeercoalitie zijn werking verliest, dan denken we in de eerste plaast aan opportunisten. Er zijn zaken verkeerd gegaan, maar niemand durft het boetekleed aan te trekken, zelfs de NDP niet. In haar beleidsprogramma 2015-2025 zegt de partij ‘Wij kijken terug op bijna 5 jaren participatie in de Coalitieregering!’. Surinamers hebben hieraan geen boodschap. De NDP heeft niet geparticipeerd in een coalitieregering, maar de zaak gedirigeerd en gedomineerd met alle mogelijke middelen. Het ministerie van OW was bedoeld ingevuld te worden door de NS. Op de avond van 12 augistus 2010 wijst onze pres gewoon zijn vriend Abrahams aan als de voordracht van de NS. De NDP gaf dus OW aan NS om het dan weer hardhandig uit de handen van deze verdeelde partij te graaien, in het openbaar werd de NS te kijk gezet. De NDP zat in een huwelijk met ongewilde gasten. De PL was niet gewenst, de AC zou koppig doen. NS, KTPI en Palu waren klein, dus geduchte tegenstand was van die hoek niet te verwachten. Waar ministeries moesten worden weggegeven, werden taken overgeheveld naar presidentiele commissies. Bepaalde beleidsgebieden kregen presidentiele commissies die vanuit het kabinet ingrepen op de ministeries. Alle partners slikten dit kapen van de ministeries, omdat politici als individu liever iets wilden dan niets. Dat ‘iets’ heeft te maken met hoge salarissen, concessies, gronden en overheidsopdrachten. De regeercoalitie was een regering van gierige politici. Dat blijkt nu duidelijk wanneer prominenten uit de Abop de president zo openlijk dwarsboomt. De regering Bouterse kampt met een liquiditeitsprobleem. De partners waaronder de Abop trachten de schuld daarvan geheel en al te schuiven in de schoenen van de NDP en de president. Het liquiditeitsprobleem is echter niet zo groot dat de regering zelfs moeite heeft om haar sociale verplichtingen met betrekking tot kinderbijslag etc.. na te komen. De Abop-minister die gaat over de uitbetaling van deze voorzieningen zou de moeite niet hebben genomen om late betalingen goed toe te lichten. Dat is in eerste instantie overgekomen als het in een kwaad daglicht brengen van de president. De moet dan kwaad bloed hebben gesticht tegen de president en de NDP en uiteindelijk stemmenverlies. Opvallend is dat dezelfde president wiens naam men in 2010-2014 constant herhaalde bij elk project, nu een grote vijand aan het worden is. Deze risico’s neemt men amper een week voor de verkiezingen. Tussen de president en de minister (elke minister) is er een grondwettelijk geboden gezagsverhouding. Het is de president die de ministers aanstelt en ontslaat. De oppositie mag flink ‘te keer gaan’ tegen de president, maar een minister niet. Komt het zover dan zijn er twee opties: of de minister houdt de eer aan zichzelf of de president ontslaat de minister van zijn/haar verplichtingen vanwege incompatibilite de humeur (een onwerkbare situatie vanwege verschil van inzichten). De Abop-vertegenwoordiger die het over ‘opsodemieteren’ van de president heeft gehad, beleidigt de regering van Suriname waarin hij deelneemt. Het getuigt van politieke onvolwassenheid en opportunisme. Als de president moet ‘opsodemietern’ waarom is men nog deel van zijn kabinet? Er is niets noemenswaardig door de binnenlandse partijen gedaan voor het binnenland. Wat is gedaan is onder de directe regie van de president zelf. Hij was ook constant in het binnenland. Als je je traditionele achterban zwaar hebt verwaarloosd, hoe haalje nou in een paar weken voor de verkiezingen in? Het valt moeilijk te ontkennen dat de NDP weinig ruimte heeft willen laten voor de overige partners om hun ministeries te opereren. Maar men is als partij net niet aan handen en voeten gebonden, men is in een regeercoalitie niet gegijzeld, dat mengeen consequenties eraan kan verbinden. Onder zulke omstandigheden blijf je constant in overleg en contact met de eigen mensen, maar ook dat is achterwege gebleven. Op de bewering van een DNA-lid uit Nickerie dat hij meer in het binnenland is dan de binnenlandse partijen (waaronder ook Abop) kon men geen reactie geven. Het was waar. Met handelingen die kunnen duiden op ‘er is geen geld voor het binnenland’ kan een verkeerd beeld worden geschapen. Daarvan hebben meestal de partijen die de president leveren de meeste schade.
